<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Μέ πολύ ἁπλᾶ λόγια μᾶς λέει σήμερα ὁ Κύριος πῶς πρέπει νά συμπεριφερόμαστε στούς συνανθρώπους μας. Ὅπως θέλουμε νά φέρονται οἱ ἄλλοι πρός ἐμᾶς,νά φερόμαστε κι ἐμεῖς πρός αὐτούς! Ἡ φράση αὐτή ὀνομάστηκε “χρυσοῦς κανών”, ὑπάρχει καί στούς ἀρχαίους συγγραφεῖς καί ἔχει σκοπό νά μᾶς βοηθήσει νά σεβόμαστε τά δικαιώματα τῶν συνανθρώπων μας. Νά μήν αὐθαιρετοῦμε νομίζοντας ὅτι στόν κόσμο ἔχουμε μόνο ἐμεῖς δικαιώματα. Αὐτό τό καταλαβαίνουμε ὅλοι μας, ἀκόμη κι ἄν δέν διαθέτουμε τήν κατάλληλη παιδεία καί τό πνευματικό μας ἐπίπεδο δέν εἶναι ἀνεβασμένο.
Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι περιμένουμε ἀπό τούς ἄλλους τέλεια συμπεριφορά πρός ἐμᾶς χωρίς ἐμεῖς νά κάνουμε τό ἴδιο πρός αὐτούς. Πολλές φορές, λοιπόν, παραπονιόμαστε ὅτι οἱ διπλανοί μας μᾶς φέρονται μέ σκληρότητα,περιφρόνηση,μᾶς ἀπαξιώνουν καί δέν εἶναι σέ θέση νά μᾶς καταλάβουν.
Εἴμαστε ὅμως ἕτοιμοι νά κάνουμε τήν αὐτοκριτική μας καί νά δεχτοῦμε ὅτι φταίξαμε κι ἐμεῖς κάπου καί ὅτι ἡ συμπεριφορά μας δέν εἶναι σωστή; Καταλαβαίνουμε τήν δυσκολία τοῦ ἄλλου ἤ κλείνουμε τά μάτια μας ἀπέναντι στά προβλήματά του; Ὡς Χριστιανοί κάναμε τήν πρώτη κίνηση ἀγάπης μέ εἰλικρίνεια καί ταπείνωση;Γιατί πάντα ὁ ἄλλος πρέπει νά κάνει τήν πρώτη κίνηση; Ὁ Χριστός περίμενε νά τόν βροῦν οἱ ἄνθρωποι ἤ τούς ἀναζητοῦσε ὁ Ἴδιος;
Τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης τήν καταλαβαίνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.Ἀκόμη καί στά ζῶα ἄν φερθοῦμε μέ ἀγάπη,τό ἀναγνωρίζουν καί μᾶς τήν ἀνταποδίδουν μέ τόν δικό τους τρόπο. Πρέπει κάποιος νά ὑποφέρει ἀπό κάποια συναισθηματική διαταραχή γιά νά μήν εἶναι σέ θέση νά καταλάβει τήν ἀγάπη πού τοῦ δείχνουμε. Καί ἄν κάποιος ἔχοντας συναισθηματική ἰσορροπία,ἀνταποδώσει τήν ἀγάπη μας μέ μῖσος,σημαίνει ὅτι ἔχει ἀποκτηνωθεῖ ἤ ὅτι μέ τήν ἀπροσεξία του ἄφησε τόν ἑαυτό του νά κυριευτεῖ ἀπό τά πονηρά πνεύματα καί τά κατώτερα ἔνστικτα.Δέν ἀναγνώρισε τήν τιμή πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός νά εἶναι ἄνθρωπος καί προτίμησε τήν ζωώδη κατάσταση. Ἔγινε ὅμοιος μέ τά ἄλογα κτήνη. Εἶναι πολύ σκληρό καί πολύ ταπεινωτικό νά πέσει ὁ ἄνθρωπος τόσο χαμηλά.
Ἡ ἀγάπη ὅμως “οὐδέποτε ἐκπίπτει”,δέν πάει ποτέ χαμένη,δέν χάνει ποτέ τήν ἀξία της ἀκόμη καί ἄν ὁ ἀποδέκτης της δέν εἶναι σέ θέση νά τήν εἰσπράξει. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅμως ὅτι ὅσα εἴπαμε μέχρι ἐδῶ εἶναι σέ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο,εἶναι γι' αὐτούς πού βρίσκονται στό ξεκίνημα τῆς πορείας τους πρός τόν Θεό.Ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς τό τέλειο: Νά ἀγαπᾶμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας.Ἀπό τήν στιγμή δηλαδή πού γίναμε μαθητές Του καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του,ζητάει ἀπό ἐμᾶς τήν τέλεια ἀγάπη πού δέν ἔχει ὅρια καί ἀγκαλιάζει ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας. Ποιά εἶναι ἡ θυσία πού κάνουμε γιά τόν Θεό ὅταν ἀγαπᾶμε μόνο αὐτούς πού μᾶς ἀγαποῦν; Ἐμεῖς εἴμαστε ἄξιοι νά ἀπολαμβάνουμε τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ; Προσφέραμε κάτι στόν Θεό καί μᾶς χαρίζει ἁπλόχερα τόσα ἀγαθά σήν ζωή μας;Ἀξίζαμε νά σταυρωθεῖ ὁ Θεός γιά χάρη μας;
Πρέπει λοιπόν, νά κάνουμε τήν ὑπέρβαση καί νά ἀγαπήσουμε καί αὐτούς πού μᾶς ἔκαναν κακό. Νά ξεπεράσουμε τά μέτρα τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων πού βασίζονται πάνω στήν λογική καί τίς ἀμοιβαίες ἐξυπηρετήσεις. Δέν εἶναι εὔκολο ἀλλά δέν εἶναι καί ἀκατόρθωτο. Ὅσο κι ἄν αὐτό φαίνεται ἀνεφάρμοστο, γίνεται πραγματικότητα μέσα στήν περιοχή τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ χριστιανική ἀγάπη πάει μαζί μέ τήν θυσία τήν προσφορά καί τήν ἀνιδιοτέλεια.
Ὁ ἅγιος Διονύσιος τῆς Ζακύνθου συγχώρησε καί εὐεργέτησε τόν φονιᾶ τοῦ ἀδελφοῦ του! Ἀλλά καί ὁ θρυλικός “γέρος τοῦ Μωριᾶ” ὁ μεγάλος Κολοκοτρώνης ἔκανε τό ἴδιο. Αὐτές εἶναι πράξεις λεβεντιᾶς καί αὐτοθυσίας πού ταιριάζουν σέ ἀνώτερους πνευματικά ἀνθρώπους καί ἑλκύουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρός αὐτούς. Τό νά ἀγαπᾶμε αὐτούς πού μᾶς ἀγαποῦν εἶναι ἀνθρώπινο.Τό νά ἀγαπᾶμε ὅμως καί τούς ἐχθρούς μας εἶναι κάτι τό θεϊκό,κάτι πού ξεπερνάει τά ἀνθρώπινα μέτρα καί χαρακτηρίζει τούς ἀνθρώπους τῆς ἀρετῆς.
