ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή μετά τα Φώτα. (Ματθ. δ΄ 12 -17)
8 Ιανουαρίου 2023
Μόλις δύο μέρες έχουν περάσει, αγαπητοί μου αδελφοί, από τη μεγάλη και λαμπρά Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων και ακόμα η Εκκλησία μας συνεχίζει να εορτάζει αυτό το σωτήριο γεγονός όπου ο ίδιος ο Θεός εισήλθε στα νερά του Ιορδάνη «σχήματι ανθρώπου» για να ενωθεί όχι μόνο με τον άνθρωπο αλλά και με όλη την κτίση ώστε να μεταμορφώσει τα πάντα και να τα οδηγήσει στην αληθινή ζωή και την πραγματική χαρά.
Την σημερινή Κυριακή η Εκκλησία μας την ονομάζει Κυριακή μετά τα Φώτα γιατί θέλει να συνεχίσουμε να εορτάζουμε τη χαρά της εορτής των Θεοφανείων, όπου εκεί στον Ιορδάνη ποταμό, φάνηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο η αγάπη του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Εκεί στα νερά του Ιορδάνη ανακτήσαμε την πίστη πως τα πάντα και οι πάντες μπορούν να καθαριστούν, να εξαγνιστούν, να ανανεωθούν, να αναγεννηθούν και αυτό ανεξάρτητα από το πόσο βρώμικη και σκεπασμένη με λάσπη έχει γίνει η ζωή μας. Εκεί στον Ιορδάνη ποταμό έλαμψε και πάλι η ελπίδα ότι η δίψα της ανθρωπότητας για τον ουρανό, τον Παράδεισο, το καλό, την τελειότητα και την ομορφιά δεν έχει πεθάνει. Αναφέρει ένας μεγάλος θεολόγος του προηγούμενου αιώνα: Ποιος είπε πως ο Χριστιανισμός είναι καταθλιπτικός και ζοφερός, νοσηρός και θλιβερός, πως οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από τη ζωή; Κοιτάξτε τα πρόσωπα των πιστών και δείτε το φως και τη χαρά που εκπέμπουν καθώς ακούγεται ο ψαλμός να βροντοφωνεί τη δοξολογία «φωνή Κυρίου επί των υδάτων», καθώς βλέπουν τον Ιερέα να ραντίζει με αγιασμό ολόκληρη την Εκκλησία και αυτές τις λαμπερές σταγόνες να ταξιδεύουν σε κάθε σημείο του κόσμου, καθιστώντας τον για άλλη μια φορά δυνατότητα και επαγγελία, πρωταρχικό υλικό για το μυστηριώδες θαύμα του μετασχηματισμού και της μεταμόρφωσης.
Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δε μπορεί να βιωθεί και να κατανοηθεί, αδελφοί μου, δίχως μετάνοια, χωρίς τη βαθιά μεταβολή της συνείδησης, χωρίς τη μεταστροφή του νου και της καρδιάς, χωρίς την ικανότητα να ιδωθούν τα πάντα υπό το νέο φως. Αυτή ήταν ακριβώς η μετάνοια που δίδασκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στη έρημο και δεν είναι τυχαίο που η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρει, εκτός των άλλων, και τα πρώτα λόγια του κηρύγματος του Χριστού που ήταν: «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».
Η λέξη «μετανοείτε» είναι σύνθετη, αποτελούμενη από τις λέξεις «μετά» και «νους». Όταν, λοιπόν, ο Χριστός μάς καλεί σε μετάνοια, αυτό που θέλει ουσιαστικά από εμάς είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που μέχρι σήμερα σκεφτόμασταν και δρούσαμε και να κάνουμε κύριο της σκέψης μας και ζωή της ζωής μας τον ίδιο τον Χριστό. Όταν ο Χριστός μάς καλεί σε μετάνοια αυτό που θέλει είναι να αποκτήσουμε έναν μόνιμο πόθο για να ενωθούμε μαζί Του, να βγούμε από τα ασφυκτικά όρια του εγωισμού μας και να παραδοθούμε στον απέραντο χώρο της αγάπης του Θεού. Όλα αυτά, αδελφοί μου, δεν είναι εύκολα, γι’ αυτό λέμε ότι η μετάνοια είναι μια διαρκής πνευματική εργασία του ανθρώπου, είναι ένας αδιάκοπος αγώνας. Να μη ξεχνάμε, όμως, ότι η μετάνοια δεν είναι κατόρθωμά μας, αλλά δωρεά του ίδιου του Θεού που μπορεί να μας τη δωρίσει ακριβώς γιατί «ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών», αφού ο Χριστός έχει έρθει και μπορεί να μας προσφέρει την κοινωνία της αγάπης Του.
