“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
8η Ιανουαρίου, 2017
(Εφεσίους Δ΄, 7-13)
Από το πλούσιο σε θεολογικές θέσεις περιεχόμενο της σημερινής αποστολικής περικοπής, θα σταθούμε σε δυο κυρίως σημεία.
Το ένα σημείο είναι η διανομή των διαφόρων χαρισμάτων σε κάθε άνθρωπο από τον δωρεοδότη Θεό, μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ειδικότερα και μέσα στον χώρο της κοινωνίας γενικότερα.
«Εν ενί εκάστω εδόθη η χάρις, κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» τονίζει ο αποστολικός λόγος. Δηλαδή: «Στον καθένα μας εδόθηκε η Χάρη, σύμφωνα με την δωρεά του Χριστού». Αυτή η τοποθέτηση δίνει την απάντηση και την λύση στο πρόβλημα των διαφορών, αντιθέσεων και ανισοτήτων, που παρατηρούνται μεταξύ των ανθρώπων.
Οι διαφορές των χαρισμάτων και εμφύτων προσόντων υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει λάβει από τον Θεό και από κάποιο χάρισμα μικρό ή μεγάλο. Ο Θεός κανέναν δεν περιφρονεί.
Σε όλους μας μοιράζει πλουσιοπάροχα τα Θεϊκά Του δώρα. Κάθε άνθρωπος αποτελεί και από μια μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Και ό,τι προσόν έχει πνευματικό ή σωματικό ή διανοητικό κ.λ.π. πηγάζει από την πηγή του αγαθού που είναι ο Θεός. Παρατηρεί ο ιερός Θεοφύλακτος: «Ο Θεός ό,τι δίνει, το δίνει ως χάρισμα».
Με τις διάφορες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων αλλά και της φύσεως, εξυπηρετείται η αναγκαία ποικιλία, που συντελεί στην αλληλοσυμπλήρωση της ανθρώπινης κοινωνίας και της ζωής γενικότερα.
Αυτή η αλήθεια, απομακρύνει την ζήλεια και τον φθόνο, που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ παράλληλα ησυχάζει και παρηγορεί όσους νομίζουν ότι έλαβαν λίγα χαρίσματα, σε σύγκριση με τους άλλους, καθώς σημειώνει ο Ιερός Θεοδώρητος.
Ο Ιερός Χρυσόστομος με αφορμή τα λόγια της σημερινής αποστολικής περικοπής γράφει: «Αν ο συνάνθρωπός σου έχει κάποιο χάρισμα καλύτερο από το δικό σου, να μη θλίβεσαι, γιατί ο κόπος και η ευθύνη που πρέπει να έχει, είναι περισσότερη. Και όσο περισσότερα χαρίσματα έχει κάποιος, τόσο πιο πολύ λόγο θα του ζητήσει ο Θεός!»
Ας θυμηθούμε την γνωστή μας παραβολή των ταλάντων. Ο Μέγας Βασίλειος διδάσκει , ότι αυτός που το χάρισμά του δεν το αξιοποιεί για το καλό του άλλου, θα κατακριθεί, όπως ο πονηρός εκείνος δούλος, που έκρυψε το τάλαντο.
Αν σκεφτόμαστε ότι ο Κύριός μας στην Δευτέρα Του Παρουσία θα μας ζητήσει λόγο για το πώς αξιοποιήσαμε στην γη τα χαρίσματα που μας εμπιστεύθηκε, ασφαλώς θα φροντίζουμε γι αυτή την αξιοποίηση.
Το άλλο, το δεύτερο σημείο από την αποστολική περικοπή της σημερινής Κυριακής, είναι το ότι ο θείος Παύλος αναφέρεται στο έργο της «διακονίας».
Με την έννοια αυτή, εννοεί την πηγαία προσφορά θυσιών και κόπων από μέρους του πιστού στο έργο της Ιεραποστολής, στο οποίο εντάσσονται οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι κήρυκες του Ευαγγελίου, οι πνευματικοί ποιμένες και διδάσκαλοι, που θα καθοδηγούν και θα στηρίζουν πνευματικά τον καθένα, αλλά και όλους μαζί τους χριστιανούς.
Οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται με σκοπό τον «καταρτισμόν» δηλαδή την πνευματική ενίσχυση των πιστών στην πορεία τους προς την πνευματική τους τελείωση, μέχρι να καταλήξουμε όλοι σε μια και την ίδια πίστη, χωρίς διαφορές και αντιθέσεις, στην βαθειά γνώση του Υιού του Θεού στο μέτρο της ολοκληρωμένης πνευματικής τελειότητας Του, για να μην είμαστε νήπιοι από άποψη πνευματική.
Όσοι είναι πεφορτισμένοι από Τον Θεό με τα έργα της διακονίας είναι διάδοχοι των Αποστόλων και μέρα νύχτα μοχθούν για να σχηματισθεί ο Χριστός στις ψυχές των πιστών και να φθάσουν στα πνευματικά Του μέτρα, στα πλαίσια βέβαια των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.
Αν ο άνθρωπος δεν έχει ωριμάσει, πνευματικά, δεν μπορεί να καταλάβει τον Θεό, έστω και αν είναι μεγάλος στην ηλικία.
Την πρόοδο και την αύξηση της πνευματικής ωρίμανσης δίνει η χριστιανική πίστη και η «επίγνωση», δηλαδή το να γνωρίσουμε πολύ καλά το Θεό. Όταν ο άνθρωπος έχει πίστη, τότε γνωρίζει τον Θεό.
Η γνώση του Θεού, δεν διδάσκεται, αλλά απορρέει από την πίστη. Και δίνεται σε όσους πιστεύουν και αγωνίζονται τους πνευματικούς αγώνες.
Η από μέρους μας αποδοχή των δωρεών που προέκυψαν από τον ερχομό του Θεού στην γη, οδηγεί στην καλή χρήση των χαρισμάτων που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, στην «επίγνωση» δηλαδή στην τέλεια και αληθινή γνώση του Τριαδικού Θεού.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και γνωρίζει τον Θεό, μπαίνει στην αιώνια Ζωή, ήδη από την ζωή αυτή. Γιατι, όπως μας λέει ο Κύριός μας, αιώνια Ζωή είναι ακριβώς αυτό. Δηλαδή το να γνωρίσει ο άνθρωπος τον Πατέρα Θεό και τον απεσταλμένο Του Υιό.
Συνοπτικά η αποστολική σημερινή περικοπή μάς κινητοποιεί στην αύξηση της χριστιανικής μας πίστεως, στην πνευματική μας ωρίμανση, ώστε να φθάσουμε στο σημείο να σχηματισθεί και να ζει μέσα μας ο Χριστός. Τότε θα κατακτήσουμε την πραγματική ευτυχία και την ολοκληρωμένη χαρά.
Αυτή ας είναι και η προσευχή μας, αυτός ας είναι και ο στόχος μας πάντοτε, αλλά πιο πολύ τώρα που βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας χρονιάς, Αμήν!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΘ΄
15η Ιανουαρίου 2017
(Κολασσαείς Γ΄, 4-11)
Σκοπός της ζωής μας είναι η «κατά Χάρη συμμετοχή μας στη θεία δόξα» κατά τους πατέρες της Εκκλησίας μας. Για να πετύχουμε αυτόν τον ύψιστο προορισμό μας, θα πρέπει η ζωή μας να είναι ζωή κατά Χριστόν. Αυτή η ζωή αποτελεί έναν νέο τρόπο ζωής, που ξεπερνά τα συνηθισμένα βήματα της πορείας των ανθρώπων και ακολουθεί τα βήματα της επίγειας ζωής τού Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ε λοιπόν! Για την νέα αυτή ζωή, που γίνεται «ζωή εν Χριστώ» και τις πρακτικές της πολυωφέλιμες συνέπειες και ευλογίες, μάς μιλάει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό Ιερό αποστολικό ανάγνωσμα. Θα έλεγε κανείς, ότι το θεόπνευστο αυτό κείμενο αποτελεί βαρύτιμο πνευματικό θησαυρό ανεκτίμητης αξίας και σπουδαιότητας.
Ο Απόστολος των εθνών από προσωπική του εμπειρία μας καλέι να «νεκρώσουμε» τις πνευματικές ασθένεις τού σώματος και τής ψυχής, τις οποίες λεπτομερειακά αναφέρει. Κοντά στις αμαρτίες του σώματος τοποθετεί και τις αμαρτίες της ψυχής, που είναι η κακή επιθυμία, η πλεονεξία, η οργή, ο θυμός, η κακία, η βλασφημία, η αισχρολογία, το ψεύδος.