Γιά νά φθάσουμε ὅμως σέ αὐτά τά μέτρα πρέπει νά κάνουμε τήν ὑπέρβασή μας,νά ξεπεράσουμε δηλαδή τόν ἑαυτό μας. Ἔχουμε ὅμως τήν διάθεση νά κάνουμε τέτοια θυσία γιά τόν Χριστό;
Κάποτε πῆγαν κάποιοι στόν ἅγιο Ἀντώνιο καί τοῦ εἶπαν; Ὅ,τι μᾶς πεῖς θά κάνουμε.Ἐκεῖνος τούς εἶπε: Ὅταν σᾶς ραπίσουν στό δεξιό σαγόνι εἶστε διατιθεμένοι νά στρέψετε καί τό ἀριστερό;Τούς φάνηκε πολύ βαρύ αὐτό. Εἶστε διατιθεμένοι νά ἀνεχθῆτε τό ἕνα ράπισμα χωρίς νά ἀνταποδώσετε;Καί αὐτό ὅμως τούς φάνηκε βαρύ. Τούς εἶπε τότε νά ἀνεχθοῦν ἕνα βαρύ λόγο. Μά καί αὐτό τούς φάνηκε δύσκολο.
Κατάλαβε τότε ὁ μεγάλος καθηγητής τῆς ἐρήμου ὅτι αὐτοί δέν ἦταν γιά τά δύσκολα καί τούς εἶπε: Ἐσεῖς ἔχετε ἀνάγκη ἀπό προσευχή.
Αὐτό σημαίνει ὅτι τό νά ἔχει κάποιος τό μεγάλο χάρισμα νά θυσιάζεται γιά τούς ἄλλους εἶναι θέμα προσευχῆς καί διαρκοῦς ἀγῶνα. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση ὁ Θεός ὅμως τό δίνει σέ αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν καί τό φανερώνουν αὐτό μέ τήν συνεχῆ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μας πρός Αὐτόν. Πίσω ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός,γι'αὐτό καί ὅσοι τίς ἐφαρμόζουν παίρνουν μεγάλη χάρη καί ἀνεβαίνουν πνευματικά καί ἡ ζωή τους εἶναι γεμάτη ἀπό θεϊκές εὐλογίες καί θεϊκά χαρίσματα. Ἡ παρουσία τους στόν κόσμο εἶναι εὐχάριστη γιατί μέ τήν ζωή τους φανερώνουν στούς συνανθρώπους των τήν ζωή τοῦ Θεοῦ.Δέν εἶναι μικρό αὐτό. Ὁ κόσμος χόρτασε ἀπό λόγια. Θέλει ἔργα,θέλει χαρισματικές καταστάσεις. Μέ τήν ζωή μας νά φανερώνουμε τά ἔργα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅτι μέσα μας κατοικεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο πού κατευθύνει τήν ζωή μας καί μᾶς μεταμορφώνει σέ τέκνα φωτός καί ἔτσι μποροῦμε νά φωτίσουμε καί νά παρηγορήσουμε καί τούς ἄλλους. Ὄχι μέ τό δικό μας φῶς ἀλλά μέ τό θεϊκό Φῶς. Ὄχι μέ τήν ἀνθρώπινη παρηγοριά πού εἶναι πρόσκαιρη καί ψεύτικη,ἀλλά μέ τήν θεϊκή παρηγοριά πού εἶναι μόνιμη καί ἀληθινή.
Ὅποιος βιώνει ἔντονα τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα προσφέρει τήν ἀγάπη του πρός ὅλους μέ τρόπο θετικό,ἀνιδιοτελῆ καί ὁλοκληρωτικό.Γίνεται ἔτσι εὐεργέτης τους καί τούς κάνει νά βιώσουν καί αὐτοί τήν ἀληθινή ἀγάπη πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀνιδιοτέλεια γιατί δέν ἀποβλέπει στήν παραμικρή ἀνταπόδωση. Εἶναι μία ἀγάπη τέλεια καί ὁλοκληρωμένη γιατί δέν ἔχει κάποιο ἀνθρώπινο πρότυπο,ἀλλά εἶναι μίμηση τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού ἔδωσε τόν ἑαυτό του ὡς θυσία γιά χάρη μας.
<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ
9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Ὁ εὐαγγελιστής Λουκάς μᾶς διηγήθηκε σήμερα μέ σύντομο καί παραστατικό τρόπο τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ μοναδικοῦ παιδιοῦ μιᾶς γυναίκας χήρας πού ζοῦσε στήν κωμόπολη τῆς Ναΐν. Ἡ κωμόπολη αὐτή βρίσκεται στά νότια τοῦ ὄρους Θαβώρ,στήν Γαλιλαία.
Ἐκεῖ πήγαινε ὁ Κύριος συνοδευόμενος ἀπό τούς μαθητάς Του καί πολύ κόσμο.Μόλις πλησίασε τήν πύλη, ἀπό τήν ὁποία ἔμπαιναν στήν πόλη,βρέθηκε μπροστά στήν νεκρική πομπή.Τό νεκρό παιδί συνοδεύουν στόν τάφο ἡ χήρα Μητέρα του,πού ἔμεινε πλέον μόνη στή ζωή,οἱ συγγενεῖς καί οἱ συγχωριανοί του. Ἡ θλίψη ὅλων καί ἰδιαίτερα τῆς Μητέρας,εἶναι ἀβάστακτη.
Τά πράγματα ὅμως μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ παίρνουν ἀμέσως ἄλλη τροπή. Ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς συναντιέται μέ τόν θάνατο! Ἐκεῖνος πού εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου,ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ ἕνα γεγονός πού ἔσβησε κάθε ἐλπίδα ἀπό τήν Μητέρα αὐτή.Καί ὁ Κύριος φυσικά δέν εἶναι κάποιος τυχαῖος. Εἶναι ὁ μόνος δυνατός,εἶναι ὁ μόνος πού νικᾶ τόν θάνατο,διώχνει τήν θλίψη καί τόν πόνο καί φέρνει στόν κόσμο τήν χαρά.Εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ἐξουσία πάνω στόν θάνατο καί μπορεῖ νά πεῖ τά λόγια πού ἀκούσαμε: ''Νεανίσκε,σοί λέγω ἐγέρθητι”.Καί ἡ ἐντολή τῆς ζωῆς πρός τόν θάνατο ἐκτελέστηκε ἀμέσως,ὁ θάνατος ἡττήθηκε ἀπό τόν ἀθάνατο Κύριο.Τό νεκρό παιδί ὑπάκουσε στήν ἐντολή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς,σηκώθηκε καθιστό μέσα στό φέρετρο,ἄρχισε νά μιλάει στόν Κύριο καί Ἐκεῖνος τό παρέδωσε ζωντανό πλέον στήν ἀπελπισμένη χήρα.
Ἔτσι ἀνέλπιστα, ἡ χαρά ἦλθε καί πάλι στό πρόσωπό της καί οἱ παρόντες δόξασαν τόν Θεό λέγοντας ὅτι ἕνας μεγάλος προφήτης παρουσιάστηκε ἀνάμεσά τους καί ὅτι ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τόν λαό Του. Δέν ἦταν καθόλου μικρό αὐτό πού εἶδαν.Ἕνας νεκρός ἀναστήθηκε μέ τό θαυματουργικό πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λύπη πού εἶχε κυριεύσει τήν ψυχή τους ἔφυγε ἀμέσως καί στή θέση της ἦλθε ἡ χαρά.
