“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ
4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Τα λόγια που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αγαπητοί μου αδελφοί προέρχονται από την επί Tόπου Πεδινού ομιλία του Χριστού μας. Μέσα σε λίγες γραμμές μας δίδεται η ουσία και το αποκορύφωμα του χριστιανισμού. Κέντρο αυτής της ουσίας είναι η αγάπη η οποία ως αρχή έχει τον χρυσό κανόνα ο οποίος λέγει. «Όπως θέλετε να φέρονται σε σας οι άλλοι, με τον ίδιο τρόπο να συμπεριφέρεστε και σεις σ’ εκείνους». Λίγες λέξεις που όμως περικλείουν μέσα τους όλους τους ανθρώπινους νόμους, γραπτούς και άγραφους που μιλούν για ισότητα, αλληλεγγύη, μοίρασμα, αρμονική συνύπαρξη. Αν όλοι οι άνθρωποι εφάρμοζαν αυτόν τον κανόνα δεν θα υπήρχαν εγκλήματα, δεν θα υπήρχε αδικία στον κόσμο δεν θα υπήρχε οικονομική και κοινωνική ανισότητα.
Ο χριστιανισμός όμως δεν σταματάει εδώ
Για τον χριστιανό αυτός ο χρυσός κανόνας είναι η Καθοριστική γραμμή πορείας για να ανέβει τα σκαλιά, είναι η βάση θα λέγαμε για να ξεκινήσει την ανάβαση για να φθάσει στην υπέρβαση, προς το τέλειο, προς την αγιότητα
Το πρώτο σκαλί αυτής της ανάβασης είναι η ανιδιοτέλεια.
Ο νόμος της αμοιβαίας εξυπηρέτησης καθορίζει πολλές φορές τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Αγαπά συνήθως κανείς επειδή τον αγαπούν, «αγαθοποιεί» αυτούς που τον «αγαθοποιούν», δανείζει ελπίζοντας στην επιστροφή και στον τόκο. Η εντολή όμως του Χριστού υπερβαίνει τα μέτρα των ανθρωπίνων σχέσεων που έχουν την λογική της ανταπόδοσης, του συμφέροντος και της συναλλαγής, λέγοντας μας να κάνουμε το καλό, να ευεργετούμε τους συνανθρώπους μας χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση και να δανείζουμε χωρίς να περιμένουμε επιστροφή. Διότι αν αγαπάμε όσους μας αγαπούν, και αν κάνουμε καλό σε όσους μας κάνουν καλό δεν διαφέρομε από τους αμαρτωλούς ανθρώπους που έχουν μεταξύ τους αλληλεγγύη, φιλία και αγάπη. Τελικά η αγάπη εκτείνεται προς όλους, όχι μόνον σε όσους μας αγαπούν, η είναι συγγενείς μας.
Δεύτερο σκαλί είναι η προσφορά και η θυσία. Αγαπώ σημαίνει, θυσιάζομαι, ανέχομαι, υπομένω, ταπεινώνουμε. Αγαπώ σημαίνει, χάνω για να κερδίσεις, ελαττώνομαι για να αυξηθείς, σιωπώ για να μιλήσεις, πεθαίνω για να ζήσης. Η θυσιαστική αγάπη χαριτώνει τον άνθρωπο, τον οδηγεί από το σκοτάδι στο φως, τον κάνει να ζεί μέσα στο Θεό ο οποίος «αγάπη εστί». Υπόδειγμα στον δύσκολο, ανηφορικό και επίπονο δρόμο της αγάπης που θυσιάζεται έχουμε την «Εσταυρωμένη Αγάπη» του Ιησού Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε για την σωτηρία μας και υπέμεινε Σταυρό και θάνατο για την δική μας ανάσταση και ζωή
Με το τρίτο σκαλί ο χριστιανός φθάνει στην υπέρβαση που ξεπερνά τους ανέμους της κακίας τα σύννεφα του φθόνου που τον υψώνει στον ουρανό της καλοσύνης της ειρήνης, του ελέους των οικτιρμών, της αγιότητας και αυτό το σκαλί είναι η αγάπη ακόμη και στους εχθρούς. «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών», μας λέγει ο Χριστός. Αυτή η εντολή υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και δεν είναι εύκολα εφαρμόσιμη, είναι πολύ δύσκολη. Δύσκολη διότι χρειάζεται να παλέψει κανείς με το φοβερό πάθος του εγωισμού, της εκδίκησης της μνησικακίας της οργής. Εδώ χρειάζεται πνευματικός αγώνας και η χάρις του Θεού και τα «αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Άλλωστε έχομε το φωτεινό παράδειγμα του αρχηγού της πίστεως μας του Ιησού Χριστού, όπου το μεγαλείο της αγάπης στους εχθρούς λάμπει πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά όταν ο Κύριος συγχωρεί τους αχάριστους σταυρωτές του, και «κατέλιπεν ημίν υπογραμμόν» με το «άφες αυτοίς» προς τον ουράνιο πατέρα.