Όταν ο πιστός με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό του αγώνα νεκρώνει τα ψυχικά και σωματικά του πάθη, τότε ζωντανεύει, ανασταίνεται πνευματικά. Έτσι, βιώνει ταυτόχρονα μια νέκρωση και μια πνευματική ανάσταση. Δηλαδή, βιώνει ένα θαύμα. Και το θαύμα αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα!
Τα σωματικά και ψυχικά πάθη προέρχονται από την κακή επιθυμία. Κακή επιθυμία είναι ο πονηρός και εμπαθής λογισμός, τον οποίο καλούμαστε να νεκρώσουμε.
Ο Μέγας Αντώνιος του οποίο την ερχόμενη Τρίτη θα γιορτάσουμε την αγία μνήμη, διδάσκει: «Αρχή της αμαρτίας είναι η κακή επιθυμία, με την οποία καταστρέφεται η λογική ψυχή.»
Τον κακό λογισμό απομακρύνει ο φόβος τού Θεού. Φόβος Θεού σημαίνει να υπολογίζουμε τον Θεό και να πιστεύουμε, να γνωρίζουμε ότι ο Παντογνώστης τα ξέρει όλα, ακόμα και τις σκέψεις μας. Σημειώνει ο όσιος Θαλάσσιος: «Όπως λιώνει το κερί από την φωτιά, έτσι και ο εμπαθής λογισμός εξαφανίζεται από τον φόβο του Θεού».
Την πλεονεξία που πάντοτε οδηγεί τους λαούς σε κρίσεις κάθε μορφής αλλά κυρίως σε οικονομικές κρίσεις ο Ιερός Απόστολος την ταυτίζει με την ειδωλολατρία. Ο δε Ιερός Ιωάννης ο Δαμασκηνός τονίζει ότι η πλεονεξία ονομάζεται ειδωλολατρία, γιατί ο πλεονέκτης αντί να λατρεύει τον Θεό, λατρεύει τα χρήματα. Η πλεονεξία είναι ασθένεια της ψυχής. Και επειδή φράζει την είσοδό μας στην Βασιλεία του Θεού, γι αυτό και ο Κύριός μας μάς προτρέπει: «φυλάσσεσθε από της πλεονεξίας».
Στην συνέχεια ο αποστολικός λόγος μάς πρετρέπει να αφήσουμε για πάντα τον θυμό, την κακία κ.λ.π. Με δυο λόγια, όπως πάλι ο ίδιος αυτός θείος λόγος μάς λέει, να αφήσουμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τον νέο άνθρωπο.
Σύμφωνα με τους εξηγητές των Γραφών, παλαιός άνθρωπος είναι η αμαρτωλή διάθεση του ανθρώπου. Είναι η παλαιή αμαρτωλή μας φύση που εκληρονομήσαμε ως συνέπεια της παρακοής των πρωτοπλάστων.
Εξάλλου, κατά τον εξηγητή της Βίβλου Ζιγαβηνό, ο νέος άνθρωπος είναι η αγαθή, η καλή θέληση του ανθρώπου. Δηλαδή, το να δεχθεί ο άνθρωπος να λάβει, να ντυθεί τον Χριστό, να συνυπάρχει μαζί Του.
Αυτοί που έχουν ανοικτές τις κεραίες της ψυχής τους και υπακούνε στα όσα ορίζει το θείο θέλημα και αγωνίζονται πνευματικά με την ενίσχυση της Θείας Χάριτος ώστε να εκπληρώσουν τον προορισμό της ζωής τους, αυτοί είναι οι εκλεκτοί, όπως τους χαρακτηρίζει ο Κύριός μας.
Οι άλλοι που αναβάλλουν την πνευματική τους πορεί ή –το χειρότερο- περιφρονούν τις αλήθειες της πίστεώς μας ή ασεβούν και ζουν με την απιστία και την αμετανοησία, αυτοί υπακούνε στον αντίθεο. Αυτοί, κατά τον σημερινό αποστολικό λόγο ονομάζονται «υιοί απαθείας». Και γι αυτούς είναι σαφής η προειδοποίηση του Θείου Παύλου, που γράφει: «Έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας».
