«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ε΄ Λουκά. (Λουκ. Ιστ΄19-31)
2 Νοεμβρίου 2014
Μια πανέμορφη και πολύ διδακτική παραβολή μας παρουσίασε η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί. Είναι η γνωστή παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, που για να την διδάξει ο Χριστός μας, πήρε αφορμή από την φιλαργυρία των Γραμματέων και των Φαρισαίων, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο πλούτος και τα υλικά αγαθά που μπορεί να έχει κανείς, είναι απόδειξη πως ο Θεός τον αγαπάει και πως βρίσκεται στο πλευρό του.
Ο Χριστός μας άρχισε την παραβολή, παρουσιάζοντας δύο τύπους ανθρώπων. Τον πλούσιο και τον φτωχό Λάζαρο. Μας πληροφορεί τι φορούσαν αυτοί οι άνθρωποι, τι έτρωγαν, καθώς και ποιο ήταν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν. Ο πλούσιος ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε όλα τα καλά του κόσμου. Είχε χρήματα, περιουσία, πολύτιμα φορέματα, δούλους να τον υπηρετούν, καθώς και ασάλευτη υγεία και μακροζωία. Ο Χριστός μας όμως, δεν του δίνει όνομα. Τον αποκαλεί μονάχα πλούσιο. Και αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος αυτός, δεν είχε ουσιαστική και ζωντανή σχέση με το Θεό. Το μυαλό του ήταν απασχολημένο μονάχα στα πλούτη και στην καλοπέραση. Η καθημερινή του έννοια ήταν πως θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες του. Αυτός ο τρόπος ζωής έκανε τον πλούσιο άνθρωπο σκληρόκαρδο, χωρίς ίχνος συμπόνιας για τον συνάνθρωπό του.
Από την άλλη ο Λάζαρος, ήταν ένας άνθρωπος φτωχός, άρρωστος, πεινασμένος, παραπεταμένος και παντέρημος που ζούσε ζητιανεύοντας έξω από την πολυτελή κατοικία του πλουσίου. Ο Κύριος μας πληροφορεί για το περιβάλλον του, που ήταν τα σκυλιά τα οποία τον πλησίαζαν και του έγλυφαν τις πληγές. Ο Χριστός μας όμως, δεν τον ονομάζει απλά φτωχό, αλλά τον αποκαλεί Λάζαρο. Του δίνει δηλαδή όνομα, για να αποκαλύψει σε όλους εμάς, τι συνέβαινε μέσα στη ψυχή αυτού του ανθρώπου. Λάζαρος σημαίνει «ο Θεός βοηθός μου». Αυτήν την αλήθεια, δηλαδή ότι ο Θεός είναι η βοήθειά μας, ο Λάζαρος την πίστευε, παρ’ όλη τη φτώχεια και τη βαριά αρρώστια του. Γι’ αυτό τον ονομάζει έτσι ο Κύριος, γιατί ήξερε πως ο Λάζαρος, ήταν ένας άνθρωπος που ζητούσε τη βοήθεια του Θεού και είχε στηρίξει τις ελπίδες του σε Εκείνον.
Η παραβολή όμως δεν τελειώνει εδώ. Μας πληροφορεί παρακάτω για το τι συνέβη, όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι πέθαναν. Πρώτος ο Λάζαρος, ο οποίος «απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ». Δηλαδή συνοδεύτηκε από τους Αγγέλους στους κόλπους του Αβραάμ. Φανταστείτε σε τι ύψη αγιότητας είχε φτάσει ο άνθρωπος αυτός, για να τον συνοδέψουν οι Άγγελοι στον Παράδεισο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να απολαύσει τους κόπους των αγώνων της δύσκολης ζωής του και να εκπληρωθεί ο πόθος του, που δεν ήταν άλλος, από το να φθάσει στη Βασιλεία των ουρανών. Γι΄ αυτό και στη ζωή του δεν φαίνεται πουθενά να γόγγυσε ή να αγανάκτησε κατά του Θεού. Δεν φαίνεται πουθενά να τα έβαλε με τους ανθρώπους. Ακόμα και με τον άσπλαχνο πλούσιο της παραβολής.