Την αγάπη στους εχθρούς έδειξαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ενώ τους Βασάνιζαν αυτοί αγαπούσαν, τους τυραννούσαν και συγχωρούσαν, τους σκότωναν και εκείνοι προσεύχονταν, για αυτούς. Ας θυμηθούμε εδώ τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο που ενώ τον πετροβολούσαν εκείνος συγχωρούσε τους δημίους του και προσευχόταν για αυτούς. Να θυμηθούμε τον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου ο οποίος συγχώρεσε και προστάτευσε τον φονιά του αδελφού του.
Έχοντας λοιπόν Αγαπητοί μου αδελφοί δύο δεδομένα, α. τα παραπάνω παραδείγματα και μύρια τόσα άλλα που αναφέρονται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, β. την χάρη του Θεού που δίδεται απλόχερα σε όλους τους ανθρώπους αλλά ενεργεί ανάλογα με την αποδοχή. Έχοντας και ένα ζητούμενο που είναι ο προσωπικός μας πνευματικός αγώνας και η αποδοχή εκ μέρους μας του Λόγου και της Χάριτος του Θεού, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία και να φθάσουμε στην υπέρβαση, στην τέλεια αγάπη.
Το επιστέγασμα αυτής της υπέρβασης το να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους ακόμη και τους εχθρούς μας με ανιδιοτέλεια, με πνεύμα προσφοράς και θυσίας είναι ότι θα έχουμε εκπληρώσει το αιώνιο θεϊκό άγγελμα. «Γίνεσθε οικτίρμονες καθώς και ο Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς» ο οποίος «Χριστός εστίν επί αχαρίστους και πονηρούς». Και το αποτέλεσμα αυτής της εκπλήρωσης είναι να εξομοιωθούμε με τον Χριστό, και να γίνουμε κατά Χάριν παιδιά του Θεού. Αμήν !!!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ
11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Η παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή αγαπητοί μου αδελφοί, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Η καλλιέργεια της γης και η σπορά είναι έργο πολύτιμο και απαραίτητο στη ζωή των ανθρώπων. Αυτή την εικόνα χρησιμοποίησε ο Κύριος για να παραστήσει το δικό του έργο, την πνευματική σπορά, την καλλιέργεια των ψυχών στην αρετή και στην αγιότητα.
«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού».
Αυτός που σπέρνει τον πνευματικό σπόρο είναι ο Θεός ο οποίος εξήλθε από τον ουρανό, κατέβηκε από το άπειρο, από την Παντοδυναμία Του, και την Δόξα Του και ήλθε στη γη ,στην αδυναμία και αφάνεια, έλαβε δούλου μορφή, πείνασε, πόνεσε, χλευάστηκε, σταυρώθηκε.
Εξήλθε γιατί δεν μπορούσαμε να εισέλθουμε εμείς εκεί που ήταν Αυτός. Πήρε την δική μας ανθρώπινη φύση και την έκανε δική του, της έδωσε δυναμική για να καρποφορήσει πνευματικούς καρπούς, για να θεωθεί.
