«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016
Ι’ Λουκά (Λουκ. ιγ’, 10-17)
Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, μας περιγράφει ένα ακόμα θαύμα θεραπείας το οποίο επιτέλεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εκδηλώνοντας για μια ακόμη φορά την θεραπευτική του δύναμη αλλά και την σπλαχνική Του αγάπη προς τα πλάσματά Του. Το περιστατικό που μας διηγήθηκε ο Ευαγγελιστής Λουκάς με μια πρώτη ματιά μοιάζει σύνηθες καθώς ο Κύριος συχνά θεράπευε τους ασθενείς. Βλέποντας όμως προσεκτικά τις λεπτομέρειες που συγκροτούν το γεγονός θα διαπιστώσουμε πως ο Χριστός για μια ακόμη φορά διδάσκει και αποκαλύπτει βαθιές αλήθειες της πίστεώς μας.
Ο Κύριος βρίσκεται την ημέρα του Σαββάτου στην Συναγωγή και εκεί διδάσκει με την θεία σοφία του τους παρευρισκόμενους Ιουδαίους. Ανάμεσα στους ακροατές του, βρίσκεται και μια γυναίκα η οποία επί δεκαοκτώ χρόνια ταλαιπωρείτω από σοβαρότατη ασθένεια που την κρατούσε συγκίπτουσα, δηλαδή δεν της επέτρεπε να στήσει όρθιο το κορμί της αλλά ήταν αναγκασμένη να περιφέρεται συνεχώς σκυμμένη «μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το κείμενο της Ευαγγελικής περικοπής. Η ζωή της ήταν ένα δράμα. Δεν είχε την δυνατότητα να απολαύσει την ομορφιά δημιουργίας, να δει τα πρόσωπα των συνανθρώπων της, να υψώσει το βλέμμα της στον ουρανό. Η κατάστασή της ήταν τραγική και η εικόνα της προκαλούσε την θλίψη, οίκτο ίσως και περιφρόνηση από τους συνανθρώπους της. Παρά ταύτα όμως, φαίνεται ότι η γυναίκα αυτή είχε βαθιά πίστη στο Θεό, αφού παρά την δυσκολία που αντιμετώπιζε στην κίνηση δεν αμελούσε την παρουσία της στην Συναγωγή την ημέρα του Σαββάτου. Ήταν εκεί προκειμένου να ακούσει την διδαχή και να υμνήσει τον Θεό, σύμφωνα πάντα με την ιουδαϊκή συνήθεια και παράδοση.
Αυτή την γυναίκα βλέπει ο Κύριος και αμέσως εκφράζει την απέραντη αγάπη και ευσπλαχνία Του προς το πλάσμα Του. Χωρίς αυτή η ταλαίπωρη ύπαρξη να του ζητήσει οτιδήποτε, ο Κύριος σπεύδει να της χαρίσει το πολυτιμότατο δώρο της υγείας γι’ αυτό και την θεραπεύει. «Γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου» ακούγεται επιβλητικότατα ο λόγος του Κυρίου ο οποίος μιλά ως εξουσίαν έχων. Και πράγματι μόλις ακουμπάει επάνω της τα Τίμια χέρια Του, η γυναίκα ανορθώνεται «παραχρήμα» δοξάζουσα το όνομα του Θεού. Η θεραπεία έρχεται χωρίς καμία καθυστέρηση και το πλάσμα του Θεού αμέσως αποκαθίσταται στην φυσική του κατάσταση. Η γυναίκα αυτή, ελεύθερη πλέον από την ασθένειά της μπορεί και πάλι να απολαμβάνει την ομορφιά της ζωής.