Ὁ θάνατος εἶναι ὁπωσδήποτε φοβερός γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἕνα ἀφύσικο γεγονός πού δέν ἐπινοήθηκε ἀρχικά ἀπό τόν Δημιουργό μας,ἀλλά ἦλθε στήν ζωή μας σάν συνέπεια τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων.Ἐμεῖς θεωροῦμε φυσιολογικό τό νά γερνᾶμε καί νά πεθαίνουμε.Δέν ἦταν ὅμως αὐτό τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Πλάστη μας. Ἡ εἴσοδος τοῦ γεγονότος τοῦ θανάτου στήν ζωή μας,ἦταν μία οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά νά μήν γίνει τό κακό ἀθάνατο. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε γιά νά ζοῦμε,ὄχι γιά νά πεθαίνουμε.Μᾶς ἔδωσε τήν ζωή γιά νά τήν ἀπολαμβάνουμε καί νά εἴμαστε χαρούμενοι.
Ὁ θάνατος ἐπέρχεται στήν ζωή μας ὅταν ἡ ψυχή χωρίζεται ἀπό τό σῶμα.Μόλις ἡ ἀθάνατη ψυχή ἐγκαταλείψει τό θνητό μας σῶμα αὐτό πεθαίνει καί στήν συνέχεια διαλύεται στά συστατικά ἀπό τά ὁποῖα προῆλθε. Ἡ ἀθάνατη ψυχή ὅμως ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ περιμένοντας τήν κοινή ἀνάσταση γιά νά ἑνωθεῖ ξανά μέ τό σῶμά της,τό ὁποῖο μέ πολύ πόνο καί μεγάλη ἀγωνία προσωρινά ἀποχωρίστηκε. Τό σῶμα μετά τήν ἀνάσταση δέν εἶναι πλέον φθαρτό,ἀλλά ἀφθαρτοποιημένο,χωρίς ὑλικές ἀνάγκες καί τόν κίνδυνο τῆς φθορᾶς. Μέ τό σῶμα αὐτό ἡ ψυχή θά ζήσει αἰώνια, χωρίς κανένα φόβο νά τό ἀποχωριστεῖ ξανά μέ τόν ὀδυνηρότατο τρόπο πού ἀναγκάστηκε νά τό ἀποχωριστεῖ τήν πρώτη φορά.Αὐτή εἶναι ἡ φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.Νά παραμένει μία ἑνιαία ὀντότητα.Σῶμα καί ψυχή μαζί. Ὁ χωρισμός εἶναι κάτι βίαιο, πολύ ὀδυνηρό καί μή φυσιολογικό ἀπό τήν ἀρχή.
Ἡ ἐπανασύσταση τῆς ἀνθρώπινης ὀντότητας καί ἡ ἐκ νέου ἑνοποίησή της εἶναι τό μεγάλο δῶρο τοῦ νικητῆ τοῦ θανάτου Κυρίου μας,καρπός καί ἀποτέλεσμα τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ διαφορά στόν τρόπο πού ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί στόν τρόπο πού θά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς εἶναι μία. Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε ἀπό μόνος Του μέ τήν θεϊκή Του ἐξουσία ἐμεῖς θά ἀναστηθοῦμε μέ τό δικό Του πρόσταγμα, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε καί μέ τό παιδί τῆς χήρας τῆς Ναΐν.Ἐκεῖνος μόνον ὡς Θεός εἶχε τήν ἐξουσία νά θυσιάσει τήν ζωή Του καί νά τήν ξαναπάρει πάλι πίσω.
Δύσκολα πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή δέν ἀπέκτησαν τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως νικώντας τά πάθη τους μέ τόν προσωπικό τους ἀγῶνα καί τήν συνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.Οἱ δοῦλοι τῆς φθορᾶς καί τῶν παθῶν,δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν ἀναστάσιμες ἐμπειρίες. Νά βιώνουν δηλαδή προσωπικά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί νά γεμίζει ἡ ζωή τους ἀπό χαρά. Μετά τήν Ἀνάσταση εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο νά συνεχίσουμε νά ἀναπνέουμε τήν ἀπελπιστική ἀτμόσφαιρα τοῦ θανάτου.Ὅταν χάσουμε τήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς,ἡ ζωή μας κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἀγωνία καί τόν τρόμο τοῦ θανάτου. Δέν ὑπάρχει ἡ γνήσια χαρά καί στή θέση της ὑπάρχουν τά διάφορα ὑποκατάστατα, πού στήν ἀρχή μᾶς δίνουν μία γεύση χαρᾶς καί σέ λίγο ἔρχεται ἡ πίκρα πού αἰσθανόταν ὁ ἄσωτος ὅταν γευόταν τά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας.
Γνωρίζω ἀνθρώπους πού ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀδυνατοῦν νά πιστέψουν ὅτι ὁ Κύριος κατά τήν Δευτέρα Του Παρουσία θά ἀναστήσει τά νεκρά μας σώματα καί θά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή. Τί νά τό κάνω ὅμως νά πιστεύω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ χωρίς νά πιστεύω ὅτι ὁ Κύριος μέ τήν Ἀνάστασή Του εἶναι ὁ πρῶτος πού νίκησε τόν θάνατο,ὁ πρῶτος ἀπό τούς νεκρούς πού ἀναστήθηκε καί ὅτι κάποτε θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς γιά νά ζήσουμε μαζί Του αἰώνια;Γιά ποιό λόγο νά ἀγωνίζομαι,νά νηστεύω,νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία,νά κάνω ἐλεημοσύνες καί ἄλλες ἀγαθοεργίες,χωρίς νά ἔχω μέσα μου τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς;
Ἡ Πίστη μας στηρίζεται πάνω στόν ἄδειο τάφο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται καί εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί τό βάρος τό δίνει στήν Ἀνάσταση.Ἐκτός ἀπό τήν ἀναστάσιμη περίοδο καί ὅλες οἱ Κυριακές τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένες στήν γιορτή τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι πάντα ἕνα χαρμόσυνο καί ἀναστάσιμο μυστήριο.
Τί μᾶς λείπει λοιπόν καί δυσκολευόμαστε νά πιστέψουμε στό ἱστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία πού εἴπαμε καί πρίν.Καί ἄν εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι καί δέν μποροῦμε οὔτε μία φορά στήν ζωή μας νά σταυρώσουμε,νά νεκρώσουμε δηλαδή τά πάθη μας καί νά λάβουμε ἔτσι τήν πεῖρα,τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως,ὑπάρχουν οἱ Ἅγιοί μας πού ἔζησαν μέσα στήν ἐμπειρία αὐτή καί μποροῦμε νά τήν γευτοῦμε μέ ἀσφαλῆ τρόπο μελετώντας τήν δική τους ζωή καί ἀποκτώντας τήν δική τους πείρα.