Εξήλθε για να σπείρει τον σπόρο του.
Ο σπόρος είναι ένα πράγμα δυναμικό. Πολλοί σπόροι είναι μικροί σαν το κεφάλι μιας καρφίτσας και όμως αν βρεθούν σε κατάλληλες συνθήκες γίνονται πράσινα και δροσερά χορτάρια, πανέμορφα λουλούδια, ωραία και πανύψηλα δένδρα. Μυστήριο πράγμα ο σπόρος!!!Μυστήριο είναι και ο λόγος του Θεού ο οποίος είναι απλός και απέριττος, αλλά φέρνει σωστικά αποτελέσματα. Δημιουργεί πνευματικό σεισμό στον αμαρτωλό, φωτίζει την ψυχή, φέρνει δάκρυα μετανοίας.
Κάποτε ένας άθεος, θέλοντας να εμπαίξει το δόγμα της Αναστάσεως, διέταξε να γραφεί πάνω στο μνήμα του το εξής: «τον τάφο μου δεν μπορεί κανείς να τον ανοίξει». Και όμως!!! Ένας σπόρος ρίζωσε μέσα στο μνήμα του, βγήκε από μια σχισμή του τάφου έγινε δενδράκι, μεγάλωνε-μεγάλωνε με τον καιρό ώσπου τίναξε την πλάκα και άνοιξε τον τάφου εκείνου του αθέου. Είναι άξιο θαυμασμού αδελφοί μου, ένας μικρός σπόρος να έχει τέτοια δύναμη ώστε να ανοίγει τάφους αθέων και απίστων. Για αυτό και ο Χριστός παρομοίωσε τον λόγο του Θεού με σπόρο. Ο λόγος του Θεού είναι ο πιο δυναμικός σπόρος όλης της δημιουργίας, ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων, ανασταίνει τους πνευματικά νεκρούς, τους βγάζει από τους τάφους της αμαρτίας και τους κάνει ζωντανά μέλη της εκκλησίας. Ο αιώνιος πνευματικός σπόρος-λόγος του Θεού είναι η τροφή, το νερό, η ζωοποιός δύναμη της ψυχής μας. Είναι το άσβεστο φως που φωτίζει κάθε πτυχή της ζωής του ανθρώπου, και λύνει όλες τις απορίες του. Είναι η κινητήρια δύναμη που ωθεί την ψυχή του ανθρώπου σε πνευματικές ανυψώσεις. Με άλλα λόγια ο λόγος του Θεού μεταλλάσσει τον άνθρωπο, τον μπολιάζει, τον μεταμορφώνει από λύκο σε αρνί, από αρπακτικό πουλί σε περιστέρι, από σαρκική και γήινη μονάδα σε πνευματική και ουράνια προσωπικότητα.
Η καρποφορία του πνευματικού σπόρου, του λόγου του Θεού εξαρτάται από την γονιμότητα και καλλιέργεια της ψυχής μας. Ο σπορέας είπαμε ότι είναι ο αγαθός Θεός ο οποίος σπέρνει απλόχερα, παντού τον σπόρο - λόγο του, ο οποίος δεν έχει κανένα ψεγάδι, είναι παντοδύναμος, δραστικός και καρποφόρος.
Για να καρποφορήσει μέσα μας ο λόγος του Θεού θα πρέπει πρώτον να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τις πέτρες του εγωισμού. Ο εγωισμός σκληραίνει την καρδιά του ανθρώπου δεν θέλει να ακούσει για θεό για χριστιανική αγάπη, για αρετές. Ιδιαίτερα σήμερα όπου ο σύγχρονος άνθρωπος έχει θεοποιήσει τα αισθητά και υλικά της ζωής, φυλακίζοντας τον εαυτό του στα πέτρινα σπήλαια της καλοπέρασης, με τα γυάλινα και παγωμένα παράθυρα της τηλεόρασης και του διαδικτύου, και το θολό φως της διασημότητας που τυφλώνει.
Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξεριζώσουμε από μέσα μας τα αγκάθια του άγχους της καθημερινής μέριμνας, του ανικανοποίητου, της αβεβαιότητας, της φοβίας, της απελπισίας, όλα αυτά τα οποία πνίγουν, μαραίνουν και σκοτώνουν ότι καλό στοιχείο υπάρχει μέσα μας.
Τρίτον θα πρέπει να ποτίσουμε την ψυχή μας με τα πνευματικά νάματα της πίστεως μας που είναι αληθινά, ανόθευτα και αιώνια. Σήμερα τι κάνουμε; Περιλούζομε την ψυχή μας με ένα σωρό ιδεολογίες που δεν έχουν, αρχές και αξίες, αλλά έχουν τέλος γιατί ξεπερνιέται η μόδα τους. Μολύνουμε την ψυχή μας με ψεύτικες ελπίδες και επαγγελίες περί ελευθερίας και απολαύσεων που μας πλασάρει ο κάθε εντεταγμένος από το κοσμικό σύστημα. Γενικά ποτίζουμε την ψυχή μας με ένα νέο τρόπο ζωής που δεν έχει καμία σχέση με την ζωή του ευαγγελίου, παρά σε αυτόν βασιλεύει το χρήμα η απόλαυση της ψευδαίσθησης όπου ο Χριστός είναι μεγάλος απών. Ας αφιερώνουμε λοιπόν έστω ελάχιστο χρόνο για την ανάγνωση και τη μελέτη της Αγίας Γραφής της διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας όπου εκεί εμπεριέχεται ανόθευτος ο λόγος του Θεού και από εκεί να δροσίσουμε και να ποτίσουμε πνευματικά την ψυχή μας.
Τέταρτον να λιπάνουμε, να δυναμώσουμε την ψυχή μας με προσευχή, με μυστηριακή ζωή, δηλαδή να προσερχόμαστε στο Ιερό Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως όπου με την μετάνοια μας με το πετραχήλι του ιερέως και με την χάρη του Θεού να εξαφανίσουμε καίγοντας κάθε ζιζάνιο της αμαρτίας που θα εμποδίζει την καρποφορία του λόγου του Θεού. Συμμετοχή στο Μυστήριο των Μυστηρίων, της Θείας Ευχαριστίας όπου εκεί ο χριστιανός μεταλαμβάνοντας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού ορθώνεται ως βλάστημα φέρων καρπούς εκατονταπλάσιους.
Μακάρι αδελφοί μου ο αιώνιος και διαχρονικός Λόγος του Θεού ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστό να καθοδηγεί την πορεία της ζωής μας, να μας φωτίζει ώστε να επιζητούμε τον αληθινό λόγο του Θεού για την πνευματική μας πρόοδο, όπως επιζητούμε τα όσα αφορούν την σωματική μας ανάπτυξη.
Μακάρι οι ψυχές μας να είναι πάντοτε καλοπροαίρετες, γόνιμες, έτοιμες για να δεχθούν τον Θείο Λόγο, να τον καλλιεργήσουν και να καρποφορήσουν πνευματικούς καρπούς, αγάπης, χαράς, ειρήνης, μακροθυμίας, πραότητας, εγκράτειας, προς δόξαν Θεού και της σωτηρίας μας. Αμην!!!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, «Οδός πάσης της γης» είναι ο θάνατος αδελφοί μου. Η ζωή που συνεχώς επιθυμούμε, είναι μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα του θανάτου ένα εύθραυστο παροδικό αγαθό. Ο θάνατος γεννιέται μαζί με την ζωή. Είναι θα λέγαμε ο πιο ανεπιθύμητος αλλά και ο πιο αχώριστος σύντροφος του ανθρώπου. Τον θάνατο που δεν τον έκαμε ο Θεός, αλλά μπήκε στον κόσμο με την αμαρτία, είναι πολύ πικρός μόνο και να τον θυμάται κανείς, γι αυτό είναι γραμμένο στην θεία γραφή. «Ω θάνατε ως πικρόν σου το μνημόσυνον». Τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί αλλά κι όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να τον αναχαιτίσουν, καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Και όμως ο θάνατος δεν είναι ανίκητος και αυτό μας το αποδεικνύει το γεγονός που μας ανέφερε το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα.
