ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή προ των Φώτων
2 Ιανουαρίου 2022
Ευχαριστούμε, αγαπητοί μου αδελφοί τον Τριαδικό Θεό που μας αξιώνει για μία ακόμη φορά στη ζωή μας να ζούμε τα γεγονότα της Θείας Επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από την Γέννησή Του έως και τη Βάπτισή Του στα ύδατα του Ιορδάνη Ποταμού. Χαιρόμαστε διότι αυτή την ευλογημένη περίοδο του Αγίου Δωδεκαημέρου, έχουμε την ευκαιρία να αναστοχαστούμε πάνω στα γεγονότα της Θείας Οικονομίας, να αναλογιστούμε πως η ενανθρώπιση του Κυρίου Ιησού επηρεάζει τη δική μας ύπαρξη, την δική μας πορεία μέσα στον κόσμο, το δικό μας ήθος. Άλλωστε μέσα από την ευκαιρία της γιορτής η Εκκλησία θέλει, να δώσει στον άνθρωπο μία ευκαιρία να βρει τον δρόμο του να ανακαλύψει το ήθος εκείνο που μπορεί να δώσει νόημα στην ύπαρξή του.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σήμερα διαβάσαμε από τις επιστολές του αποστόλου των εθνών του Παύλου μία περικοπή που απευθύνεται στον μαθητή του Τιμόθεο. «Παιδί μου Τιμόθεε να προσέχεις σε κάθε περίσταση της ζωής, να επιδιώξεις τα βάσανα, να κάνεις έργο ευαγγελιστού, να πληροφορήσεις (για τον Χριστό μας) το ποίμνιο που διακονείς. Εγώ ήδη ετοιμάζομαι για το μαρτύριο και έχει έρθει η ώρα να πεθάνω. Ξέρω όμως αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα εκπλήρωσα όλο τον δρόμο, κράτησα την πίστη μου, περιμένω λοιπόν το στέφανο της δικαιοσύνης, που θα μου δώσει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, σ’ εκείνη την ημέρα, όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους όσους αγάπησαν την παρουσία Του στον Κόσμο.»
Μέσα λοιπόν στις μέρες της γιορτής διαβάζουμε ότι για να έχει νόημα η ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο οφείλουμε να κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας αυτές τις τρεις προστακτικές που εκείνος χρησιμοποιεί για να ορίσει τη ζωή του: Νήφε – Κακοπάθησον – Έργον ποίησον Ευαγγελιστού λέει στον μαθητή του Τιμόθεο και δια αυτού σε όποιον από εμάς θέλουμε να είμαστε πνευματικά τέκνα του. Όλο το νόημα αυτής της ζωής κρύβεται πίσω από αυτές τις τρεις προστακτικές που μπορούν να οικοδομήσουν τον καλό χαρακτήρα του ανθρώπου.
Πρώτα από όλα απαραίτητη είναι η προσοχή στους εξωτερικούς πειρασμούς η νήψη δηλαδή που δεν αφήνει τον άνθρωπο να χάνει το δρόμο του μέσα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, η συγκρότηση και η συγκέντρωση όλων των δυνάμεών μας σ’ ένα στόχο την προσοχή για τη ζωή τη δική μας και των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά μας, ως καλοί οδηγοί που δεν χάνουν το δρόμο τους από τα διάφορα φώτα της νύχτας αλλά μπορούν να οδηγήσουν τον κόσμο προς τον Ιησού Χριστό.
Στη συνέχεια χρειάζεται η αποδοχή των δυσκολιών της καθημερινής μας ζωής ως μία ευκαιρία να πολεμήσουμε τον εγωισμό που φωλιάζει στην κάθε ανθρώπινη καρδιά. Να μάθει ο άνθρωπος να στέκεται αγέρωχος μπροστά στις κακουχίες που μπορεί να πρέπει να αντιμετωπίσει αν θέλει να δημιουργήσει κάτι
όμορφο σε προσωπικό οικογενειακό ή κοινωνικό επίπεδο, γνωρίζοντας ότι αυτές οι κακουχίες είναι που πλάθουν τον ηρωικό και σταθερό χαρακτήρα.