Αγαπητοί μου αδελφοί, το περιστατικό όπως μας το περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν τελειώνει στο σημείο αυτό, αφού την θεραπεία αυτής της γυναίκας την διαδέχεται η υποκριτική και απαράδεκτη αντίδραση του Αρχισυνάγωγου, που διαμαρτύρεται πως με την θεραπεία καταργείται η αργία του Σαββάτου. Και αυτό δίνει αφορμή στον Κύριό μας να στηλιτεύσει και να καταδικάσει την φοβερή αυτή υποκρισία αλλά και τον φθόνο του ανθρώπου αυτού, ο οποίος προσκολλημένος στον άψυχο τύπο μένει ασυγκίνητος μπροστά στο μεγάλο αυτό θαυμαστό γεγονός της θεραπείας ενός ανθρώπου. Σήμερα όμως δεν θα σταθούμε σε αυτή την θλιβερή πράγματι συμπεριφορά του Αρχισυνάγωγου, αλλά στον τρόπο που θεραπεύει ο Κύριος την συγκίπτουσα του Ευαγγελίου. Ακριβέστερα θα σταθούμε σε αυτό που της λέει κατά την θεραπεία. «Γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου». Ο Χριστός μας δεν θεραπεύει απλώς την γυναίκα αυτή αλλά την ελευθερώνει από την ασθένειά της. Την καθιστά ελεύθερη από μια ασθένεια στην οποία την είχε δέσει ο διάβολος, όπως ο ίδιος ο Κύριος αποκαλύπτει στον Αρχισυνάγωγο. «ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη…». Αυτό μας δείχνει περίτρανα ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήλθε ανάμεσά μας απλώς για να μας διδάξει ηθική, ούτε απλώς για να δημιουργήσει μια νέα θρησκεία, ούτε βέβαια απλώς για να καταδικάσει κάποιες συμπεριφορές. Ο Χριστός μας έγινε άνθρωπος και ήλθε ανάμεσά μας κυρίως για να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και από τις φοβερές συνέπειες που ακολουθούν την διάπραξή της, με κυριότερη την αιώνια κόλαση. Ο Χριστός σήμερα μας αποκαλύπτει πως είναι ο ελευθερωτής μας. Εκείνος που ήρθε για να μας καταστήσει πραγματικά και ουσιαστικά ελεύθερους, αφού τελικά ελεύθερος δεν είναι εκείνος που παραδομένος στα πάθη του νομίζει πως κάνει ότι θέλει, αλλά εκείνος που απελευθερωμένος από την αμαρτία υπηρετεί ελεύθερα το θέλημα του Θεού.
Σήμερα αγαπητοί μου, μέσα από την Ευαγγελική αυτή περικοπή, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως την πραγματική ελευθερία την χαρίζει μόνο ο Χριστός, ο οποίος με την άπειρη αγάπη Του και το άμετρο έλεός Του έρχεται να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία η οποία με το βάρος της τον αναγκάζει να σέρνεται και να τον ανορθώσει, να τον κάνει πραγματικά και ουσιαστικά άνθρωπο με το βλέμμα υψωμένο στον ουρανό. Η θεραπεία μας και από τα πάθη και από τις ασθένειες ψυχής και σώματος βρίσκεται μόνο στα χέρια του Θεού. Αρκεί σε εμάς να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του Χριστού τον Σωτήρα και ελευθερωτή μας για να αξιωθούμε να απολαύσουμε την πραγματική ελευθερία σε αυτή την ζωή αλλά κυρίως στην ζωή της Βασιλείας των Ουρανών.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016
ΙΑ’ Λουκά (Λουκ ιδ’, 16-24)
Η παραβολή η λεγομένη του μεγάλου δείπνου την οποία ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, από τον Ευαγγελιστή Λουκά, έχει σπουδαία θέση μέσα στην διδασκαλία της Εκκλησίας και εξέχουσα σημασία για όλους τους ανθρώπους καθώς με αυτή την παραβολή ο Κύριός μας απευθύνει προς όλη την ανθρωπότητα την υψηλή πρόσκλησή Του για το πνευματικό Τραπέζι της Βασιλείας Του και ταυτόχρονα επισημαίνει τον τρόπο με τον οποία οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στην πρόσκληση αυτή.