Ο Θεός είναι αγάπη, μακροθυμία, έλεος και ευσπλαχνία. Είναι όμως και δικαιοσύνη. Και η δικαιοσύνη Του συλλειτουργεί με την αγάπη Του. Και λειτουργεί όχι τιμωρητικά, αλλά παιδαγωγικά για την επιστροφή και μετάνοια του ανθρώπου. Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν.
Αυτή η αποστολική προειδοποίηση δεν είναι τρομοκρατικό σχήμα λόγου, ούτε ένας αόριστος εκφοβισμός. Είναι ένα πνευματικό ξύπνημα που μάς καλεί να προλάβουμε, είναι μια φωνή της Θείας αγάπης. Και τα αποστολικά αυτά λόγια που σήμερα ακούσαμε από τον Απόστολο Παύλο με το διαχρονικό τους κύρος είναι πολύ επίκαιρα.
Το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι ούτε το πρόβλημα της ειρήνης, ούτε το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως, αλλά η αποστασίας μας από τον Θεό. Και το μεγάλο ζητούμενο είναι η επιστροφή στην αγκαλιά τού Θεού. Λίγοι γνωρίζουν τον Θεό, λίγου του ζητούν και λιγώτεροι τον ζούν.
Έτσι, τα αποστολικά λόγια «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» μόνο ως ευχή και ζητούμενο μπορεί να εκφρασθούν και όχι ως βίωμα, μέχρι ο σύγχρονος παγκόσμιος και όχι παγκοσμιοποιημένος άνθρωπος συνδεθεί ουσιαστικά με τον Αρχηγό και Σωτήρα του κόσμου. Τότε θα είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός».
Όταν ο Λυτρωτής μας Χριστός φανερωθεί σε σχέση ουσίας στην προσωπική, κοινωνική, εθνική, πανανθρώπινη ζωή μας, τότε και εμείς θα φανερωθούμε στην Θεία Του δόξα στην γη και στον ουρανό.
Αλήθεια! Υπάρχει μεγαλύτερος και ωραιότερος στόχος από αυτό το γεγονός; Αμήν
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ
(Α΄ Τιμόθεον Δ΄, 9-15)
Σήμερα η Εκκλησία μας παράλληλα με την μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αναστασίου του Πέρσου, τιμά και συνεορτάζει και την μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Τιμοθέου.
Ο Θείος Τιμόθεος υπήρξε μαθητής και πνευματικό τέκνο του Αποστόλου Παύλου, ακόλουθός του στις αποστολικές περιοδείες και έπειτα επίσκοπος στην Έφεσο, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Μικράς Ασίας και απέθανε μαρτυρικά εκεί.
Στον Τιμόθεο ο θείος Παύλος έστειλε δυο επιστολές. Στην πρώτη του επιστολή συνιστά στον Τιμόθεο να προφυλάσσεται ο ίδιος και να προφυλάσσει και τους πιστούς από τις ψευδοδιδασκαλίες των αιρετικών και στην συνέχεια του δίνει συμβουλές πως, που και για ποια να προσεύχονται οι χριστιανοί. Επί πλέον του δίνει και άλλες σπουδαίες ποιμαντικές κατευθύνσεις και οδηγίες, που αφορούν τον ίδιο, αλλά και τους πιστούς τής Επισκοπής του.
Ένεκα λοιπόν της μνήμης του Αγίου Τιμοθέου, όρισε η Εκκλησία μας σήμερα να διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς ως αποστολικό ανάγνωσμα ένα μικρό απόσπασμα από την πρώτη προς Τιμόθεο επιστολή.
Μεταξύ των πολλών και σοφών συμβουλών που απευθύνει ο θείος Παύλος στον Τιμόθεο, του απευθύνει και την συμβουλή: «Πρόσεχε τη αναγνώσει». Δηλαδή: «Να επιδίδεσαι με επιμέλεια και προσοχή στην ανάγνωση, στην μελέτη των Γραφών.