Ο θάνατος επισκέφτηκε στη συνέχεια και τον πλούσιο και μάλιστα, όπως φανταζόμαστε, σε ώρα που δεν το περίμενε. Η ζωή του μετά το θάνατο, δεν είχε καμιά σχέση με την επίγεια ζωή του. Τώρα βασανίζεται, πονάει, ζει την πλήρη απελπιστική μοναξιά της κολάσεως. Ο πόνος μεγαλώνει όταν βλέπει τον Λάζαρο να απολαμβάνει την παραδείσια ευτυχία.
Αδελφοί μου, ο Χριστός μας με την παραβολή αυτή, μας καλεί να βρούμε τον δρόμο μας. Μας παρουσίασε δύο τύπους ανθρώπων. Τον ένα που ονόμασε πλούσιο, για να τον αποφύγουμε, δείχνοντας μας μάλιστα την τραγική του κατάληξη. Τον άλλον που ονόμασε Λάζαρο, για να τον ακολουθήσουμε. Να γίνουμε δηλαδή και εμείς άνθρωποι που επικαλούμαστε καθημερινά το Θεό. Να στηριζόμαστε όχι στον εαυτό μας, όχι στις δικές μας δυνάμεις, αλλά σε Εκείνον. Να γνωρίσουμε τη σωματική και πνευματική μας αδυναμία και να καταλάβουμε ότι μπροστά στο Θεό είμαστε φτωχοί. Αυτό έκανε ο Λάζαρος και τώρα απολαμβάνει την χαρά του Παραδείσου.
Μην προσπεράσουμε αυτή την παραβολή, αδελφοί μου. Είναι πολύ σημαντική για όλους μας. Μάλιστα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει: «Ταύτην την παραβολή γράψετε πλούσιοι και φτωχοί. Οι μεν πλούσιοι εις τους τοίχους του σπιτιού σας, οι δε φτωχοί εις τους τοίχους της καρδιάς σας. Και εάν ποτέ λησμονηθεί, να την εντυπώσετε εκ νέου στη μνήμη σα». Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ζ΄ Λουκά. (Λουκ. Η΄ 41-56)
9 Νοεμβρίου 2014
«Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…»
Αγαπητοί μου αδελφοί, λέει κάπου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, ότι τα θαύματα του Χριστού μας είναι περισσότερα από τις σταγόνες της βροχής. Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται σε δύο από τα πολλά θαύματα του Κυρίου. Στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, και στην θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός.
Ο Κύριος μας, παρουσιάζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο να βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Εκεί έρχεται να τον συναντήσει ένας άρχοντας της συναγωγής που λεγόταν Ιάειρος. Ο Άνθρωπος αυτός με αγωνία γονατίζει μπροστά στο Χριστό και του ζητά μια χάρη. Να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει το άρρωστο και ετοιμοθάνατο παιδί του. Ο Χριστός μας δέχεται την πρόσκληση του Ιαείρου, αλλά πριν ξεκινήσει για την οικία του πονεμένου αυτού ανθρώπου, ένα άλλο γεγονός εξελίσσεται ενώπιον του. Μια γυναίκα, που για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστη και αιμορραγούσε, πλησιάζει μυστικά τον Ιησού, απλώνει το χέρι της και αγγίζει την άκρη του εξωτερικού ενδύματός Του, και αμέσως γίνεται καλά. Ο Χριστός όμως την καταλαβαίνει και λέει αμέσως, ότι ένιωσε κάποιος να τον έχει αγγίξει, γιατί αισθάνθηκε να βγαίνει δύναμη από πάνω του. «Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού…». Τότε η θεραπευμένη γυναίκα, φανερώνεται ενώπιον του Κυρίου και Εκείνος βλέπει ποια είναι, και την παρουσιάζει στον κόσμο για να φανερωθεί η μεγάλη της πίστη και κυρίως η μεγάλη της ευλάβεια.
Στο μεταξύ έρχονται άνθρωποι στον Ιάειρο και του λένε ότι το παιδί του έχει πια πεθάνει και δεν πρέπει πλέον να ενοχλεί το Χριστό. Ο Κύριος του ζητά να πιστεύει και να μη φοβάται. Φτάνουν στο σπίτι, μπαίνουν μέσα, και ο Χριστός παίρνοντας στο δωμάτιο του πεθαμένου παιδιού τρεις μόνο από τους μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ανασταίνει το παιδί του αρχισυναγώγου.