Θα μπορούσαμε να πούμε, αδελφοί μου, ότι η Εκκλησία μέσω του σημερινού Ευαγγελίου, βρίσκει ακόμα μία ευκαιρία να μας θυμίσει τι είναι ακριβώς η μετάνοια και να μας πει πως ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι καιρός μετανοίας. Μετάνοια, λοιπόν, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά είναι το να μισήσουμε την αμαρτία και να αγαπήσουμε την αρετή. Μετάνοια, σημαίνει να απομακρυνθούμε από το κακό και να εκτελούμε το αγαθό. Και από αυτά, προηγείται το να καταδικάζουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες μας, και να δείχνουμε μεταμέλεια ενώπιον του Θεού. Να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν με καρδιά συντετριμμένη και να προσπίπτουμε στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του, θεωρώντας τον εαυτό μας ανάξιο να συναριθμηθεί με τους υιούς Του. Με τα λόγια αυτά, ο Άγιος Γρηγόριος μας διδάσκει ότι, η μετάνοια δεν είναι μια απλή αλλαγή του ανθρώπου προς το καλύτερο, αλλά η ολοκληρωτική ανακαίνισή του.
Δεν είναι τυχαίο, που και ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Χριστός μας, άρχισαν το θείο και ουράνιο κήρυγμά τους με τα ίδια λόγια «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Γιατί; Γιατί ήθελαν, αδελφοί μου, να μας επισημάνουν την σπουδαιότητα που έχει στην πνευματική ζωή η μετάνοια. Άλλωστε, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μάς το είπαν ξεκάθαρα πως η μετάνοια είναι η αρχή και η μεσότης και το τέλος της χριστιανικής ζωής. Σήμερα ο Χριστός, δεν μας γνωστοποιεί μόνο ότι «ήγγικε η Βασιλεία του Θεού», ότι έφθασε, δηλαδή, η Βασιλεία Του, αλλά μας δείχνει και τον τρόπο για να εισέλθουμε σε αυτή τη Βασιλεία. Και ο τρόπος δεν είναι άλλος από τη μετάνοια. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΒ Λουκά. (Λουκ. ιζ΄ 12 -19)
15 Ιανουαρίου 2023
Ο Χριστός μας πολλές φορές κατά τη δημόσια δράση Του, αγαπητοί μου αδελφοί, ήρθε αντιμέτωπος με την ανθρώπινη ασθένεια και κλίθηκε από πολλούς πάσχοντες ανθρώπους να τους χορηγήσει, ως ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, την αποκατάσταση της υγείας τους. Μια τέτοια περίπτωση μας διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, την περίπτωση εκείνη όπου ο Χριστός μας θεραπεύει όχι έναν αλλά δέκα ανθρώπους που έπασχαν από τη χρόνια και πολυώδυνη ασθένεια της λέπρας, μιας ασθένειας που εκτός όλων των άλλων είχε και φοβερές κοινωνικές και πνευματικές συνέπειες για τον πάσχοντα. Δεν είναι τυχαίο που το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών δεν αναφέρεται από κανέναν άλλον Ευαγγελιστή παρά μόνον από τον Ευαγγελιστή Λουκά ο οποίος το διατήρησε στη μνήμη του και το διέσωσε λόγω της ιατρικής του ιδιότητας.
Ας πάρουμε όμως την ευαγγελική διήγηση από την αρχή. Δέκα άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι, εξουθενωμένοι από την ασθένεια τους όταν ακούν ότι ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη τους έρχονται να τον συναντήσουν και με όσο δυνατότερη φωνή είχαν, ανέκραξαν προς τον Ιησού λέγοντας: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς», δηλαδή δείξε το έλεός σου και θεράπευσέ μας. Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού, γιατί εμπιστεύονται και αναθέτουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, τη ζωή τους στον Χριστό. Και ο Χριστός χωρίς να ζητήσει την πίστη των δέκα λεπρών ως προϋπόθεση για την επιτέλεση του θαύματος, τους προσέφερε γενναιόδωρα το έλεος Του με τη θαυματουργία Του.