Πόσοι Μάρτυρες ὑπάρχουν στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἀψήφισαν τά πάντα καί θυσιάστηκαν γιά τόν Χριστό μας ὑπομένοντας φρικτά βασανιστήρια; Δέν λογάριασαν οὔτε πλούτη, οὔτε νειάτα, οὔτε τήν ζωή τους ὁλόκληρη προκειμένου νά ἐπισφραγίσουν μέ τό αἷμά τους τήν Πίστη τους καί τήν ἀγάπη τους πρός τόν Χριστό. Δέν τούς πτόησαν οἱ ἀπειλές τῶν τυράννων οὔτε οἱ ὑποσχέσεις τους γιά ἐπίγεια πλούτη καί ἀξιώματα. Προτίμησαν τήν αἰώνια δόξα ἀπό τήν πρόσκαιρη γιατί εἶχαν ἤδη συνδεθεῖ ἀπό ἐδῶ μέ τόν Χριστό,εἶχαν κοινωνία μαζί Του καί γνώριζαν ἐκ πείρας ὅτι ἐγκαταλείποντας τόν πρόσκαιρο κόσμο θά συναντήσουν νωρίτερα τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους καί θά ζήσουν αἰώνια μαζί Του.
Καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού δέν ἀξιώθηκαν τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος ὑπέμειναν καρτερικά τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὑπομένοντας τίς εἰρωνίες τοῦ κόσμου καί κοπίασαν στήν ἄσκηση,στήν ἱεραποστολή,στήν διακονία τοῦ πλησίον χωρίς νά ἀποβλέπουν σέ οἰκονομικά ἤ ἄλλα ὀφέλη.Ποιός ὁ λόγος νά κοπιάζουν,νά κακοπαθοῦν,νά χλευάζονται ἀπό τούς ἀπίστους,νά διώκονται,νά συκοφαντοῦνται νά αἰσθάνονται σάν κατάδικοι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;
Ὑπάρχει λοιπόν ὁ θάνατος,ἀλλά μοιάζει σάν ἕνας μικρός ὕπνος γιά ὅσους πιστεύουν στόν Χριστό. Δέν πρέπει νά μᾶς πτοεῖ ὡς γεγονός γιατί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό αὐτόν ὁ ζωοποιός θάνατος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀς μήν τόν φοβόμαστε ἀλλά νά ζοῦμε ὡς τέκνα τῆς Ἀναστάσεως περιμένοντας τήν σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου πού θά μᾶς καλέσει ὅλους στήν αἰώνια ἀνάσταση καί στήν μετοχή μας στήν δόξα τοῦ Θεοῦ.
Μακάρι ὅλοι μας νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τήν συνάντηση αὐτή.
<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν ὀνομάζεται μόνον ἀποστολική,ἀλλά καί Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων.Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι παρέλαβαν τήν Πίστη μας ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο,εἶχαν αὐτό τό μοναδικό προνόμιο νά Τόν ἀκούσουν μέ τά αὐτιά τους καί νά Τόν δοῦν μέ τά μάτια τους.Ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους παρέλαβαν τήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ οἱ πρῶτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας,πού ὀνομάζονται Ἀποστολικοί Πατέρες,ἐπειδή καί αὐτοί εἶχαν τό προνόμιο νά δοῦν τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί νά τούς ἀκούσουν.Στήν συνέχεια ἀκολούθησαν ἄλλοι Πατέρες καί ἡ χρυσή ἁλυσίδα συνεχίζεται καί φθάνουμε στούς Ἁγίους Πατέρες πού εἶχαν τήν τιμή νά εἶναι μέλη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὁ ρόλος τῶν Πατέρων αὐτῶν εἶναι πολύ σημαντικός καί ἡ Ἐκκλησία μας ἀναγνωρίζοντας τήν μεγάλη τους προσφορά τούς τιμᾶ πολλές Κυριακές τόν χρόνο.
Ὅταν λέμε Οἰκουμενική Σύνοδος τί ἐννοοῦμε;Συγκέντρωση ἀντιπροσώπων ἀπό ὅλες τίς Τοπικές Ἐκκλησίες προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουν κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα πού ἀπασχολοῦσε τήν 'Εκκλησία μας καί δίχαζε τό πλήρωμά της. Οἱ ἀντιπρόσωποι αὐτοί ἦταν κυρίως ἐπίσκοποι,ἀλλά καί πρεσβύτεροι καί διάκονοι,πού ἐκπροσωποῦν καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος συνεκλήθη στήν Νίκαια τό 325 μ.Χ.,ἀπό τόν γενάρχη τῆς ρωμιοσύνης,τόν αὐτοκράτορα τῆς Νέας Ρώμης -Κωνσταντινουπόλεως μεγάλο Κωνσταντίνο. Ἄν καί ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ἦταν αὐτοκράτορας καί ἐκπροσωποῦσε ἕνα ἀπολυταρχικό καθεστώς, στό ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας ὡς ἀπόλυτος μονάρχης ἀπεφάσιζε γιά τά πάντα,σεβόμενος τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας εἶπε στούς ἐπισκόπους της: Ἐσεῖς εἶστε ἐπίσκοποι τῶν ἔσω,ἐγώ εἶμαι ἐπίσκοπος τῶν ἔξω. Δέν εἶμαι θεολόγος γιά νά ἀντιμετωπίσω μέ ἕνα αὐτοκρατορικό διάταγμα τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου.Θά σᾶς παράσχω κάθε δυνατή διευκόλυνση προκειμένου νά συγκεντρωθεῖτε ὅλοι μαζί καί νά λύσετε τό πρόβλημα πού ἀπασχολεῖ τήν Ἐκκλησία, Ἔτσι καί ἔγινε. Ἦταν καί ὁ ἴδιος παρών σέ ὅλες τίς συνεδριάσεις μεριμνώντας γιά τήν τάξη χωρίς νά ἐπεμβαίνει στό ἔργο τους. Ἔδειξε δέ ἰδιαίτερο σεβασμό πρός τούς ἐπισκόπους πού εἶχαν στό σῶμά τους ἐμφανῆ τά σημάδια τῶν διωγμῶν καί μάλιστα φιλοῦσε εὐλαβικά τά κομμένα πόδια,τά κομμένα χέρια καί ὅλα τά τραυματισμένα μέλη τῶν μαρτύρων κληρικῶν. Στιγμές πολύ συγκινητικές πού χαρακτηρίζουν τήν ἀρετή τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου.Ὅταν τελείωσαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου,ὁ αὐτοκράτορας ἐπεκύρωσε μέ διάταγμά του τίς ἀποφάσεις της, γιά νά ἔχουν καί τό κῦρος τῆς αὐτοκρατορικῆς σφραγίδας καί ὑπογραφῆς.