Αυτή η προτροπή δεν εγράφηκε μόνο για τον Άγιο Τιμόθεο, αλλά και για όλους τους Χριστιανούς όλων των αιώνων, Κληρικούς, Μοναχούς και Λαϊκούς. Δηλαδή ο θείος Παύλος λέει στον καθένα μας: «Πρόσεχε τή αναγνώσει. Πρόσεχε τι διαβάζεις».
Αυτή η προτροπή αναφέρεται πρώτιστα και κυρίως στην μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά μπορούμε να την γενικεύσουμε και να πούμε ότι ισχύει και για την μελέτη των εν γένει άλλων βιβλίων, περιοδικών και εντύπων. Και ως προς την ανάγκη της συχνής – καθημερινής μελέτης της Αγίας Γραφής, είναι κάτι το δεδομένο και αυτονόητο.
Στις επιλογές των μελετών μας, την πρώτη θέση θα πρέπει να κατέχει το Βιβλίο των βιβλίων, δηλαδή η Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή είναι ένα χρυσορυχείο που δεν στερεύει ποτέ. Είναι ένας ωκεανός που δεν εξαντλείται.
Όλα τα βιβλία μπορούν να διαιρεθούν σε δυο κατηγορίες. Στα βιβλία της ώρας και στα βιβλία για όλες τις ώρες. Και στην τελευταία κατηγορία ανήκει η Αγία Γραφή. Συμβουλεύει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Να αρχίσεις να μελετάς την Αγία Γραφή προσεκτικά. Κάθε φορά που διαβάζεις ένα στίχο να ελέγχεις τον εαυτό σου και να τον ρωτάς: Αυτό που γράφεται εδώ το εφήρμοσα; Από τη στιγμή εκείνη θα αρχίσεις να μπαίνεις στο μεγάλο νόημα του Χριστιανισμού και να γίνεσαι συνειδητός Χριστιανός». Να μελετούμε λοιπόν την Αγία Γραφή.
Όσον αφορά την προσοχή που χρειάζεται στην μελέτη των άλλων βιβλίων, λέμε τα εξης: Στα χρόνια του Αποστόλου Παύλου τα βιβλία ήταν σπάνια και πανάκριβα. Στις ημέρες μας γράφονται, τυπώνονται και κυκλοφορούν αναρίθμητα βιβλία και μάλιστα διατίθενται σε πολύ χαμηλές τιμές, ένεκα τής κρίσεως. Αλλά το ερώτημα είναι: Πόσα από αυτά τα βιβλία είναι χρήσιμα, πόσα οικοδομούν πνευματικά, πόσα μορφώνουν σωστά αυτούς που τα μελετούν;
Όσο και αν η ηλεκτρονική εποχή μας αντικαθιστά τα βιβλία με το ίντερνετ και ο ερευνητής βρίσκει σ αυτά ό,τι θέλει, εν τούτοις, το βιβλίο δεν έχασε ούτε θα χάσει την αίγλη του. Και είναι πολλοί αυτοί που μελετούν. Όμως! Προσέχομε τι διαβάζομε; Υπάρχουν βιβλία που είναι παγίδες τού πονηρού και οι σελίδες τους είναι γραμμένες με το δηλητήριο της απιστίας, της διαστροφής, της παραχάραξης, του ξεπεσμού και εκφυλισμού.
Είναι λοιπόν ανάγκη να προσέχουμε τι διαβάζομε, όπως το τι τρώμε. Όπως οι μολυσμένες τροφές θέτουν σε κίνδυνο την φυσική μας ζωή, έτσι και οι λάθος πνευματικές τροφές που εισάγουμε στο χώρο της ψυχής μας με την μελέτη των κακών βιβλίων, θέτουν σε κίνδυνο την πνευματική μας υπόσταση και την ψυχή μας, από την οποία τίποτα δεν αξίζει περισσότερο, όπως μας διαβεβαιώνει ο Κύριός μας. Πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι: «Τα καλά βιβλία είναι στάρι σπαρμένο στις αύλακες του αλετριού τής ψυχής. Γι αυτό, δεν πρέπει να διαβάζουμε ό,τι βρίσκομε, αλλά να βρίσκομε ό,τι αξίζει να διαβάσουμε.