Ο Χριστός, όπως μας λέγει ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς του οποίου την Ιερά μνήμη εορτάζουμε σήμερα, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος αλλά κανείς δεν εύρισκε λόγια να παρηγορήσει την δυστυχισμένη εκείνη μάνα που μετά τον άνδρα της έθαβε και το μονάκριβο της παιδί. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε το σκήνωμα και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του.
Με την Ανάσταση του υιού της χήρας της Ναϊν που είδαμε σήμερα, και τις Αναστάσεις που αναφέρονται στα ιερά Ευαγγέλια των άλλων Ευαγγελιστών της κόρης του Ιαείρου, του φίλου Του Λάζαρου, των νεκρών κατά την σταύρωση του Χριστού, όταν «πολλά σώματα των κεκοιμημένων, μετ? την έγερσιν αυτού εισήλθον εις την αγίαν πόλιν κα? ενεφανίσθησαν πολλοίς» και τέλος με την ανάσταση του Ιδίου του εαυτού Του, o Χριστός άνοιξε στην ανθρωπότητα την χρυσή πύλη της χριστιανικής ελπίδας και μας διδάσκει πως ο θάνατος είναι ένας ύπνος του σώματος και μια προσωρινή διάλυση, ώσπου η ψυχή να ξαναγυρίσει σε αυτό την ημέρα της κοινής ανάστασης . Μας διδάσκει ο Αναστημένος Χριστός ότι ο τάφος δεν είναι φθορά και απώλεια αλλά το κατώφλι που οδηγεί στην αθανασία και στην αιωνιότητα.
Μετά τα πάθη και την Ανάσταση ανεστράφησαν οι όροι, ο θάνατος πήρε μια καινούργια μορφή. Έγινε «Τέλος μεν των άθλων, αρχή δε του επάθλου» (Ισιδ. Πηλους). «Προ του Τιμίου Σταυρού Σου φοβερός ο θάνατος τοις ανθρώποις, μετά το ένδοξον πάθος, φοβεροί οι άνθρωποι, τω θανάτω» διότι κάθε βαπτισμένος Χριστιανός φόρεσε το αναστημένο σώμα του Χριστού. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε» ψάλλει θριαμβευτικά η εκκλησία κατά την ώρα της βαπτίσεως.
Επομένως, κάθε Χριστιανός που είναι ενσωματωμένος συνειδητά στο σώμα της εκκλησίας δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο γιατί είναι ντυμένος με το αθάνατο σώμα του Χριστού. Ο Λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού μας δίνει ζωντανή ελπίδα, ότι όποιος πιστεύει στο Θεό δεν πεθαίνει αλλά «Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». Και η φωνή του Αποστόλου, ακούγεται και αυτή ως ένα παρήγορο μήνυμα σε εκείνους που πενθούν, ότι πρέπει να ξέρουν ποια είναι η αλήθεια της πίστεως για τους «κεκοιμημένους» και να μην λυπούνται, «ως οι λοιποί μη έχοντες ελπίδα».