Ἔτσι ξεκίνησε αὐτός ὁ πολύ ἐπιτυχημένος θεσμός τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάστηκε συνοδικό, ἐπειδή ὅλα τά σοβαρά ζητήματα ἐπιλύονται μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό ὅλους μαζί τούς ἀντιπροσώπους καί ὄχι ἀπό ἕναν, ὅπως συμβαίνει στήν Δύση. Καί ὅταν τά μέλη τῶν Συνόδων ἀποφασίζουν πάνω σέ θέματα πού ἀφοροῦν τήν Πίστη μας,τά δόγματα,ἐκδίδουν ὄρους μέ τούς ὁποίους διατυπώνονται οἱ ἀλήθειες τῆς Πίστεως. Ὅταν ὅμως ἀποφασίζουν γιά διοικητικά θέματα ἐκδίδουν κανόνες μέ τούς ὁποίους ρυθμίζονται διάφορα διοικητικά θέματα. Τόσο οἱ ὅροι ὅσο καί οἱ κανόνες,ἐφαρμόζονται ὑποχρεωτικά ἀπό ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Πρέπει νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι Οἰκουμενική Σύνοδος γινόταν ὅταν προέκυπτε κάποιο πολύ σοβαρό ζήτημα. Κυρίως τά ζητήματα αὐτά ἔχουν νά κάνουν μέ παρεκκλίσεις σέ θέματα Πίστεως ἀπό τούς διαφόρους αἱρετικούς. Αὐτοί προσπαθοῦσαν μέ ὅρους πού ὑπαγορεύει ἡ λογική καί ἡ φιλοσοφία νά ἐξηγήσουν τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ μέ ἀποτέλεσμα νά πέφτουν ἔξω. Δέν μαζεύονταν κάθε τόσο οἱ Ἅγιοι Πατέρες χωρίς νά ὑπάρχει σοβαρός λόγος. Καί πάντοτε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀντιμετωπίστηκαν μέ ἐπιτυχία ὅλα τά ζητήματα πού ἀφοροῦν τήν Πίστη μας καί δέν ὑπάρχει πλέον κάποιο ἄλλο ζήτημα πού πρέπει νά ξεκαθαριστεῖ. Γι'αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας τούς τιμᾶ τακτικά καί ὅλοι μας πρέπει νά αἰσθανόμαστε ἄπειρη εὐγνωμοσύνη ἀπέναντί τους καί νά δοξάζουμε τόν Θεό πού φροντίζει ὥστε ὅσες φορές προκύπτει κάποιο σοβαρό θέμα πού ταλανίζει τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νά στέλνει τά κατάλληλα πρόσωπα πού πρωτοστατοῦν γιά τήν προάσπιση τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων μας καί νά τήν κρατοῦν πεντακάθαρη μέχρι τίς ἡμέρες μας.
Σήμερα τιμοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού πραγματοποιήθηκε καί αὐτή στήν Νίκαια τό 787 μ.Χ. καί ἀντιμετώπισε ὁριστικά τήν αἵρεση τῶν εἰκονομάχων πού δίχασε τήν αὐτοκρατορία περίπου ἑκατόν πενῆντα χρόνια.Τί ἔλεγαν οἱ εἰκονομάχοι; Ἔλεγαν ὅτι δέν μποροῦμε νά ζωγραφίζουμε στίς εἰκόνες τόν Θεό,τήν Παναγία μας καί τούς Ἁγίους καί νά προσκυνᾶμε τά ξῦλα γιατί αὐτό εἶναι εἰδωλολατρία. Κάποιοι αὐτοκράτορες πῆγαν μέ τό μέρος τους καί ὑπῆρξαν πολλοί ὑποστηρικτές τῶν Ἁγίων Εἰκόνων πού διώχτηκαν καί μαρτύρησαν μόνο καί μόνο ἐπειδή προσκυνοῦσαν τίς Ἅγιες Εἰκόνες. Μεγάλη ἀναταραχή καί μεγάλος σκανδαλισμός στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Πολλές Ἅγιες Εἰκόνες καταστράφηκαν καί χάσαμε ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό τόν πλοῦτο αὐτό τῆς λατρείας μας.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶπαν ὅτι ἀπό τήν στιγμή πού ὁ Κύριος,τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν Ἁγία Παρθένο καί τήν ἕνωσε μέ τήν θεότητά Του μποροῦμε νά τόν ζωγραφίζουμε καί νά τιμοῦμε τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Του μορφῆς. Μποροῦμε ἐπίσης νά τιμοῦμε καί τίς εἰκόνες τῆς Παναγίας μας καί ὅλων τῶν Ἁγίων, πού ὑπηρέτησαν τόν κοινό δεσπότη Χριστό,μέ τήν προϋπόθεση ἡ τιμή μας αὐτή νά πηγαίνει στά εἰκονιζόμενα πρόσωπα καί ὄχι στά ξῦλα. Ἔτσι δέν εἴμαστε εἰδωλολάτρες,ὅπως ἔλεγαν οἱ εἰκονομάχοι ἀλλά τιμητές τῶν Ἁγίων Μορφῶν πού εἶναι ζωγραφισμένες εἶτε στούς τοίχους εἴτε σέ διάφορα σκεύη.
Οἱ ἅγιες εἰκόνες ὀνομάστηκαν καί βιβλία τῶν ἀγραμμάτων,ἐπειδή ὁ τρόπος πού παρουσιάζονται σ'αὐτές οἱ διάφορες ἅγιες μορφές, διδάσκει αὐτούς πού δέν γνωρίζουν νά διαβάσουν τούς βίους των. Ἡ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία δέν εἶναι νατουραλιστική δέν ἐπιδιώκει δηλαδή νά παρουσιάσει τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων ὅπως ἦταν στήν πραγματικότητα,ἀλλά τά παρουσιάζει νά ἀκτινοβολοῦν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.Δέν ἔχει σκοπό νά εὐχαριστήσει τήν ὄρασή μας,ἀλλά νά μᾶς διδάξει.
Ἡ ἄρνηση τῆς δυνατότητας νά εἰκονίζουμε τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ἦταν κάτι πολύ ἐπικίνδυνο γιατί ἦταν σάν νά ἀρνούμαστε ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε γιά τήν σωτηρία μας. Ἡ ἄρνηση τῆς δυνατότητος τῆς σωτηρίας μας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ξεθεμελίωνε ὁλόκληρη τήν Πίστη μας. Ἕνας Χριστός πού δέν σώζει,ἀκόμη καί νά Τόν παραδεχτοῦμε, δέν μᾶς προσφέρει τίποτα παραπάνω ἀπό ὅσα μᾶς προσφέρουν οἱ φιλόσοφοι καί οἱ παιδαγωγοί τοῦ κόσμου τούτου. Εὐχαριστοῦμε καί εὐγνωμονοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες πού γιορτάζουν σήμερα, πού ξεκαθάρισαν αὐτό τό σοβαρό ζήτημα καί μᾶς ἔδωσαν τήν δυνατότητα νά ἔχουμε στά σπίτια μας καί στούς τόπους τῆς κοινῆς μας λατρείας, τά ὑπερκόσμια στολίδια πού λέγονται Ἅγιες Εἰκόνες καί μέσω αὐτῶν νά προσκυνοῦμε τόν Κύριο καί Σωτῆρα μας τήν Παναγία Μητέρα Του καί ὅλους τούς Ἁγίους Του.
<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ
23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Στήν ἐποχή μας σπάνια συναντοῦμε συνανθρώπους μας πού τούς ἔχουν κυριεύσει τά πονηρά πνεύματα. Εἶναι πολύ ὀδυνηρό νά βλέπει κανείς ἕναν ἄνθρωπο πού πλάστηκε κατ'εἰκόνα Θεοῦ,νά ἔχει γίνει κατοικητήριο τῶν δαιμόνων. Νά ἔχει χάσει τήν ἐλευθερία του,τήν ἀξιοπρέπειά του καί νά βασανίζεται κυριολεκτικά ἀπό τά πονηρά πνεύματα,χωρίς νά μπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν κυριαρχία τους.
Αὐτό ἀκριβῶς συνέβαινε καί μέ τόν δαιμονισμένο πού ζοῦσε στήν περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, γιά τόν ὁποῖο μᾶς μίλησε σήμερα τό ἱερό Εὐαγγέλιο Περιφερόταν γυμνός δέν ἔμενε σέ σπίτι ἀλλά στά μνήματα,τόν ἔδεναν ἀλλά ἔσπαγε τά δεσμά του. Εἶχε φοβερή δύναμη καί δέν τόν κρατοῦσε τίποτα.
Ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος γιά τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ὁ Κύριος τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τήν ἐξουσία τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί ἔδωσε ἐντολή στά δαιμόνια νά βγοῦν ἀπό τόν ἄνθρωπο αὐτό καί νά μποῦν στούς χοίρους πού ἔβοσκαν ἐκεῖ, γιά νά δείξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό ὅλα τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ.
Οἱ ἄπιστοι δέν παραδέχονται ὅτι οἱ ὀδυνηρές αὐτές καταστάσεις δημιουργοῦνται ἀπό τά πονηρά πνεύματα,ἀλλά πιστεύουν ὅτι ὀφείλονται σέ ψυχοπαθολογικές αἰτίες.Εἶναι ὄντως δυνατόν ἕνας δαιμονισμένος νά συμπεριφέρεται ὅπως συμπεριφέρονται οἱ ψυχοπαθεῖς. Ἀλλά τά λεγόμενα ψυχοπαθολογικά φαινόμενα εἶναι ἀσθένειες τοῦ σώματος, πού ὀφείλονται σέ ἀλλοιώσεις πού συμβαίνουν στόν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου.Στόν ἐγκέφαλό μας ὑπάρχουν κάποιες χημικές οὐσίες πού ρυθμίζουν τήν λογική καί τό συναίσθημα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν οἱ οὐσίες αὐτές βρίσκονται στήν σωστή ἀναλογία ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἰσορροπημένος. Ὅταν ὅμως κάποια ἀπό τίς οὐσίες αὐτές εἶναι σέ μεγαλύτερη ἤ μικρότερη ἀναλογία,παρατηρεῖται ἀμέσως διαταραχή στήν συμπεριφορά του. Γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος,ἀγνώριστος κυριολεκτικά γιά τούς γύρω του. Ὁ ἴδιος δέν τό καταλαβαίνει καί πρέπει νά τόν βοηθήσουν αὐτοί πού τόν φροντίζουν καί τόν ἀγαποῦν.
Ἡ ψυχή δέν ἀρρωσταίνει ὅπως τό σῶμά μας γιατί εἶναι πνεῦμα. Ἡ ψυχή εἶναι ἄρρωστη μόνο ὅταν κυριεύεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Χρειάζεται μεγάλη ἐμπειρία γιά νά διακρίνει κάποιος τί συμβαίνει στόν ἄνθωπο κάθε φορά.Εἶναι λάθος σέ μία ἀσθένεια πού πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ὁ ψυχίατρος νά ζητᾶμε ἀπό τούς Ἱερεῖς νά διαβάζουν ἐξορκισμούς σάν νά πρόκειται γιά κάποιον δαιμονισμένο.Ἄλλο μία Παράκληση ὑπέρ ὑγείας καί ἄλλο ἐξορκισμός. Πολλές φορές καί οἱ ἴδιοι πού πάσχουν ἀπό τέτοιες ἀσθένειες-πού εἶναι πολύ διαδεδομένες στήν ἐποχή μας-ἔρχονται καί μᾶς λένε:Θέλω νά μοῦ διαβάσετε ἐξορκισμούς,μπῆκε ὁ διάβολος μέσα μου! Βλέπουν τίς ἀλλαγές πού συμβαίνουν μέσα τους καί δέν μποροῦν νά τίς ἐξηγήσουν διαφορετικά καί πάει τό μυαλό τους ἐκεῖ.
Εἶχα πρό καιροῦ παρακολουθήσει μία ἡμερίδα γιά τήν ἔγκαιρη ἀντιμετώπιση τῆς σύγχρονης μάστιγας πού λέγεται κατάθλιψη.Λυπήθηκα πολύ πού ὁ ὑπεύθυνος κατηγοροῦσε τούς Ἱερεῖς ὅτι πηγαίνουν σ' αὐτούς ἄνθρωποι μέ ἐμφανῆ συμπτώματα κατάθλιψης καί ἀντί νά τούς παραπέμψουν ἔγκαιρα στόν ψυχίατρο νά τούς δώσει ἀντικαταθλιπτική ἀγωγή,τούς κάνουν εὐχέλαια καί τούς διαβάζουν ἐξορκισμούς. Δέν λέω ὅτι δέν ὑπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.Δέν εἶναι ὅμως εὔκολο στόν Ἱερέα νά στείλει κάποιον στόν ψυχίατρο καί μάλιστα ὅταν δέν γνωρίζει κάποια πράγματα, ὥστε νά ἔχει τήν δυνατότητα νά διακρίνει περί τίνος πρόκειται.Τό καλύτερο εἶναι νά συνεργάζονται οἱ Ἱερεῖς μέ τούς εἰδικούς καί οἱ ψυχίατροι νά ἔχουν φόβο Θεοῦ καί νά σέβονται τόν ἀσθενῆ.Νά τόν ἀντιμετωπίζουν ὡς εἰκόνα Θεοῦ. Ὑπάρχει μία σχολή ψυχολόγων πού ὅλα τά ἀποδίδουν στά σαρκικά ἁμαρτήματα, προτρέποντας τούς νέους νά ἀποκτήσουν τέτοιες ἐμπειρίες προκειμένου νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά προβλήματα αὐτά. Καί στούς μεγάλους ἀκόμη λένε: κάνε μία σχέση καί ὅλα θά διορθωθοῦν! Δέν εἶναι ὅ,τι καλύτερο νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος του,ἀλλά καί μία ἐξώγαμη σχέση δέν εἶναι δυνατόν νά λύσει ὅλα τά προβλήματα. Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση εἶναι ἐγκληματική. Οὔτε στό ἕνα ἄκρο οὔτε στό ἄλλο.
Κάποτε ταξίδευα μέ μία ψυχίατρο ἡ ὁποία ἐπεδίωξε νά μέ γνωρίσει γιά νά συζητήσουμε τό θέμα αὐτό. Ἦταν μία πολύ εὐχάριστη ἔκπληξη γιά μένα. Πρόκειται γιά μία πολύ πιστή γυναίκα πού ὑπηρετεῖ σέ ἕνα μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν καί ἐπειδή εἶχε διαπιστώσει ὅτι οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποιεῖ ἡ ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία ἔχουν μεγάλη σχέση μέ τίς μεθόδους πού χρησιμοποιεῖ ἡ σύγχρονη λεγόμενη ψυχιατρική ἐπιστήμη,σπούδαζε Θεολογία καί μελετοῦσε τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιά νά μπορέσει νά βοηθήσει πιό ἀποτελεσματικά τούς ἀσθενεῖς. Ἀνταλλάξαμε ἐμπειρίες καί μέ βοήθησε πάρα πολύ στά θέματα αὐτά καί ὅπως εἶπε,τήν βοήθησα κι ἐγώ.