Το θαύμα επιτελείται, η υγεία αποκαθίσταται, η λέπρα καθαρίζεται, η ασθένεια θεραπεύεται, και γεμάτοι δύναμη και υγεία οι δέκα πρώην λεπροί σπεύδουν προς τους Ιερείς, σύμφωνα με την προτροπή του Χριστού, για να βεβαιώσουν και κατά τον νόμο την αποκατάσταση της υγείας τους. Ένας μονάχα όμως, και μάλιστα όχι από το γένος των Εβραίων, αλλοεθνής Σαμαρείτης, επιστρέφοντας εκφράζει την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη του προς τον ευεργέτη Χριστό. Ο Κύριος βραβεύει την πίστη του, που τον έσωσε. Ο Σαμαρείτης ευχαριστώντας και δοξάζοντας τον Θεό βρίσκει την ανάσταση της υπάρξεώς του.
Αδελφοί μου, σήμερα το Ευαγγέλιο μάς παρουσίασε τη συγκλονιστική ιστορία δέκα ταλαιπωρημένων και εξουθενωμένων από την ασθένεια ανθρώπων. Οι εννέα από αυτούς θα πρέπει να αποτελέσουν για όλους εμάς παράδειγμα προς αποφυγήν γιατί ενώ η ύπαρξή τους απέκτησε από τον Χριστό υγεία εκείνοι στηρίχτηκαν και πάλι στις βιολογικές τους δυνάμεις. Ξανακλείστηκαν στον εαυτό τους, στον εγωισμό τους και λησμόνησαν αμέσως τον ευεργέτη Κύριο. Αφού τώρα είναι υγιείς δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη της επικοινωνίας με τον Θεό. Εμπιστεύτηκαν και πάλι τον εαυτό τους και παραμέρισαν την παρουσία και την κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Δέχτηκαν τις δωρεές του Θεού αλλά απέρριψαν και πάλι τον ίδιο τον Θεό. Τελικά αυτοί οι εννέα ανεδείχθησαν αγνώμονες και γι’ αυτό ο θεραπευτής Χριστός ρωτάει με παράπονο: Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; «οι δε εννέα που»;
Από την άλλη, αδελφοί μου, η σημερινή ευαγγελική διήγηση μάς παρουσιάζει τον δέκατο λεπρό ως παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί; Γιατί ο δέκατος λεπρός εξακολούθησε και μετά την αποκατάσταση της υγείας του να εμπιστεύεται τον Θεό. Διατήρησε αμάραντο στην καρδιά του το άνθος της ευγνωμοσύνης, κρίθηκε αντάξιος της θεϊκής ευεργεσίας και προχώρησε με την επιστροφή του στην αποδοχή της σωτηρίας που είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό και ήταν ο μόνος που άκουσε τελικά τον σωτήριο λόγο του Κυρίου: «Σήκω επάνω και πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε».
Αδελφοί μου, κρατώντας εντός μας τη διδακτική υπόμνηση ότι η αγνωμοσύνη μπορεί να αποδειχτεί χειρότερη και πιο μολυσματική ασθένεια από τη λέπρα του σώματος ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του δέκατου λεπρού και ας αφήσουμε να γεννηθεί στην καρδιά μας η πρέπουσα ευγνωμοσύνη μας στον Θεό για όλες Του τις ευεργεσίες στη ζωή μας. Μόνο ο ένας εκ των δέκα λεπρών διατήρησε στην καρδιά του το άνθος της ευγνωμοσύνης γι’ αυτό και αξιώθηκε να ακούσει τον σωτήριο λόγο του Κυρίου. Έτσι θα προχωρήσουμε και εμείς στην αποδοχή της σωτηρίας που είναι ο Χριστός. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΕ Λουκά. (Λουκ. ιθ΄ 1 -10)
22 Ιανουαρίου 2022
Μία διδακτικότατη ευαγγελική περικοπή αξιωθήκαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, να ακούσουμε και σήμερα, μία ευαγγελική περικοπή που μέσω της ιστορίας που μας διηγείται θέλει η Εκκλησία μας, γι’ ακόμα μία φορά, να μας θυμίσει τον λόγο για τον οποίο ήρθε ο Χριστός μας στον κόσμο. Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Ο Χριστός ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει όλους όσοι έχουν χάσει τον δρόμο και τον προσανατολισμό τους προς τον Θεό και το άγιο θέλημα Του. Ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει τον κάθε αμαρτωλό, τον κάθε άνθρωπο που αισθάνεται ότι έχει χάσει τον δρόμο του και θέλει νόημα και σκοπό στη ζωή του.