Τέλος ο τρόπος που ζούμε μέσα στον κόσμο όχι ως κατακτητές και καταναλωτές αλλά ως Ευαγγελιστές, ως άνθρωποι που αναλώνονται δηλαδή στη προσπάθεια να μάθει ο κόσμος την χαρά και τη χάρη του Ευαγγελίου, ως άνθρωποι που θέλουμε να καταλάβει ο κόσμος την αξία της παρουσία του Ιησού Χριστού ανάμεσά μας ως άνθρωποι που αναλαμβάνουμε να δείξουμε στον κόσμο, ως σταθεροί σηματοδότες τον δρόμο προς τη Σωτηρία.
Αδελφοί μου ο απόστολος των Εθνών μας καλεί να ζήσουμε μία «γεμάτη» από καλές εμπειρίες ζωή για την οποία όπως λέει ο ίδιος και άξιζε να τη ζήσει και τώρα περιμένει για αυτή της δικαιοσύνης τον στέφανο, διαβεβαιώνοντας μας ότι ήταν αρεστή στον Κύριο μας, αφού ήταν αποτέλεσμα της δικής Του εμπνεύσεως και παρουσίας. Η Επιφάνεια του Κυρίου μας, η παρουσία Του δηλαδή μέσα στον κόσμο ήταν εκείνη που επέτρεψε στον Απόστολο των Εθνών να αισθάνεται πλήρης, γεμάτος από καλές εμπειρίες και έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο το δώρο της χαράς και της δημιουργίας που μας έχει δοθεί.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την περίοδο της χαράς και εμείς ας δούμε μήπως αυτός ο τρόπος ζωής που προτείνει η Εκκλησία μας διά του αποστόλου της είναι η καλύτερη μέθοδος ώστε η ζωή μας να μην χαθεί στο ευκαιριακό αλλά να έχει το νόημα που της πρέπει, αν εμείς αγαπήσουμε με έντονη νοσταλγία την παρουσία και επιφάνεια του Ιησού Χριστού στον κόσμο μας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή μετά τα Φώτα
9 Ιανουαρίου 2022
Με την Κυριακή μετά τα φώτα όπως ορίζεται η σημερινή μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί σχεδόν ολοκληρώνεται ο εορτασμός της Επιφανείας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον κόσμο. Θυμόμαστε όλη αυτή την περίοδο τα γεγονότα της παρουσίας του Ιησού μέσα στον κόσμο, από τη στιγμή της Γεννήσεώς Του, έως και τη στιγμή του Αγίου Βαπτίσματός Του όπου αναλαμβάνει την αποστολή να ενώσει τα πριν διεστώτα, τον ουρανό με τη γη, τον άνθρωπο με τον Πλάστη του Θεό Πατέρα. Η παρουσία του Ιησού στον κόσμο αποκαθιστά την σχέση του καθένα από εμάς με τον Θεό, αφού γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του Μεσσία τον Λόγο, το Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Εκείνον που ήρθε για να μας σώσει περνώντας από κάθε στάδιο της ανθρώπινης ζωής και να της δώσει νέο νόημα, ίσως και το πραγματικό νόημα της υπάρξεως. Η νέα αυτή ζωή του ανθρώπου είναι ένας ύμνος μία δοξολογία του τριαδικού Θεού, μία λαχτάρα του ανθρώπου να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της και την ευχαριστία της προς τον Θεό για τα καλά που ζεί κοντά στο Σαρκωμένο Λόγο αλλά και μία ανάγκη του ανθρώπου που θαυμάζει το μεγαλείο του Θεού να μοιραστεί αυτό το μεγαλείο με τους γύρω του, το κοινωνικό σύνολο που τον περιβάλλει.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι σήμερα η εκκλησία μας προβάλλει μία περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή του αποστόλου των Εθνών του Παύλου, που ακριβώς σαν ένα ποιητικό και συνάμα δοξολογικό κείμενο εκφράζει αυτή την χαρά του Αποστόλου για το έργο του Ιησού Χριστού, οποίος αρχικά μας επισημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που κάνει όλη την απαιτούμενη πορεία ώστε να ενώσει την γη με τον ουρανό. Κατέρχεται από τον ουρανό και φτάνει ως τα κατώτερα μέρη της γης της ανθρώπινης υπάρξεως, εκεί δηλαδή που αιχμαλωτισμένη από τα πάθη της δεν μπορεί να ονειρευτεί την ελευθερία της. Αυτή την ανθρωπότητα την «αιχμαλωτίζει» σε μία νέα κατάσταση εν Χριστώ ελευθερίας, δίνοντας παράλληλα στον καθένα τη μεγάλη δυνατότητα να αναπτύξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
Η εμπαθής ζωή κάνει τους ανθρώπους μία μάζα χωρίς σκοπό και λόγο υπάρξεως χωρίς συγκεκριμένη λειτουργία μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, το οποίο μεταβάλλεται σε σώμα Χριστού, σ’ Εκκλησία δηλαδή όταν ο καθένας μας λαμβάνοντας τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος τη Μεταβολίζει στο ιδιαίτερο χάρισμα που ο καθένας έχει. Άλλος γίνεται απόστολος άλλος προφήτης άλλος διδάσκαλος άλλος ποιμένας, με μοναδικό σκοπό όμως να οικοδομείται το Εκκλησιαστικό σώμα και μέσα σ’ αυτό ο καθένας μας να βρίσκει την ιδιαίτερη θέση του.