Αδελφοί μου, σήμερα ο Χριστός μας, επιτελεί ενώπιον του Ιουδαϊκού λαού και διαχρονικά μπροστά στα δικά μας μάτια, δύο σημαντικά θαύματα. Μας επισημαίνει όμως μέσα από τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και μια αλήθεια που δεν πρέπει να την προσπεράσουμε. Με τη φράση ότι ένοιωσε να βγαίνει δύναμη από πάνω του, θέλει να μας πει ότι για να αγωνιστούμε κι εμείς μέσα στη Εκκλησία, για να πετύχουμε κάθε τι πνευματικό, πρέπει να κουραστούμε. Πρέπει να αγωνιστούμε. Χρειάζεται προσωπικό κόστος. Χρειάζεται να αφιερώσουμε δυνάμεις. Πρωτίστως όμως, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου άλλου. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε το Χριστό. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε τον Ιάειρο να εμπιστευθεί τον Κύριο, και να έρθει να του ζητήσει βοήθεια. Η αληθινή αγάπη για το Χριστό, έκανε την αιμορροούσα γυναίκα να πλησιάσει τον Κύριο, να τον πιστέψει με όλη της την ψυχή και στη συνέχεια να λάβει την γιατρειά.
Αυτή η αγάπη για τον Χριστό, έκανε και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, να θέλουν να αγωνιστούν. Γι’ αυτό αφιέρωσαν τα πάντα για να βρίσκονται δίπλα στο αγαπημένο τους Χριστό. Η Αγία Θεοκτίστη που εορτάζει σήμερα, μια Αγία που την τιμάει ιδιαίτερα η τοπική μας Εκκλησία, μιας και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στο νησί της Πάρου, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα Αγίας που αγάπησε με όλη της την δύναμη το Χριστό και αγωνίστηκε για να βρίσκεται πάντα μαζί του.
Η Αγία Θεοκτίστη καταγόταν από την νήσο Λέσβο. Σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών, πήγε μία ημέρα σε ένα κοντινό χωριό να επισκεφθεί την αδελφή της. Την ίδια εκείνη νύχτα, Άραβες πειρατές αποβιβάστηκαν στο νησί και εισέβαλαν στο χωριό, παίρνοντας μαζί τους πολλούς αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και την Αγία. Την άλλη ημέρα οι πειρατές επιβιβάστηκαν με τους αιχμαλώτους τους, και ξεκίνησαν για το νησί της Πάρου. Στην Πάρο κατέβασαν όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους, για να τους μετρήσουν και να υπολογίσουν την αξία τους. Η Αγία Θεοκτίστη βρήκε την ευκαιρία εκείνη την ώρα και δραπέτευσε. Κατέφυγε τρέχοντας βαθιά στα δάση του νησιού που τότε ήταν έρημο. Οι πειρατές αναχώρησαν και η Αγία έμεινε μόνη της πάνω στο νησί για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, υπέφερε κάθε είδους δοκιμασία. Μετά από πολλά χρόνια έτυχε να περάσει από το νησί ένα κυνηγός και σταμάτησε στον περίλαμπρο ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, όπου η Οσία είχε το καταφύγιό της. Εκεί διηγήθηκε στον κυνηγό όλη την ιστορία της και τους αγώνες που είχε δώσει για το Θεό. Κατόπιν τον παρακάλεσε να επιστρέψει στο νησί και να φέρει το Άγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου για να μεταλάβει. Όταν ο κυνηγός επέστρεψε με τα ιερά Μυστήρια, η Θεοκτίστη μετέλαβε και του ζήτησε να περάσει πάλι όταν θα τελείωνε το κυνήγι του. Επιστρέφοντας ο καλός άνθρωπος βρήκε την Αγία νεκρή. Την ενταφίασε όπως μπορούσε, χύνοντας άφθονα δάκρυα και δοξάζοντας τον Θεό.
Αδελφοί μου η Εκκλησία μας, μας προσκαλεί κάθε μέρα να γίνουμε Άγιοι ώστε κάποτε να κληρονομήσουμε την αιώνια και αληθινή ζωή. Αυτό, μας λέει ο Χριστός μας σήμερα, πως δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Γνωρίζουμε όλοι πως κάτι τέτοιο χρειάζεται αγώνες και θυσίες. Προσωπικό κόστος. Εδώ λοιπόν διστάζουμε, κάνουμε πίσω, δεν νιώθουμε ποτέ έτοιμοι για να κάνουμε μια αρχή, και έτσι εμποδίζουμε τους εαυτούς μας και δεν χαιρόμαστε την ελευθερία των τέκνων του Θεού. Ίσως γιατί ξεκινάμε κάθε φορά από λάθος αφετηρία. Η σωστή αρχή είναι να αγαπήσουμε το Χριστό. Αυτό δεν έλεγε συνέχεια και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης; Αγαπήστε το Χριστό, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ματθαίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού.