Ένας τέτοιος αμαρτωλός άνθρωπος, που είχε χάσει τον δρόμο του και πορευόταν στη ζωή του χωρίς αληθινό νόημα και πραγματικό σκοπό, ήταν ο πρωταγωνιστής του σημερινού Ευαγγελίου. Το όνομά του, ήταν Ζακχαίος και είχε την ιδιότητα του αρχιτελώνη. Δηλαδή, είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία των Ρωμαίων κατακτητών για την είσπραξη των φόρων. Για τους Ιουδαίους «τελώνης» ήταν συνώνυμο του αμαρτωλού και άρα ήταν απορριπτέος από μέρους του Θεού και της κοινωνίας. Ο Χριστός μας όμως που δεν κρίνει επιφανειακά, αλλά ως Θεός παντογνώστης που είναι, μπορεί να δει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, είδε ότι πίσω από αυτόν τον άνθρωπο κρυβόταν μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που θα μπορούσε να φανερώσει μία εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ αυτήν που είχαν δημιουργήσει οι συνάνθρωποί του γι’ αυτόν.
Ας θυμηθούμε όμως την ιστορία του Ζακχαίου από την αρχή. Ο Χριστός μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ζακχαίο και ήταν αρχιτελώνης, είχε την επιθυμία να τον συναντήσει. Γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να τον αντικρύσει και να δει ποιος είναι ο Χριστός. Αλλά εξαιτίας της πολυκοσμίας και του αναστήματός του δε μπορούσε να δει τον Χριστό. Έτρεξε λοιπόν μπροστά και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί από εκεί θα περνούσε. Και μόλις ήλθε σ’ εκείνο το μέρος, σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου». Και ο Ζακχαίος κατέβηκε αμέσως και υποδέχτηκε τον Χριστό με χαρά στο σπίτι του. Όταν οι Ιουδαίοι είδαν τον Κύριο να μπαίνει στο σπίτι του αρχιτελώνη άρχισαν να διαμαρτύρονται και να λένε πως μπήκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Ζακχαίος, από την άλλη, στάθηκε μπροστά στον Χριστό και του είπε: «τα μισά από τα υπάρχοντά μου Κύριε τα δίνω στους φτωχούς και αν τύχει και έκλεψα κάποιον του το δίνω πίσω τετραπλάσιο». Τότε του είπε ο Χριστός: «Σήμερα έγινε σωτηρία σε αυτό το σπίτι, γιατί και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να ψάξει να βρει και να σώσει τους χαμένους».
Αδελφοί μου, ο άνθρωπος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο χαρακτηριζόμενος ως αμαρτωλός και θρησκευτικά ασήμαντος, αξιώθηκε τελικά όχι μόνο να συναντήσει τον Χριστό, αλλά και να διαλεχτεί μαζί Του. Καταξιώθηκε αυτής της ύψιστης τιμής να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό και να ακούσει από τα ίδια τα χείλη Του αυτή τη συγκλονιστική φράση: «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο». Από εκείνη τη στιγμή όλα γίνονται διαφορετικά. Το σπίτι του αμαρτωλού πλημμυρίζει από χαρά, ζωή και ευτυχία και ο Ζακχαίος μεταμορφώνεται και γίνεται ένας άλλος άνθρωπος γιατί κατάφερε να γευτεί, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τη γλυκύτητα της θεογνωσίας και άφησε την ψυχή του να ξεκουραστεί στη θέα του προσώπου του Χριστού.
Το σημερινό Ευαγγέλιο, κλείνει με τη φράση πως ο Χριστός μας ήρθε για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελπιδοφόρο από το να γνωρίζουμε πως ο Χριστός, ενδιαφέρεται για όλους μας και ότι όλοι μας μπορούμε να είμαστε μέσα στην αγκαλιά της αγάπης Του και στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. Μέσα από την ιστορία του Ζακχαίου συνειδητοποιούμε και εμείς αυτό που πολύ γλυκά περιγράφει ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ότι ο Χριστός μας είναι ο φίλος μας, είναι ο αδερφός μας, είναι ότι καλό και ωραίο έχουμε. Ο Χριστός είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως το αληθινό που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται. Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Ο Χριστός είναι το παν.