Καλό θά εἶναι νά ὑπάρχει κατανόηση καί νά μήν ἐπικαλύπτει ὁ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας τήν ἐπιστήμη οὔτε πάλι ἡ ἐπιστήμη νά περιφρονεῖ καί νά ὑποτιμᾶ τό ἔργο καί τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε οἱ Ἱερεῖς εἶναι ψυχίατροι οὔτε οἱ ψυχολόγοι μποροῦν νά ὑποκαταστήσουν τούς πνευματικούς. Μποροῦν νά δώσουν κάποιες συμβουλές,τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ὅμως μπορεῖ νά τήν δώσει μόνο ὁ Θεός μέσω τοῦ πνευματικοῦ. Ὅσοι συνάνθρωποί μας ὑποφέρουν εἴτε ἀπό ψυχικές ἀσθένειες εἴτε από δαιμονικές καταστάσεις ἀξίζουν ὄχι μόνο τήν ἁγάπη τήν κατανόηση καί τήν φροντίδα μας,ἀλλά καί τόν σεβασμό μας. Μπορεῖ κάποτε στήν θέση τους νά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς.
Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς περιέγραψε ἀρχικά τήν εἰκόνα ἑνός συνανθρώπου μας πού ἦταν αἰχμάλωτος τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῆς κακίας,τοῦ μίσους καί τῆς καταστροφῆς. Δέν εἶχε θέλημα δικό του ἀλλά μέσω αὐτοῦ ἐνεργοῦσε ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας μας διάβολος.Τόν χρησιμοποιοῦσε δηλαδή ὁ διάβολος γιά νά εὐτελίζει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα καί νά τρομοκρατεῖ τόν κόσμο,νομίζοντας ὅτι ἔτσι θά κάνει τούς ἀνθρώπους νά τόν φοβηθοῦν.
Ἦταν ἕνα δυστυχισμένο πλᾶσμα γιατί ἦταν αἰχμάλωτος τοῦ ἐχθροῦ χωρίς νά ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό μόνος του ἀπό τίς δυνάμεις αὐτές πού τόν βασάνιζαν καί τοῦ εἶχαν ἀφαιρέσει κάθε ἴχνος ἀξιοπρέπειας. Ὅταν ὅμως τόν ἐλευθέρωσε Ἐκεῖνος πού τόν ὑπακούουν ἀκόμη καί οἱ δαίμονες, ἀμέσως ἄλλαξε καί πλησιάζει ἐλεύθερα τόν Κύριο καί λυτρωτή του. Αἰσθάνεται τήν μεγάλη εὐεργεσία καί ἐπιθυμεῖ νά μένει γιά πάντα κοντά Του ἐπειδή τό θέλει ὁ ἴδιος καί ὄχι ἐπειδή τόν ἀναγκάζει κάποιος ἄλλος.
Ἀντίθετα οἱ Γαδαρηνοί,ἀντί νά χαροῦν γιά τόν συνάνθρωπό τους πού ἐλευθερώθηκε ἀπό τά δεσμά τοῦ δαίμονος καί νά εὐχαριστήσουν τόν ἐλευθερωτή Χριστό τοῦ ζητοῦν νά φύγει ἀπό κοντά τους. Ἡ ἀπώλεια τῶν γουρουνιῶν μέτρησε περισσότερο γι'αὐτούς! Τώρα πλέον αὐτοί εἶναι ἀξιολύπητοι καί ὄχι ὁ πρώην δαιμονισμένος. Τούς δόθηκε μία εὐκαιρία νά φανοῦν πραγματικοί ἄνθρωποι καί τήν ἔχασαν μέ τήν ἀδικαιολόγητη σκληρότητά τους.
Μακάρι νά προβληματιστοῦμε θετικά ἀπό τό περιστατικό αὐτό καί νά μάθουμε νά σταθμίζουμε σωστά τά πράγματα καί νά δίνουμε τό βάρος στήν σωτηρία τῶν ἀθανάτων ψυχῶν μας. Νά σεβόμαστε τά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας πού ὑποφέρουν καί νά θυσιαζόμαστε γιά τήν ἀνακούφισή τους ἀπό τά διάφορα προβλήματα πού τούς βασανίζουν.
Νά μήν λησμονοῦμε ὅτι ἄν δέν ἐλευθέρωνε καί ἐμᾶς ὁ Χριστός ἀπό τίς διάφορες αὐτές καταστάσεις θά παραμέναμε ἀκόμη δοῦλοι τῶν παθῶν μας,πού ὅσο κυριαρχοῦν μέσα μας δίνουν τήν δυνατότητα στόν ἐχθρό μας νά μᾶς ἐξουσιάζει καί νά μᾶς κρατᾶ μακρυά ἀπό τόν ἐλευθερωτή μας, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό πού ἔπαθε γιά μᾶς καί σταυρώθηκε γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου.
<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ
30 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Δύο τελείως διαφορετικούς ἀνθρώπους μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ ἕνας εἶναι πλούσιος τοῦ ὁποίου τό ὄνομα δέν ἀναφέρεται. Τρέφεται μέ πολλά καί ἀκριβά φαγητά, ντύνεται καλά καί γενικώς ζεῖ μέσα στίς ἀνέσεις. Ἔχει σκληρή καρδιά καί ἀδιαφορεῖ γιά τούς φτωχούς ,τίς χήρες καί τά ὀρφανά. Νομίζει ὅτι τά πλούτη εἶναι μόνο γιά τόν ἑαυτό του καί κλείνει τά μάτια του μπροστά στήν ἀνθρώπινη δυστυχία καί μάλιστα τήν στιγμή πού κάποιος φτωχός πού ὑστερεῖται τά πάντα ζεῖ καθημερινά κοντά του καί δέν μπορεῖ νά περάσει μέρα χωρίς νά τόν δεῖ. Ὁ τρόπος πού ζεῖ φανερώνει ὅτι δέν τόν ἐνδιαφέρει οὔτε ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ θεοποίησε τά ὑπάρχοντά του καί πίστεψε ὅτι δέν τοῦ χρειάζεται κάτι ἄλλο στήν ζωή του.Γιά τήν ἀθάνατη ψυχή του δέν δίνει καμιά σημασία.οὔτε πιστεύει στήν αἰώνια ζωή. Ὅ,τι χαρεῖ στόν κόσμο αὐτό καί τίποτα περισσότερο!
Τό ἄλλο πρόσωπο τῆς περικοπῆς ἔχει ὄνομα. Λέγεται Λάζαρος καί εἶναι πολύ φτωχός. Ζεῖ στήν αὐλή τοῦ πλουσίου καί προσπαθεῖ νά χορτάσει ἀπό τά ἀποφάγια τοῦ πλουσίου, παρέα μέ τούς σκύλους πού τοῦ παίρνουν τό φαγητό καί γλύφουν τίς πληγές πού ὑπάρχουν στό ἄρρωστο κορμί του! Ἐνῶ ὅμως βιώνει τήν ἔσχατη ἐξαθλίωση ἔχει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό. Δέν παραπονιέται γιά τήν δυστυχία του, δέν κακολογεῖ τόν πλούσιο γιά τήν σκληρότητα πού τοῦ δείχνει καθημερινά. Εἶναι ἱκανοποιημένος πού μπορεῖ καί κρατιέται στή ζωή ἔστω καί μέ αὐτά τά ἐλάχιστα.