Διηγούνται, ότι ένας σοφός έλεγε, ότι εάν ένας μπορούσε να πάει στην κόλαση και να δει τους κολασμένους, θα άκουγε πολλούς που ερίχθηκαν στην κόλαση να κλαίνε, να στενάζουν και να λένε, ότι η αρχή της καταστροφής τους, υπήρξε η μελέτη ενός βιβλίου. Και ονομάζοντας το βιβλίο, να λένε: «Αυτό το βιβλίο με κατέστρεψε. Κακή ώρα ήταν που το επήρα στα χέρια μου και το εμελέτησα!». Και αντίθετα, αν μπορούσε κανείς να πάει στον Παράδεισο και να δει εκεί τους ανθρώπους που ευφραίνονται και απολαμβάνουν την ομορφιά τού Παραδείσου, θα έβλεπε και θα άκουγε αναρίθμητες ψυχές , που θα έλεγαν, ότι η αρχή τής σωτηρίας τους υπήρξε ένα βιβλίο, το Ευαγγέλιο. «Ας είναι ευλογημένη και τρις ευλογημένη η ώρα που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο αυτό να το διαβάσω και να κάω ό,τι αυτό με συμβούλευε!».
Ας ακούσουμε και εμείς και ας υπακούσουμε στην προτροπή του Αποστόλου Παύλου: « Πρόσεχε τη αναγνώσει», Αμήν!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΔ΄
29η Ιανουαρίου 2017
(Β΄ Κορινθίους Στ΄, 16 – Ζ΄ 1)
«Τι είδους συμφωνία μπορεί να υπάρχει μεταξύ Χριστού και διαβόλου; Τίνος είδους συμβιβασμός μπορεί να γίνει μεταξύ τού ναού τού αληθινού Θεού και τού ειδωλολατρικού ναού; Είστε κατοικητήριο τού Θεού. Γι αυτό να απομακρυνθείτε από την απιστία και να ξεχωρήσετε από την απιστία και να ξεχωρήσετε από τους απίστους, λέει ο Θεός. Και θα σας δεχθώ στην Βασιλεία μου και θα σας δεχθώ στην Βασιλεία μου και θα είμαι Πατέρας σας και σεις παιδιά μου….Αφού λοιπόν έχουμε αυτές τις υποσχέσεις του Θεού, ας φροντίσουμε να μένουμε μακριά από κάθε αμαρτία, επιτελούντες αγιότητα με φόβο Θεού!».
Aυτά μάς λέει σήμερα ευσεβείς Χριστιανοί μου η διαχρονική φωνή τού θεοκήρυκα Αποστόλου Παύλου, στο αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε. Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μας λόγια, αλλά είναι λόγια Θεϊκά που μας τα σαλπίζει ο αγιογραφικός λόγος. Γι αυτό έχουν πολλή σπουδαιότητα, αφού περικλείουν το νόημα και τον σκοπό τού ερχομού μας στην γη και δηλώνουν τον προορισμό μας, που είναι η αγιοσύνη. Αγιοσύνη, κατά τον Μέγα Βασίλειο σημαίνει το να είμαστε αφιερωμένοι ολόψυχα στον Θεό. Και απαραίτητα προϋπόθεση για την επίτευξη τού σκοπού αυτού είναι ο συνεχόμενος πνευματικός αγώνας για την ψυχική και σωματική καθαρότητα. Και το μέγεθος αυτό το εξασφαλίζει η συνεχόμενη ένωση και επαφή με τον Θεό, που μας χαρίζεται με την επάξια συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας.
Σύμφωνα με την πατερική διδασκαλία, όταν ο πιστός πετύχει αυτή την κάθαρση, τότε έρχεται μέσα του και κατοικεί ο Θεός. Έτσι, ο πιστός γίνεται «ναός τού Θεού τού ζώντος». Ο μολυσμός τού πνεύματος, δηλαδή τής ψυχής, έρχεται με την πονηρή σκέψη, τον εμπαθή λογισμό και τις αμαρτωλές επιθυμίες . Ο μολυσμός τής σαρκός έρχεται με την διάπραξη της αμαρτίας.
Ο Μέγας Βασίλειος διδάσκει, πως ο μολυσμός τής σαρκός είναι το να σχετίζεται κάποιος με ανθρώπους, που έχουν κάνει καθημερινό τους βίωμα τα έργα που απαγορεύει ο Θεός με τον Νόμο Του.