Από την αλογία των παθών περνά ο άνθρωπος διά του Λόγου στην λογική, την όντως ζωή, που σκοπό της έχει την δια της πίστεως ωρίμανση και ολοκλήρωση του εν Χριστώ ανθρώπου δια της πίστεως «εις άνδρα τέλειον» κατά το μέτρο του Ιησού Χριστού. Μέσα λοιπόν στο ωραίο οικοδόμημα της εκκλησίας που διαμορφώνει ο καταβάς έως τα κατώτερα της γης έως το πιο απομακρυσμένο από την ευεργετική παρουσία Του άνθρωπο, χαρίζοντας του την μεγάλη ευκαιρία της εν Χριστώ ελευθερίας οικοδομείται εντός μας η ευεργετική και συμπληρωματική εικόνα του Τριαδικού Θεού, ο οποίος μας πλάθει σε ώριμους πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών. Έτσι ο άνθρωπος πληρώνεται, γεμίζει, δεν νοιώθει δοχείο άδειο καταδικασμένο σε αχρηστία, αλλά σκεύος πλήρες της Χάριτος. Από Εκείνον που είναι το πλήρωμα της ιστορίας, η εκπλήρωση όλων των ανθρωπίνων προσδοκιών απολαμβάνει και ο άνθρωπος την πλήρωση της χαράς και της ευφροσύνης την οποία πια μπορεί να φανερώσει στον κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην καταληκτική ευχή της Θείας Λειτουργίας ο ιερέας εύχεται αυτή τη χαρά αυτό το πλήρωμα της ζωής να ζήσει αιωνίως ο άνθρωπος «Το πλήρωμα του νόμου και των προφητών, αυτός υπάρχων, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πληρώσας πάσαν την πατρικήν οικονομίαν, πλήρωσον χαράς και ευφροσύνης τας καρδίας ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». Έτσι λοιπόν και εμείς σ’ αυτή την καταληκτική ημέρα της εορτής ας ζητήσουμε από τον Ιησού Χριστό να γεμίσει τη ζωή μας από αυτή την ανέσπερο χαρά, να μας δώσει αυτή την προοπτική της πληρότητας, ακριβώς όπως μας την περιέγραψε ο απόστολος Παύλος, ώστε η γιορτή να μην περάσει χωρίς να μας αγγίξει και αλλάξει ριζικά την ύπαρξή μας.-
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά
16 Ιανουαρίου 2022
«Όταν ο Χριστός φανερωθεί» είναι αγαπητοί μου αδελφοί οι πρώτες λέξεις τις σημερινής αποστολικής περικοπής από την προς Κολοσσαείς επιστολή την οποία ο απόστολος των εθνών αποστέλλει μέσα από το κελί της φυλακής για να εμψυχώσει την μικρή εκκλησιαστική κοινότητα των Κολοσσών, θέλοντας να εμψυχώσει τα μέλη της στον αγώνα για την στερέωσή τους στην νέα πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος αναφέρεται διεξοδικά και αναπτύσσει την θεολογία της Εκκλησίας μας για την Ανάσταση του Χριστού και την δια αυτής σωτηρία των ανθρώπων.