Μας μίλησε ο Κύριος για κάποιον άνθρωπο επιφανή, πλούσιο, πιθανώς να ήταν και Βασιλιάς ο οποίος αποφάσισε να παραθέσει ένα μεγάλο δείπνο. Όταν όλα ήταν έτοιμα έστειλε τον δούλο του να ειδοποιήσει τους προσκεκλημένους να παρευρεθούν αλλά τότε συνέβη το εξής: Οι προσκεκλημένοι άρχισαν αν αρνούνται την πρόσκληση με διάφορες προφάσεις. Κάποιος είπε πως αγόρασε χωράφι και ήθελε να πάει να το δει, άλλος πως πήρε καινούργιο ζευγάρι βόδια και ήθελε να ζευγαρίσει και να τα δοκιμάσει και άλλος πως ήταν νιόπαντρος και ήθελε να μείνει με την γυναίκα του και έτσι όλοι για κάποιο λόγο παραιτήθηκαν από την δείπνο. Στο άκουσμα αυτό ο κύριος του δείπνου οργίστηκε και έστειλε τον δούλο του να μαζέψει όποιον έβρισκε μπροστά του και να τον οδηγήσει στο δείπνο, αφού με τίποτε δεν έπρεπε να πάει η προετοιμασία ενός τόσο μεγάλου δείπνου χαμένη. Και όταν ο δούλος έκανε όπως του είπε ο κύριός του αλλά υπήρχαν ακόμα κενές θέσεις, εκ νέου τον αποστέλλει ξανά ο οικοδεσπότης να αναγκάσει αυτή την φορά όποιον έβρισκε να προσέλθει στο δείπνο, ώστε να μην μείνει ούτε μια θέση άδεια. Και έτσι και έγινε. Το τραπέζι γέμισε αλλά όχι από τους προσκεκλημένους, γι’ αυτό ο Κύριός μας κλείνοντας την παραβολή είπε ότι πολλοί ήταν προσκεκλημένοι να παραστούν στο δείπνο αλλά λίγοι αποδείχθηκαν οι εκλεκτοί που τελικά παρευρέθησαν και απόλαυσαν τα αγαθά που υπήρχαν στο τραπέζι.
Αδελφοί μου, η σημερινή παραβολή, όπως είπαμε και στην αρχή, δεν αφορά σε κάποιο κοσμικό και υλικό δείπνο, αλλά στο μεγάλο δείπνο της Βασιλείας Του Θεού, αυτό που ετοιμάζει κάθε φορά ο ίδιος ο Χριστός μας όταν τελείται επί γης το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο για τον άνθρωπο γεγονός που είναι η Θεία Λειτουργία. Σε αυτό το δείπνο το προσφερόμενο αγαθό δεν είναι φυσικά μια υλική τροφή η οποία προσφέρει μια πρόσκαιρη απόλαυση, αλλά το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, ο οποίος σε κάθε Θεία Λειτουργία θυσιάζεται ξανά και ξανά για την δική μας σωτηρία ώστε να μας θεραπεύει και να μας ξεπλύνει από τις βαρύτατες αμαρτίες μας. Και κάθε φορά μας προσκαλεί να προσέλθουμε σε αυτό το μεγάλο δείπνο της Θείας Λειτουργίας. Αλλά δυστυχώς και εμείς σαν αυτούς τους προσκεκλημένους της παραβολής αρνούμαστε. Προσκολλημένοι στην ηδονή της σαρκός και στα υλικά αγαθά αρνούμαστε την πρόσκληση και αφήνουμε κενή της θέση μας στο τραπέζι του δείπνου. Και είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως αυτοί που αρνούνται την πρόσκληση δεν είναι αυτοί που απλώς δεν προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία, αλλά όλοι εμείς που ενώ φτάνουμε μέχρι τον Ναό και μπορεί τακτικότατα να εκκλησιαζόμαστε, τελικά από ραθυμία και αμέλεια δεν προετοιμαζόμαστε και δεν κοινωνούμε. Έτσι αρνούμαστε την πρόσκληση που ο ίδιος ο Κύριος μας απευθύνει και την ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία με τους δικούς Του λόγους: «Λάβετε φάγετε…πίετε εξ αυτού πάντες…».
Με την σημερινή παραβολή αγαπητοί μου, ο Κύριος μας επισημαίνει την σπουδαιότητα της συμμετοχής μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αλλά και την σοβαρότητα της αποχής μας από αυτό. Κάθε φορά που αρνούμαστε την πρόσκληση και χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος μένουμε αμέτοχοι της Θείας Κοινωνίας, στερούμε από τον εαυτό μας την μεγάλη ευκαιρία να ενωθούμε με τον Θεό. Και τότε ο Κύριος, που με την θυσία Του ετοιμάζει κάθε φορά το μεγάλο αυτό δείπνο, δεν θλίβεται απλώς αλλά οργίζεται αφού μας βλέπει να αρνούμαστε την σωτήρια προσφορά Του. Με την προσέλευσή μας στην Εκκλησία αποδεικνύουμε ότι είμαστε προσκεκλημένοι να απολαύσουμε το δείπνο. Όταν όμως δεν κοινωνούμε αποδεικνύουμε ότι ενώ ήμαστε κλητοί δυστυχώς δεν είμαστε εκλεκτοί.