Βέβαια το να μη λυπούνται οι άνθρωποι στο θάνατο είναι αφύσικο, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δάκρυσε για τον νεκρό Λάζαρο, δάκρυσε για τον θάνατο σαν ένα φοβερό γεγονός, και μια τραγική κατάσταση, που με την αμαρτία των πρωτοπλάστων μπήκε στη ζωή του ανθρώπων, όμως το να χάνονται, οι πιστοί και να καταποντίζονται στη θάλασσα της θλίψης και της απελπισίας, όχι μόνο δεν ταιριάζει, αλλά είναι άρνηση της πίστεως. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει για το θέμα αυτό λέγοντας τα εξείς «Όταν, λέει πεθαίνει ο άνθρωπος σου, δάκρυσε και πόνεσε, αλλά μην πέσεις σε απόγνωση και σε απελπισία, και προπαντός μην αγανακτήσεις με τον Θεό. Αλλιώς και εκείνον που απέθανε βρίζεις και τον Θεό εξοργίζεις και τον εαυτό σου βλάπτεις.» Για όσους δεν πιστεύουν και δεν έχουν ελπίδα και προσδοκία αναπαύσεως το μυστήριο και ο πόνος του θανάτου είναι η μεγάλη τραγωδία στη ζωή τους.
Ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί όλοι εμείς όσοι πιστεύουν κι όσοι ολιγοπιστούν μπροστά στον τάφο, πως κάποτε, όπως και στον νεκρό γιό της χήρας στη Ναίν, ο Χριστός θα πει το παντοδύναμο πρόσταγμα «εγέρθητι» και τότε όλοι οι από αρχής μέχρι τέλος κεκοιμοιμένοι άνθρωποι θα αναστηθούν όπως διακηρύττομαι στο σύμβολο της πίστεως μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, Αμήν!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ
25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Τα ιερά ευαγγέλια αγαπητοί μου αδελφοί μας μιλάνε για θαύματα που έκαμε ο Χριστός, θεραπεύοντας δαιμονιζομένους ανθρώπους. Οι δαιμονιζόμενοι δεν είναι βέβαια αυτοί που συνηθίζουμε να λέμε ψυχοπαθείς η μελαγχολικούς, αλλά είναι άνθρωποι που κατέχονται από το πονηρό πνεύμα. Άλλο ψυχοπάθεια, άλλο δαιμονοπληξία. Η ψυχοπάθεια είναι αρρώστια φυσική, η δαιμονοπληξία είναι αρρώστια πνευματική. Είναι τόσο βέβαιο ότι υπάρχουν τέτοιες αρρώστιες πνευματικές που οφείλονται από τον Διάβολο και έχουν τρομακτικές συνέπειες στον άνθρωπο, όσο βέβαιο είναι ότι υπάρχουν τα πονηρά πνεύματα και ο Διάβολος.
Την σιγουριά αυτή μας την βεβαιώνει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα το οποίο μας παρουσιάζει τον Χριστό να φθάνει σε μια πόλη που λεγόταν χώρα των Γεργεσηνών. Πριν μπει στην πόλη έρχεται σε προϋπάντηση του ένας άνθρωπος. Δεν είναι ο πρόεδρος, η ένας επίσημος αντιπρόσωπος της πόλης. Είναι ένας δαιμονιζόμενος κυριευμένος από πλήθος πονηρών πνευμάτων που χρόνια τον βασανίζουν Το παρουσιαστικό του ανθρώπου αυτού προκαλούσε τρόμο, δεν φορούσε ρούχα, περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές, έμενε μέσα σε μνήματα μαζί με τους νεκρούς. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο, σωφρονισμένο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνο ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που τού έκανε ο Θεός.
Πέρα από το θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου από τον Χριστό εκείνο που προξενεί εντύπωση είναι η στάση των κατοίκων της περιοχής των Γεργεσινών, όπου ενώ ο πρώην δαιμονιζόμενος επιθυμεί την μόνιμη συντροφιά του Ιησού, εκείνοι αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίεψε φόβος. Είδαν την δύναμη του Ιησού και τρομοκρατήθηκαν. Σκέφτηκαν ότι η παρουσία ενός ισχυρού θαυματοποιού ανάμεσα τους θα τους ζημίωνε υλικά, όπως έγινε με την καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Ο «φόβος για τον οποίο ομιλεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν είναι το δέος και η συντριβή μπροστά στη δύναμη του Θεού, αλλά τρόμος γιατί κινδύνευαν τα συμφέροντα τους. Παραμένουν τυφλοί ως προς το πνευματικό συμφέρον, βλέποντας μπροστά τους μόνο το υλικό συμφέρον. Έχουν μπροστά τους τον αληθινό θησαυρό, την αιώνια αλήθεια, τον νικητή των δαιμόνων και του θανάτου και αυτοί προτιμούν την σαπρότητα των υλικών αγαθών, το δαιμονικό συμφέρον, τελικά τον θάνατο.