Μάλιστα όπως βλέπουμε μιλά για την Ανάσταση ως μία «φανέρωση» του Ιησού Χριστού, σα να είναι το πάθος και η ταφή Του ένα κρύψιμο από τον κόσμο. Ο Ιησούς «κρύβεται» από τις δυνάμεις του σκότους που θέλουν τον εξ’ αμαρτίας θάνατο να βασιλεύει στον κόσμο. Εργάζεται μυστικά την σωτηρία του κόσμου και αναζητά μέσα στους αιώνες τα πρόσωπα εκείνα που θα τον ακολουθήσουν στο ταξίδι προς το πάθος και την ταφή για να μπορέσει να οδηγήσει τον κόσμο στη φανέρωση και το φωτισμό της αναστάσεως. Κρύβεται μέσα στον τάφο για να δώσει την ευκαιρία της ζωής, καθαρίζει τον κόσμο από τις αμαρτίες και τα πάθη για να τον αναδείξει καθαρό και άμωμο στην αιωνιότητα. Ο άνθρωπος καλείται να συσταυρωθεί μαζί Του, να ζήσει τον πόνο και τον θάνατο ως μία ευκαιρία να βγάλει από μέσα του τον πειρασμό του εγωισμού και των παθών, να εκμηδενίσει όλες τις κακές ροπές τις ψυχής του, ώστε να μπορεί να «φανερωθεί» να αναδειχθεί τέκνο γνήσιο του μυστηρίου της Αναστάσεως, κληρονόμος της δόξης του ίδιου του Ιησού.
Όταν λοιπόν φανερωθεί ο Ιησούς εν τη δόξη Του, όταν γίνει αντιληπτή η χάρις του Ιερού Του προσώπου στον κόσμο, όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει το έργο Του για την σωτηρία του τότε και οι εν Χριστώ άνθρωποι, αυτοί που θα έχουν εργαστεί κοντά Του θα φανερωθούν μαζί Του. Αυτή η φανέρωση που όπως εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε ξεκινά με την Ανάστασή Του και θα ολοκληρωθεί με την Δευτέρα Παρουσία του υποστασιοποιεί την ελπίδα και το κουράγιο που χρειάζεται ο άνθρωπος για να εργαστεί τον καλό αγώνα του Ιησού Χριστού. Εμπνέεται ο άνθρωπος από αυτή την φανέρωση Του και οδηγείται στο να γίνει καλός κληρονόμος και πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών. Ως εκ τούτου δικαιολογημένα ο απόστολος Παύλος καλεί τους πιστούς της Αναστάσεως να αφήσουν στην άκρη κάθε αμαρτωλή διάθεση και πράξη, αφού ως παιδία της φανερώσεως του Ιησού Χριστού δεν γίνεται να έλκονται από καμία άλλη προοπτική εκτός από αυτή της Βασιλείας των Ουρανών.
Οι μαθητές της Βασιλείας, τα φωτισμένα τέκνα της Εκκλησίας απεκδύονται τον «παλαιό» τον πεπαλαιωμένο άνθρωπο» των παθών, που είναι πεπερασμένος, έχει πλήρη την εμπειρία των αποτελεσμάτων της φθοράς και του θανάτου, γεύεται τους πικρούς καρπούς της απομάκρυνσης από τον Θεό. Συνάμα «ενδύονται» τον νέο άνθρωπο της εν Χριστώ Ζωής εκείνον που δεν δεσμεύεται από κανένα βάρος του παρελθόντος, είναι διαρκώς ανακαινούμενος, ζωντανός και αειθαλής σε πλήρη γνώση και συνάφεια με Εκείνον που τον έπλασε. Η σχέση που δημιουργείται μεταξύ Πλάστου και πλάσματος είναι τόσο ισχυρή που διαλύει κάθε άλλη σχέση θρησκείας, φυλής ή παράδοσης: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή κα ακροβυστία, βάρβαρος ή Σκύθης, δούλος, ελεύθερος» αλλά τα πάντα τα ορίζει ο ίδιος ο Χριστός.