Το παράδειγμα του Ζακχαίου μπορεί να λειτουργήσει υποδειγματικά για όλους μας, αρκεί να επιθυμήσουμε και εμείς να συναντήσουμε τον Χριστό. Αρκεί να του αφήσουμε χώρο στη ζωή μας, στη ψυχή μας, στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στην καθημερινότητά μας, για να έρθει να επέμβει και με τη θεία χάρη Του να τα μεταμορφώσει όλα. Ο Χριστός, αδελφοί μου, περιμένει πάντα τη δική μας κίνηση έτοιμος να επιβραβεύσει την επιστροφή μας και γιατί όχι να πει και σ’ εμάς τον σωτήριο λόγο που είπε σήμερα και στον Ζακχαίο: «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο». Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΖ Ματθαίου. (Ματθ. ιε΄ 21 -28)
29 Ιανουαρίου 2023
Μία συγκλονιστική ευαγγελική περικοπή μας παρουσίασε σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, μία ευαγγελική περικοπή που έχει ως θέμα της μια δοκιμασμένη μάνα αλλά και τον τρόπο που αυτή διεκδίκησε και πέτυχε τη λύση στο πρόβλημά της από τον Χριστό. Ποια είναι αυτή η δοκιμασμένη μάνα; Είναι η Χαναναία γυναίκα που σήμερα η Εκκλησία για ακόμα μία φορά μάς θυμίζει την ιστορία της μέσω του Ευαγγελίου για να διδαχθούμε όλοι εμείς διαχρονικά από το ευλογημένο παράδειγμά της.
Μια Χαναναία λοιπόν, δηλαδή μία ειδωλολάτρισσα από τη Φοινίκη, ούτε καν Ισραηλίτισσα, πληροφορείται ότι διέρχεται ο Χριστός στην περιοχή εκείνη και προστρέχει για να συναντήσει τον φημισμένο διδάσκαλο. Όμως εμποδισμένη από τη διαφορά της θρησκείας, δεν διανοείται να τον πλησιάσει και γι’ αυτό αρχίζει από μακριά να τον φωνάζει και να ζητά το έλεός Του. Οι μαθητές του Κυρίου, λίγο από λύπηση για το πρόβλημά της, μα πιο πολύ ενοχλημένοι από τις φωνές της γυναίκας παρακαλούν τον Χριστό να σταθεί για λίγο να της κάνει την χάρη που ζητούσε και έτσι να πάψει να τους ακολουθεί. Ο Χριστός όμως, που έβλεπε σαν Θεός παντογνώστης που είναι, τον εσωτερικό κόσμο αυτής της γυναίκας και θέλοντας να αναδείξει και να φανερώσει το πρόσωπο αυτό, συμπεριφέρεται με σκοπό να δώσει ένα μάθημα στους μαθητές Του και δι’ αυτών σε εμάς και σε ολόκληρη την οικουμένη.
Τι ζητούσε η Χαναναία; Να την ελεήσει ο Χριστός! Γιατί; Είχε κάποιο δικό της πρόβλημα; Δικό της ακριβώς όχι. Το πρόβλημα το είχε η κόρη της. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο, φωνάζει στον Χριστό η Χαναναία. Αφού λοιπόν είχε η κόρη της το πρόβλημα τότε γιατί ζητούσε προσωπικά να την ελεήσει ο Χριστός; Διότι αυτή η γυναίκα, αδελφοί μου, είχε κάνει προσωπικό της πρόβλημα το πρόβλημα κάποιου άλλου. Αυτή την αλήθεια διέκρινε πρωτίστως ο Χριστός και θέλησε αυτή την αλήθεια να την αναδείξει και να την παρουσιάσει με την τακτική Του σε όλους τους παρισταμένους. Η αλήθεια λοιπόν της Χαναναίας γυναίκας ήταν ότι είχε κάνει προσωπικό της πρόβλημα το πρόβλημα του άλλου και γι’ αυτόν τον άλλον παρακαλούσε! Δε ζητούσε τίποτε για την ίδια, αλλά για τον άρρωστο, γι’ αυτόν, που λόγω της καταστάσεως του ήταν ακατόρθωτο να διεκδικήσει. Παρακαλούσε για εκείνον που αντικειμενικά είχε όντως πρόβλημα.