Η στάση αυτή των Γεργεσινών μοιάζει λίγο πολύ με την με την στάση και την συμπεριφορά του σημερινού κόσμου που μας περιβάλλει ο οποίος δεν θέλει να ακούσει για Χριστό, τον διώχνει «από τον ορίων αυτού», δεν θέλει επικοινωνία και σχέση μαζί του, ούτε την εικόνα του στο γραφείο, στο σπίτι, στην εργασία. Δεν θέλει ευαγγέλια και εκκλησίες, δεν σέβεται την πίστη, μένει αδιάφορος, η ακόμη χειρότερα την πολεμάει. Και το αποτέλεσμα πιο είναι; Στο κόσμο αυτό να κυριαρχεί η αδικία, η εκμετάλλευση, η ανηθικότητα, η κακία, η βαρβαρότητα. Στον κόσμο αυτό να ζει ο άνθρωπος γυμνός από ήθος, αξίες και ιδανικά, να ζεί έρημος και μόνος μέσα στα μνήματα της καλοπέρασης, η τρέχοντας αλλόφρονας αναζητώντας αυτήν, καταλήγοντας να σέρνεται αλυσοδεμένος από τα πάθη του. Αυτός ο κόσμος τελικά να έχει κυριευθεί από λεγεώνα, από πλήθος δαιμονίων!!!
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που και εμείς, που λεγόμαστε Χριστιανοί να μη βλέπουμε καθαρά, να μη διακρίνουμε το σωστό και να διώχνουμε τον Χριστό από κοντά μας, διότι δεν συμβαδίζει ο Λόγος Του με τα συμφέροντα μας, με τον τρόπο ζωής μας,. Να μένουμε μακριά από την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, αποφεύγοντας τον πνευματικό αγώνα, την νηστεία την προσευχή, την καλλιέργεια των αρετών. Να προτιμούμε να ζούμε με τα πάθη μας, και να μην αποδεχόμαστε τα θαύματα της Θείας Αγάπης με τα οποία είναι γεμάτα η Εκκλησία μας, είναι γεμάτη όλη η δημιουργία του Θεού. Με αποτέλεσμα να χάνουμε τα μεγάλα, τα αιώνια και να κερδίζουμε τα μικρά και τα φθαρτά και τελικά να αποξενωθούμε από την χάρη του Θεού
Αγαπητοί μου αδελφοί έχομε τρία πράγματα δεδομένα: α) Ότι είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε το πως θα σταθούμε απέναντι στο Χριστό, αρνητικά η θετικά, Εκείνος είπε «όστις θέλει». β) Μας είναι γνωστό το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αρνητικής, θετικής προς τον Χριστό από το σημερινό Ευαγγέλιο και με τα όσα αναφέραμε παραπάνω. γ) Ότι ο Χριστός πάντα μας αγαπάει, πάντα είναι κοντά μας, και πάντα περιμένει μέχρι το τέλος να τον δεχθούμε.
Σε αυτή την δεδομένη αγάπη που έχει για εμάς ο Χριστός μας, φιλότιμα να πάρουμε και εμείς την οριστική απόφαση και να τον δεχθούμε Σωτήρα και Λυτρωτή μας, Κύριο και Θεό μας. Να τον παρακαλέσουμε να μείνει κοντά μας, να τον έχουμε στην καρδιά μας, στο σπίτι μας, στην οικογένεια μας, στην κοινωνία μας. Να μας καταστήσει και εμάς ειρηνικούς, χαρούμενους, σώφρονες και «ιματισμένους», Αμήν!
π. Δ.Κ.