Αδελφοί μου στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα εκφράζεται όλη η αγωνία του Παύλου για την κοινότητα των Κολοσσών αλλά και για όλη την Εκκλησία, να γίνει κατανοητό τι σημαίνει το πρόσωπο του Αναστημένου και φανερουμένου Ιησού Χριστού. Πως ο άνθρωπος δια αυτής της φανερώσεως μετέχει της χάριτος του Αγίου Πνεύματος ωριμάζει και ολοκληρώνεται εις άνδρα τέλειον πλήρη των ενεργειών Του. Αυτή την ανάσταση του Ιησού μνημονεύει η Εκκλησία μας σε κάθε έκφραση της ζωής της. Είτε διδάσκει, είτε τελεί τα λειτουργικά μυστήριά της είτε προσεύχεται φανερώνει πάντα αυτή την παρουσία του Ιησού στον κόσμο. Έτσι κάθε πράξη της έχει πραγματικό νόημα και σκοπό. Όταν λοιπόν μετέχουμε στη ζωή Της έχουμε μία πολύ καλή ευκαιρία να δούμε και την δική μας ζωή να φωτίζεται από αυτό το φως της όντως ζωής. Ίσως αυτή την προοπτική καλό είναι να μην τη χάσουμε από τη ζωή μας!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά
23 Ιανουαρίου 2022
Μία πολύ μικρή περικοπή από την πρώτη επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του και επίσκοπο Εφέσου, Τιμόθεο διαβάσαμε στην σημερινή μας σύναξη αγαπητοί μου αδελφοί, που όμως είναι μία πολύ σημαντική απόδειξή του πνευματικού ήθους και της εμβέλειας του μεγάλου αυτού αποστόλου και διδάσκαλου της Εκκλησίας μας. Ας διαβάσουμε αυτούς τους μόλις τρείς στίχους από το πρώτο κεφάλαιο και ας προσπαθήσουμε μετά να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα: «Παιδί μου, Τιμόθεε, σ’ αυτά τα λόγια που θα πω μπορεί να στηριχτεί κανείς και πρέπει όλοι να τα δεχτούν: Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς· και πρώτος ανάμεσά τους είμαι εγώ. Ακριβώς όμως γι’ αυτό με ελέησε, για να δείξει ο Ιησούς Χριστός σ’ εμένα πρώτον όλη του τη μακροθυμία, ώστε να γίνω παράδειγμα για κείνους που πρόκειται να πιστέψουν σ’ αυτόν και να οδηγηθούν έτσι στην αιώνια ζωή. Παντοτινή, λοιπόν, τιμή και δόξα στον αιώνιο βασιλιά, τον άφθαρτο, τον αόρατο, τον μόνο σοφό Θεό. Αμήν.»
Από τις πρώτες φράσεις της πρώτης προς Τιμόθεον επιστολής, καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι ο απόστολος Παύλος θέλει να προφυλάξει τον μαθητή του και εν συνεχεία όλους μας από τις διάφορες ψευδείς διδασκαλίες ή υπερβολές που μπορεί δυστυχώς να αναπτυχθούν ακόμη και εντός της Εκκλησίας. Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο ο Παύλος προτάσσει την δοξολογία του Ιησού Χριστού. Μας καλεί να μείνουμε πιστοί στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, να μνημονεύουμε τις αρετές Του και να θαυμάζουμε του μυστήριο της Οικονομίας Του για μας. Δεν είναι τυχαίο ότι στα ασκητικά συγγράμματα της Εκκλησίας μας οι Πατέρες ζητούν από τους μοναχούς πρώτα από όλα, αλλά και από τον καθένα που θέλει να προσευχηθεί, πριν από την προσευχή να αφιερώσει λίγο χρόνο ώστε να αναλογιστεί την πνευματική του κατάσταση και να φέρει στο νου του τι έχει κάνει ο Ιησούς Χριστός για τον καθένα από εμάς.
Στην αρχή λοιπόν του Πνευματικού μας αγώνα ο καθένας από εμάς οφείλει πρώτα από όλα να αναλογιστεί ότι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι ο μεγάλος ευεργέτης του. Είναι εκείνος που μας παίρνει από τον βούρκο της αμαρτίας και των παθών μας και μας αποδίδει καθαρούς και αγνούς στην Εκκλησιαστική φωλιά ώστε να αναπτυχθούμε πνευματικά, να δυναμώσουν οι πνευματικές μας φτερούγες και να μπορέσουμε να πετάξουμε ψηλά προς τον Ουρανό της Χάριτος. Ο άνθρωπος καλείται να ξέρει κάθε στιγμή της ζωής του την ψυχική του κατάσταση. Να έχει επίγνωση των αμαρτιών και των παθών του, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον Παύλο. Να μην απογοητεύεται μεν αλλά και να γνωρίζει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να τον βγάλει από το τέλμα το οποίο ζει.