Πολλές φορές, η υπερβάλλουσα ευσέβεια είναι το πρόσχημα της αποχής μας από την Θεία Κοινωνία. «Είμαι αμαρτωλός, είμαι ανάξιος, δεν έχω νηστέψει, δεν έχω εξομολογηθεί». Έτσι λέμε συχνά σαν δικαιολογία διότι, ας είμαστε ειλικρινείς, προφάσεις είναι όλα αυτά. Και βέβαια είμαστε αμαρτωλοί και ανάξιοι. Αλλά ποιος μας εμποδίζει να εξομολογηθούμε και να προετοιμαστούμε; Και ποιος μας είπε ότι μόνο οι αναμάρτητοι κοινωνούν αφού δεν υπάρχουν τέτοιοι; Εξ άλλου ο Χριστός που μας προσκαλεί δεν ξέρει ότι είμαστε αμαρτωλοί και ανάξιοι; Η Θεία κοινωνία όμως δεν δίδεται ως επιβράβευση για τα πνευματικά μας κατορθώματα, αλλά ως θεραπεία από τα πάθη και τις αμαρτίες μας. Γι’ αυτό σήμερα ο Χριστός μας προσκαλεί και πάλι πρωτίστως να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να μετέχουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και κατόπιν να μας εμπνεύσει την ανάγκη να ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση που ο ίδιος μας απευθύνει και να κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε εκτός από κλητοί ναι γίνουμε και εκλεκτοί στην επουράνια Βασιλεία Του.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016
Κυριακή προ των Χριστουγέννων (Ματθ. α’, 1-25)
Λίγες ημέρες μας χωρίζουν, αγαπητοί μου αδελφοί, από την μεγάλη και σωτήριο εορτή της Γεννήσεως του Χριστού και η Αγία μας Εκκλησία από σήμερα μας εισάγει στο πνεύμα και το νόημα της εορτής και με την όμορφη υμνολογία που προηγήθηκε στην ακολουθία του Όρθρου, αλλά και με το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. Πρόκειται για την αρχή του πρώτου κεφαλαίου του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, όπου ο Ευαγγελιστής μας παρουσιάζει το γενεαλογικό δέντρο του Κυρίου μας για να καταλήξει στο γεγονός της Γεννήσεώς Του
Όλα αυτά τα ονόματα που ακούσαμε να αναφέρονται στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι οι κατά άνθρωπον πρόγονοι του Κυρίου μας και απαριθμώνται ώστε να γίνει απόλυτα κατανοητό το γεγονός πως ο Κύριός μας προσέλαβε όντως την ανθρώπινη φύση και γεννήθηκε ως τέλειος άνθρωπος. Η Εκκλησία μας θέλει να διαλύσει οποιαδήποτε αμφιβολία μπορεί να υπάρχει σχετικά με το γεγονός της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, αποδεικνύοντας μέσα από το γενεαλογικό Του δέντρο την κατά άνθρωπον συνάφεια του Χριστού με τους προγόνους Του.
Στην ιστορία της Εκκλησίας μας υπήρξαν πολλές αιρέσεις, οι οποίες αμφισβήτησαν την ουσιαστική σάρκωση του Υιού του Θεού. Μη μπορώντας κάποιοι να εξηγήσουν με την λογική αυτό το συγκλονιστικό πράγματι γεγονός της σαρκώσεως του Χριστού, έδωσαν τις δικές τους λογικοφανείς ερμηνείες αρνούμενοι το γεγονός ότι ο Χριστός έλαβε στο σύνολό της την ανθρώπινη φύση, χωρίς βέβαια την αμαρτία η οποία ούτως η άλλως δεν αποτελεί στοιχείο της αλλά ξένο σώμα, που προσέβαλλε τον άνθρωπο και την φύση του μετά την πτώση των πρωτοπλάστων.
Η ανάγκη βέβαια αυτή που αισθάνεται η Εκκλησία μας ενώπιον της εορτής των Χριστουγέννων, να μας αποδείξει την τελεία ενανθρώπιση του Κυρίου μας δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε άνευ λόγου, αφού από αυτή την αλήθεια εξαρτάται όλο το γεγονός της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Αν έστω και μία στιγμή αρνηθούμε ότι ο Κύριος έγινε τέλειος άνθρωπος, τότε αυτομάτως αρνούμαστε και την εν Χριστώ σωτηρία αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από μόνος του αλλά σώζεται εν Χριστώ. Και σώζεται εν Χριστώ μέσω της σαρκώσεως του Κυρίου ,γεγονός που αναγέννησε και αγίασε την ανθρώπινη φύση.