Κάποτε ὅμως πέθαναν καί οἱ δυό τους καί τά πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ φτωχός Λάζαρος μεταφέρεται τιμητικά ἀπό τούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ στόν Παράδεισο, στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ. Ζεῖ τώρα τήν αἰώνια εὐτυχία καί μακαριότητα μαζί μέ τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ.Ἐδῶ δέν μπορεῖ νά τόν ἀγγίξει οὔτε ὁ ἀνθρώπινος πόνος οὔτε ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία. Ἐδῶ καί τό ἀκριβότερο ροῦχο δέν τοῦ χρειάζεται. Καί τό ὡραιότερο ἀπό τά φαγητά πού μαγείρευε ὁ πλούσιος δέν ἔχει καμία χρησιμότητα.
Ὁ πλούσιος ἀντίθετα ὑποφέρει πάρα πολύ γιατί βρίσκεται στόν τόπο τῆς βασάνου,ἐκεῖ πού εἶναι αἰώνια ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί ἄσπλαχνοι, ὅπως ἦταν αὐτός κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Βλέπει διαρκῶς τήν ἀπέραντη εὐτυχία αὐτοῦ πού περιφρονοῦσε προκλητικά στήν ἐπίγεια ζωή του καί ζητάει ἀπό τόν Ἀβραάμ νά τόν στείλει στό μέρος του προκειμένου νά δροσίσει λίγο τήν γλῶσσά του μέ τό δάκτυλό του. Αὐτό ὅμως εἶναι ἀδύνατον γιατί οἱ δίκαιοι δέν ἔχουν ἐπικοινωνία μέ τούς
ἁμαρτωλούς, οὔτε αἰσθάνονται τήν δυστυχία πού βιώνουν οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν ἀκόμη ἐδῶ. Μία τέτοια ἐμπειρία θά ἦταν ἱκανή νά διαταράξει τήν παραδείσια μακαριότητα.
Ὁ Ἀβραάμ ὑπενθυμίζει στόν πλούσιο τἰς ἐπίγειες ἀπολαύσεις του καί τίς στερήσεις τοῦ Λαζάρου. Ἡ κατάσταση ἄλλαξε ὁριστικά καί δέν ὑπάρχει τώρα καμιά δυνατότητα γιά νά γίνουν καί οἱ παραμικρές διορθωτικές κινήσεις. Ὅ,τι μπορέσουμε νά κάνουμε στήν ζωή αυτή. Ὅταν τό τρένο φύγει δέν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά γυρίσει πίσω.
Ἄς μή βιαστοῦμε ὅμως νά ὁδηγηθοῦμε στό συμπέρασμα ὅτι ὁ κεντρικός στόχος τῆς διηγήσεως αὐτῆς εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ πλούτου. Ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τά ἀγαθά Του πλουσιοπάροχα γιά τίς καθημερινές μας ἀνάγκες. Τά ὑλικά ἀγαθά πού δίνει ὁ Θεός δέν εἶναι ποτέ δυνατόν νά εἶναι κακά καί ἐπιζήμια. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά κάνει σωστή διαχείριση. Νά μήν εἶναι πλεονέκτης καί νά νομίζει ὅτι ὅλα εἶναι γι’ αὐτόν. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποδουλωθοῦμε στά πλούτη καί νά στηρίζουμε ὅλες μας τίς ἐλπίδες σ ’αὐτά. Τότε θά λησμονήσουμε Αὐτόν πού μᾶς τά δίνει καί τούς διπλανούς μας πού ὑποφέρουν. Θά πάθουμε ὅτι καί ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς μας.
Ἡ σκληρότητα, λοιπόν, καταδικάζεται. Ἡ θεοποίηση τοῦ πλούτου καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἐφόσον ὑπάρχει θάνατος δέν εἶναι δυνατόν ποτέ νά γίνουμε ὁριστικῶς κάτοχοι ὁποιουδήποτε περιουσιακοῦ στοιχείου. Καλοί οἰκονόμοι καί σωστοί διαχειριστές ὀφείλουμε νά γίνουμε σ’ ὅσα μᾶς ἐμπιστεύθηκε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός εἶναι γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί μακροθυμία ἀπέναντί μας. Εἶναι ὁ πλάστης καί ὁ σωτήρας μας. Μᾶς σώζει μέ τό ἄπειρο ἔλεός Του, ἐφόσον εἴμαστε καί ἐμεῖς ἐλεήμονες καί εὐσπλαχνικοί σέ ὅσους ἔχουν τήν ἀνάγκη μας. Μήν περιμένουμε τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ τήν στιγμή πού ἐμεῖς φανήκαμε σκληροί καί ἀπάνθρωποι στήν ἐπίγεια ζωή μας. Αὐτό εἶναι ἀπόλυτα ξεκαθαρισμένο καί δέν ἀλλάζει μέ τίποτα. Ἐφόσον δέν ἐλεήσαμε τόν ἀδελφό μας πού τόν βλέπουμε καθημερινά πώς θά ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός πού δέν τόν βλέπουμε;
Τήν καρδιά μας θά τήν δώσουμε ἐκεῖ πού εἶναι ὁ ἀληθινός θησαυρός μας. Τά ἀγαθά πού μᾶς δίνει ὁ Θεός στόν κόσμο αὐτό εἶναι προσωρινά καί ἔχουν σκοπό νά καλύψουν τίς βιοτικές μας ἀνάγκες. Στόχος μας πάντα οἱ οὐράνιοι θησαυροί, τά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά τῆς θείας Βασιλείας.
Ὅποιος προσφέρει στόν πάσχοντα συνάνθρωπο προσφέρει στήν πραγματικότητα στόν ίδιο τόν Θεό. Εἶναι ὁ καλύτερος ἔμπορος ἀφοῦ ἀνταλλάσει τά φθαρτά μέ τά ἄφθαρτα,τά πρόσκαιρα μέ τά αἰώνια. Ἄν τό καταλαβαίναμε αὐτό ὅλοι μας δέν θά ὑπῆρχε στόν κόσμο δυστυχία καί ὅλοι μας θά μοιραζόμαστε δίκαια τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ.
Θά ἦταν ὅπως τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια πού οἱ πιστοί μοιράζονταν μεταξύ τους τά πάντα. Ὑπῆρχε κοινοκτημοσύνη καί κανένας δέν πεινοῦσε.Ὁ καθένας νοιαζόταν γιά τό καλό τοῦ διπλανοῦ του καί ὄχι γιά τό καλό τοῦ ἑαυτοῦ του.Ὁ Θεός,βλέπονας τήν ἀνιδιοτέλεια καί τήν θυσιαστική τους διάθεση,οἰκονομοῦσε τά πράγματα κατά τέτοιο τρόπο, πού ὠφελοῦνταν περισσότερο κατά τόν τρόπο αὐτό,παρά ὅταν οἱ ἴδιοι φρόντιζαν ἀναγώνια γιά τόν ἑαυτό τους.
Τώρα ἔγιναν οἱ καρδιές μας σκληρές καί δέν αἰσθάνονται τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ μας. Ἡ κρίση πού περνᾶμε εἶναι μία ἐξαιρετική εὐκαιρία νά δοῦμε τά πράγματα διαφορετικά καί νά ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας στούς διπλανούς μας. Τότε ἡ χαρά μας θά εἶναι μεγάλη καί θά χαιρόμαστε περισσότερο νά δίνουμε παρά νά παίρνουμε. Θά μᾶς φύγει τό ἄγχος τοῦ πλουτισμοῦ καί θά νοιώθουμε σάν νά ζοῦμε ἀπό τώρα στόν Παράδεισο.
π.Γ.Τ.