Μολυσμός τού πνεύματος σύμφωνα με τον ίδιο αυτόν πατέρα, είναι το να αδιαφορεί κανείς για τα αμαρτήματα πού γίνονται γύρω του.
Από την σημερίνη αποστολική περικόπη μαθαίνομε ακόμα, πως η αγιοσύνη πρέπει να γίνεται «εν φόβω Θεού». Δηλαδή: Αυτός που θα θελήσει να αγωνισθεί για την πνευματική του κάθαρση και τελείωση, πρέπει να έχει ως υπόδειγμα Τον Τριαδικό Θεό και να σκέφτεται, να έχει πλήρη την πίστη και την βεβαιότητα, ότι ο Θεός βρίσκεται παντού. Αυτή η αταλάντευτη πίστη είναι η χρυσή βάση κάθε καλού ανθρώπινου έργου και βέβαια πιο πολύ τού μεγίστου έργου της πορείας προς την αγιότητα.
Με την πίστη, την αυτογνωσία, την αυτομεμψία, θα βρει την θέληση και την δύναμη να αποφεύγει την αμαρτία και να πραγματοποιεί το θείο θέλημα. Σημειώνει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος:» Όπου Θείος φόβος εκεί και τήρηση των εντολών, εκεί και κάθαρση σαρκός» .Ο δε Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει: «Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της αρετής». Όπως έχουμε ξαναπεί, φόβος Θεού σημαίνει το να υπολογίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι παντού.
Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, από τους παλαιοτέρους μέχρι τους σημερινούς, πάρα πολύ επρόσεχαν την ψυχοσωματική τους κάθαρση. Ποτέ δεν έπαιζαν με την αμαρτία και το κακό. Επρόσεχαν και στις λεπτομέρειες ακόμα. Και καθημερινά μετανοούσαν, ζητώντας το θείο έλεος. Δεν άφηναν τον εαυτό τους να παρασυρθεί ούτε από μία πονηρή σκέψη. Και τους εαυτούς τους τους εθεωρούσαν ως τους πιο τελευταίους αμαρτωλούς.
Το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε μολύνεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Χλωρίδα και πανίδα, θάλασσα και ξηρά, δέχονται τους μολυσμούς από άστοχες πολλές φορές, αν όχι πάντοτε παρεμβάσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, από τα ραδιενεργά κατάλοιπα και απόβλητα, από την έλλειψη σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον κ.λπ.
Αυτό είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Και είναι κοινή η διαπίστωση, ότι αν προχωρήσει η περιβαλλοντική μόλυνση, κινδυνεύει η ζωή τού πλανήτη. Ευτυχώς όμως, πολλοί δραστηριοποιούνται μπροστά σ΄αυτό το δυσάρεστο φαινόμενο και με ευαισθησία ενδιαφέρονται για την λύση του.
Όμως ποιος, ή ποιοι θα ενδιαφερθούν για την ασύγκριτα πιο επικίνδυνη μόλυνση του πνευματικού μας περιβάλλοντος, που έχει ως συνέπεια την πνευματική νέκρωση; Ο σύγχρονος άνθρωπο ως επί το πλείστον, μιλάει πολύ, αγαπά λίγο και μισεί συχνά, κατακρίνει και σπάνια αισθάνεται τον πολύ ψυχοσωματικό μολυσμό που υπάρχει και οι επιπτώσεις του έφεραν την κρίση.
Όσοι με την Χάρη του Θεού διατηρούμε σε κατάσταση υγείας τα πνευματικά μας αισθητήρια, ας μην απογοητευόμαστε. Ας βοηθήσουμε κατά δύναμη τούς εαυτούς μας και ευρύτερα τον κοινωνικό μας περίγυρο. Βέβαια, άγιοι δεν είμαστε. Είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «ο αμαρτώλος δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί».
Ας βοηθήσουμε λοιπόν με την μετάνοια μας, με την προσευχή, με την αγάπη , με την ταπείνωση, με τον σεβασμό σε κάθε συνάνθρωπο μας, με την συγχώρηση των όσων μας αδικούν, με τους πνευματικούς μας αγώνες.
Τώρα. Γιατί τώρα, σήμερα έχομε τον καιρό. Το αύριο δεν ξέρομαι αν υπάρχει. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ημέρα σωτηρίας» , Αμήν!
π. Α.Μ.