Παράλληλα όμως με αυτό το γεγονός το οποίο γίνεται σήμερα ξεκάθαρο, η Ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής προ των Χριστουγέννων μας διευκρινίζει και ένα άλλο σημείο. Πολλοί έχουν δώσει διάφορες ερμηνείες σχετικά με τον λόγο που ήρθε ο χριστός στον κόσμο. Κάποιοι τον δέχθηκαν ως έναν φιλόσοφο. Κάποιοι άλλοι ως απλό διδάσκαλο. Κάποιοι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο Χριστός ήρθε απλώς ως επαναστάτης και κάποιοι άλλοι ερμήνευσαν την παρουσία του Χριστού μέσα από την ανάγκη να έχουν οι άνθρωποι έναν ηθικοπλαστικό κώδικα. Την αλήθεια όμως για την ενανθρώπιση του Κυρίου μας την δίνει το σημερινό Ευαγγέλιο. «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν Αυτού από των αμαρτιών αυτών». Αυτή την απάντηση έδωσε ο Άγγελος στον Ιωσήφ όταν αυτός προβληματίστηκε, βλέποντας έγκυο την Μαρία την οποία ποτέ του δεν ακούμπησε σαρκικά. Μη φοβηθείς, του λέει ο Άγγελος, να παραλάβεις την γυναίκα σου διότι το παιδί είναι εκ πνεύματος Αγίου. Και εξηγώντας στον Ιωσήφ την αποστολή του Κυρίου στον κόσμο, του αποκαλύπτει πως έρχεται για να σώσει τον λαό Του από τις αμαρτίες του. Να λοιπόν τι έρχεται να κάνει ο Χριστός στη γη. Να μας λυτρώσει από τις αμαρτίες μας. Αυτό είναι το μεγάλο δώρο που μας κάνει ο Κύριος με την σάρκωσή Του. Αυτό είναι το σπουδαίο γεγονός που κανείς άλλος δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Η λύτρωση και η απελευθέρωση από τα ψυχοφθόρα δεσμά της αμαρτίας.
Η Γέννηση του Χριστού, αδελφοί μου, μας προσφέρει την μεγάλη δυνατότητα να αναλογιζόμαστε τα λάθη μας, να μετανοούμε και ζητώντας την συγγνώμη του Θεού να αναγεννιόμαστε πνευματικά, καταργώντας τα δεσμά της αμαρτίας. Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος και επαναφέρει τον Αδάμ στον Παράδεισο. Διορθώνει την παρακοή των πρωτοπλάστων με την δική του υπακοή στο θέλημα του Πατρός Του και έρχεται ως μοναδικός και πραγματικός Σωτήρας που μας σώζει από την αμαρτία, την αιτία όλων των κακών και των συμφορών της ζωής μας. Βέβαια για να γίνει αυτό πραγματικότητα πρέπει να δεχθούμε τον Χριστό ως σωτήρα. Πρέπει να πιστέψουμε στην παρουσία Του και να τον εμπιστευθούμε κάνοντας υπακοή στο Θείο Του θέλημα. Αυτό προϋποθέτει αγαθή προαίρεση και άνοιγμα της καρδιάς μας για να γεννηθεί μέσα της ο Χριστός. Αν μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν το καταφέραμε τα φετινά Χριστούγεννα προσφέρονται για να κάνουμε την αρχή, που μπορεί να καθυστέρησε να γίνει αλλά που η αγάπη του Θεού έστω και τώρα την περιμένει. Ο κόσμος σε μια μεγάλη πλειοψηφία και φέτος θα εορτάσει τα Χριστούγεννα επιδερμικά. Χωρίς βάθος, χωρίς ουσία, χωρίς Χριστό. Εμείς, ως πιστά μέλη της Εκκλησίας, ας εμβαθύνουμε στο νόημα και το περιεχόμενο της εορτής ώστε κοιτώντας την Φάτνη να μην βλέπουμε απλώς ένα βρέφος, αλλά να αναγνωρίζουμε τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας που έρχεται για να μας βάλει ξανά στην Ουράνια Βασιλεία Του.
π.Ν.Α.