Πώς αντιδρά ο Χριστός στο αίτημά της; Φαινομενικά την παιδεύει και μάλιστα κάποια στιγμή φαίνεται να την «προσβάλλει» κιόλας. Στο αίτημα της Χαναναίας για βοήθεια ο Χριστός απαντάει ότι δεν είναι σταλμένος για να προσφέρει βοήθεια σε κάποιον εκτός από τα χαμένα πρόβατα της γενναίας του Ισραήλ. Και όταν εκείνη επιμένει να ζητάει βοήθεια ο Χριστός της λέει ότι δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλιά. Γιατί το κάνει αυτό ο Χριστός; Γιατί μιλάει στη γυναίκα αυτή με τόσο σκληρό τρόπο; Γιατί, αδελφοί μου, θέλει να αναδείξει την επιμονή αυτής της γυναίκας στην πεποίθηση της ότι όλοι εξαρτόμαστε από τον Θεό και το άγιο θέλημά Του. Επιδιώκει όμως ο Κύριος με τη στάση Του απέναντι στη Χαναναία να αναδείξει και κάτι ακόμα. Ποιό είναι αυτό; Την αληθινή ταπείνωση αυτής της γυναίκας, αυτήν την ταπείνωση που τελικά την υψώνει και την καθιστά ελεύθερη από ιδιοτέλεια και εγωισμό ώστε να μπορεί να βλέπει καθαρά την αλήθεια και να προσανατολίζεται σωστά προς τον πλάστη και δημιουργό της.
Όταν ο Χριστός λέει στη Χαναναία ότι δεν είναι σωστό να πάρει το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλιά εκείνη του απαντάει: «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των Κυριών τους». Στη συγκλονιστική απάντηση της Χαναναίας που φαίνεται περίτρανα η επίμονη πίστη της καθώς και η πραγματική ταπείνωσή της ο Χριστός συντρίβεται, υποχωρεί, κάμπτεται, συμορφώνεται στην ανθρώπινη απαίτηση. Δεν αντέχει να αντισταθεί άλλο και ξεσπά λέγοντας της: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης».
Αδελφοί μου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη ζωή μας θα υπάρξουν στιγμές που κάτι θα χρειαστούμε. Γνωρίζει ο Θεός και επεμβαίνει οικονομώντας όλα όσα μας χρειάζονται αληθινά. Όμως ο Θεός για να επέμβει στη ζωή μας επιθυμεί και την εκ μέρους μας κίνηση. Και έρχεται το σημερινό Ευαγγέλιο για να μας διδάξει με τον πιο σωστό τρόπο ότι για να ικανοποιηθεί το όποιο αίτημά μας από τον Άγιο Θεό χρειάζονται τρεις προϋποθέσεις. Η πρώτη προϋπόθεση είναι ότι το αίτημά μας προς τον Θεό δεν πρέπει να αφορά μόνο τον εαυτό μας αλλά να αφορά και τον άλλον, τον αδελφό μας που βρίσκεται σε ανάγκη. Με τον τρόπο αυτό μαθαίνουμε να ακουμπάμε ο ένας στον άλλον, καθώς έχουμε ανάγκη ο ένας τις προσευχές του άλλου. Επίσης το αίτημά μας προς τον Θεό να χαρακτηρίζεται από επίμονη πίστη καθώς να συνοδεύεται και από τη δύναμη της ταπείνωσης. Αυτές οι τρεις προϋποθέσεις, το ενδιαφέρον για τον άλλον, η επίμονη πίστη και η αληθινή ταπείνωση ανέβασαν τη Χαναναία στα μάτια του Χριστού μας και την έκαναν να ακούσει από τον Κύριο αυτόν τον συγκλονιστικό λόγο: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Μακάρι, αδελφοί μου, να χαρακτηρίσει ο Χριστός μας και τη δική μας πίστη μεγάλη και γιατί όχι να ανεβάσει και εμάς στα ύψη που ανέβασε τη γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Αμήν.
π. Π.Α.