Η αυτογνωσία οδηγεί τον άνθρωπο στην αγκαλιά του Θεού, αφού αντιλαμβάνεται ότι μόνο Εκείνος μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές του. Μόλις δε προσγειωθούμε στην θεϊκή αγκαλιά χαιρόμαστε σα τα μικρά παιδιά που βρέθηκαν κοντά στη μητέρα τους. Βρίσκουμε ανάπαυση και ξεκούραση, ακόμη και οι καθημερινές δυσκολίες υπάρχουν μεν αλλά δεν ορίζουν τη ζωή του ανθρώπου ο οποίος παντού και πάντοτε ζει έχοντας ως σύντροφό του Εκείνον. Ψελλίζει και η δική μας καρδία αυτό που με στεντόρεια φωνή θέλησε να μας διδάξει ο άγιος της Εποχής μας, Πορφύριος «ο Χριστός είναι το Παν». Είναι το μέτρο και ο ρυθμός της καρδίας μας είναι η σκέψη μας και ο λογισμός μας, που τώρα πια δεν ξεφεύγει σε ατραπούς επικίνδυνους αλλά μένει προσκολλημένος σ’ Εκείνον. Έχουμε αρχή στη ζωή μας, ξέρουμε πού αναφερόμαστε, ποιος είναι ο άρχοντας που ορίζει τα πράγματα του βίου μας και αυτό μας ελευθερώνει.
Αδελφοί μου αυτή η εν Χριστώ μεταμόρφωση του ανθρώπου τον οδηγεί στη δοξολογία του Τριαδικού Θεού, μετατρέπει τα αισθήματα και λογισμούς σε άσμα ευχαριστιακό προς τον Ιησού. Δια της ζωής του τιμά τον δημιουργό του. Ο άνθρωπος ζει για να δοξάζεται Εκείνος. Η Εκκλησιαστική ζωή με τα μυστήρια, αγνή προσευχή από τα βάθη της καρδιάς και η καλοσύνη μαζί με την ενασχόλησή μας με τα προβλήματα του κόσμου είναι αποτέλεσμά αυτής της χάριτος του Ιησού Χριστού, την οποία ο άνθρωπος μοιράζεται με όλη την κοινότητά του, ακριβώς όπως κάνει και ο πνευματικά ώριμος Παύλος μ’ όλους μας. Ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμα αυτό του αποστόλου των εθνών προσπαθώντας δια της αυτογνωσίας να βρούμε την αληθινή γνώση του Τριαδικού Θεού.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022
Των Τριών Ιεραρχών
Ξημερώνει αγαπητοί μου αδελφοί αυτή η τελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου αφιερωμένη στη μνήμη των Τριών Μεγάλων Φωστήρων, των Τριών Ιεραρχών. Σημαδιακή μέρα για την Εκκλησία μας αφού μας καλεί σε κοινή μνήμη αυτών των τριών μορφών που με το ζήλο τους, τη διδασκαλία τους αλλά κυρίως με το ήθος τους και τον βίο τους προκάλεσαν ο καθένας ξεχωριστά ένα πνευματικό σεισμό, τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά της κάθε εποχής, προόδευσαν όχι μόνο τη Θεολογία αλλά και την επιστήμη και την κοινωνιολογία. Εργάστηκαν για τον Θεό και τον άνθρωπο διατυπώνοντας απόψεις ρηξικέλευθες που άλλαξαν τον πνευματικό ρου της ανθρωπότητας επιτυγχάνοντας να δώσουν από τη μία νέα πνοή στην Ελληνική Φιλοσοφία και από την άλλη να ενδύσουν τη χριστιανική σκέψη με τα απαραίτητα φιλοσοφικά εργαλεία που χρειαζόταν για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της κάθε εποχής με συνέπεια.
Η Εκκλησιαστική ζωή κατά τους τρεις Ιεράρχες δεν περιορίζεται σε θρησκευτικού τύπου τελετές ή σε μία «ηθική» της καθημερινής ζωής, αλλά «επόμενοι των αγίων αποστόλων» διακηρύσσουν ότι ο άνθρωπος είναι δεκτικός του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος που τον κάνει ζωντανή εικόνα του Θεού, δημιουργώντας ένα σύνδεσμο άρρηκτο μεταξύ Θεού και ανθρώπου, μεταμορφώνοντας τον σε ζώον Θεούμενον. Από αυτή την κατάσταση της θεώσεως μπορούμε να φτιάχνουμε υγιείς κοινωνίες για μας και τους απογόνους μας και να ονειρευόμαστε το σκοπό του ανθρώπου ως πολίτη της βασιλείας των Ουρανών. Η κοινή συνισταμένη του έργου λοιπόν των τριών Ιεραρχών, που φυσικά είναι πολυποίκιλο και καλύπτει για τον καθένα ξεχωριστά ένα ευρύτατο φάσμα δραστηριοτήτων, είναι αυτή η εσωτερική βαθειά και αδιαμφισβήτητη ανάγκη ο άνθρωπος να δημιουργήσει προσωπική σχέση με τον Θεό, να γνωρίσει την Αλήθεια και η Αλήθεια να τον ελευθερώσει (πρβλ Ιω η 32) .
Αυτή την αλήθεια για την αξία της σχέσεως Θεού και ανθρώπου διατηρεί πάντοτε η Εκκλησία μας ζωντανή μέσα της, διότι γνωρίζει ότι είναι αυτή που εξελίσσει τον πολιτισμό και δίνει τα απαραίτητα εφόδια για να μπορέσει ο άνθρωπος ιδιαίτερα ο νέος να ζήσει όντως ελεύθερος και από νεοσσός να μετασχηματιστεί σε αετό του πνεύματος κατακτώντας κάθε φορά νέες κορυφές πνευματικής προόδου, να κρατήσει ακόμη και στις πιο δύσκολες εξωτερικές συνθήκες, βαθειά μέσα του ριζωμένη την ελπίδα ότι καμιά καλή προσπάθεια δεν θα χαθεί, κανένας καλός στόχος δεν θα αποτύχει.
Δικαιωματικά θα μπορούσε να πει λοιπόν κανείς ότι θεωρούνται αυτοί οι τρεις άγιοι προστάτες της παιδείας, εφόσον αυτή υπηρετεί αυτόν το πανανθρώπινο σκοπό της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του πνεύματος. Για τους τρείς Ιεράρχες η αληθινή παιδεία δεν εδράζεται στη στείρα γνώση στη συλλογή πληροφοριών ή ακόμη και εμπειριών που καταλήγουν στο να δημιουργούν πολίτες υπόδουλους στα γρανάζια των οποιονδήποτε ευκαιριακών συνθηκών, αλλά πολίτες που ξεπερνώντας το εφήμερο και επίπλαστο μπορούν να ανιχνεύουν το σημαντικό και ουσιώδες σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα. Οραματίζονται οι τρεις ιεράρχες μία παιδεία που εμπνέει στους νέους ότι αυτή η ζωή είναι ένας αγώνας για το καλό από όποιο μετερίζι και αν την υπηρετήσουν. Η ασκητικότητα, η γενναιότητα και η γενναιοδωρία προβάλλουν ως οι ιδανικές αρετές που πρέπει να εμφυσήσει κάποιος στους νέους μας αν θέλουμε να βρουν τον ιδανικό τους ρόλο μέσα στην κοινωνία, αν θέλουμε να τους δούμε να χαράζουν την δική τους ανεξάρτητη πορεία μέσα στον κόσμο.
Αδελφοί μου, όσο ζούμε σ’ ένα κόσμο που η σχέση με τον Θεό διαστρέφεται και εν πολλοίς εμπαίζεται, τόσο δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των παιδιών μας. Όσο ο εγωισμός μας κυριεύει τόσο λιγότερο καλοί παιδαγωγοί μπορούμε να γίνουμε για τους νέους μας. Μία αμερικάνικη παροιμία μας λέει ότι «χρειάζεται ένα χωρίο για να μεγαλώσεις ένα παιδί». Ένα χωρίο εμείς όλοι δηλαδή που πρέπει να δούμε σοβαρά τον ρόλο μας ως πολίτες που νοιάζονται, αγαπούν και προσφέρουν στον κόσμο ακριβώς με την ίδια αγάπη και προσφορά που έδειξαν οι τρείς Ιεράρχες. Τότε τα παιδία μας θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν κατά τον καλύτερο τρόπο αυτό τον σπόρο της αγάπης μας καλλιεργώντας δάση και λιβάδια αρετών και προόδου.-
π.Α.Μ.