(Ματθ. Θ΄ 9-13)
16 Νοεμβρίου 2014
Αγαπητοί μου αδελφοί, λέει σε κάποιον λόγο του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πως ο άνθρωπος ο οποίος εντρυφά στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, είναι ένα φυτό που πάντοτε βγάζει ανθούς και καρπούς. Ο ίδιος Πατέρας αναφέρει κάπου αλλού, πως κάθε κείμενο της Αγίας Γραφής φέρνει γαλήνη, φέρνει παράκληση, φέρνει παρηγοριά και δύναμη. Μέσα από ένα τέτοιο θεόπνευστο κείμενο, γνωρίζουμε αδελφοί μου, τον σημερινό εορταζόμενο Άγιο, τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ματθαίο, ο οποίος είναι ο συγγραφέας του πρώτου Ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης.
Από το ίδιο το Ευαγγέλιο του, μαθαίνουμε ότι ενώ προχωρούσε ο Χριστός στην Καπερναούμ, είδε έναν άνθρωπο να κάθεται στο τελωνείο, που ονομαζόταν Ματθαίος, και του λέει: «Ακολούθησέ με». Οι τελώνες ήταν εκείνη την εποχή οι φοροεισπράκτορες. Ήταν όμως και φοβεροί εκμεταλλευτές του κόπου των φτωχών ανθρώπων, γι’ αυτό και ο κόσμος απομακρυνόταν απ’ αυτούς, θεωρώντας τους ανθρώπους αμαρτωλούς και άρα καταδικασμένους από το Θεό. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, στο κάλεσμα του Χριστού, ο Ματθαίος ανταποκρίθηκε αμέσως. Συγκεκριμένα σηκώθηκε και τον ακολούθησε, και μάλιστα στη συνέχεια παρέδωσε προς τιμήν του Κυρίου μας, τραπέζι στο σπίτι του, ακριβώς για να δηλώσει την χαρά του που συνάντησε τον Χριστό. Ο Ματθαίος θέλει να μοιραστεί αυτή τη χαρά και μάλιστα με ανθρώπους του περιβάλλοντος του. Γι’ αυτό κάλεσε στο σπίτι του και άλλους τελώνες, γεγονός που προκάλεσε τα αρνητικά σχόλια των Φαρισαίων εναντίον του Χριστού. Πως γίνεται έλεγαν, ενώ μιλάει για το θέλημα του Θεού, εκείνος να τρώει και να πίνει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς.
Ο Χριστός μας όμως, με την παρουσία του στο σπίτι του Ματθαίου, θέλει να στείλει ένα νέο μήνυμα και να εγκαινιάσει τη νέα του διδασκαλία, που ήταν βέβαια αντίθετη με εκείνην των Φαρισαίων. Ο Κύριος με τη στάση του θέλει να δείξει πως αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όμως εκείνους που βασανίζονται από την αρρώστια της αμαρτίας. Γι’ αυτό απαντάει στους Φαρισαίους πως δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι, και πως δεν ήρθε για να καλέσει σε μετάνοια δικαίους, αλλά αμαρτωλούς.
Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, υπάρχει μία παραβολή που δεν την αναφέρει κανένας άλλος Ευαγγελιστής. Είναι η παραβολή του κρυμμένου θησαυρού. Εκεί αναφέρει ο Χριστός, ότι η Βασιλεία των ουρανών, μοιάζει με θησαυρό κρυμμένο στο χωράφι, που τον βρήκε ένας άνθρωπος και τον έκρυψε. Όλος χαρά, πηγαίνει και πουλάει όλα όσα έχει, και αγοράζει εκείνο το χωράφι για να του μείνει ο θησαυρός.
Το γεγονός ότι μόνο ο Ματθαίος διασώζει αυτή την παραβολή, δεν είναι τυχαίο. Μπορεί αυτή η παραβολή να ταιριάζει απόλυτα με την ζωή του. Ίσως ο Ματθαίος να είναι αυτός ο άνθρωπος της παραβολής, που σκάβει στο χωράφι και βρίσκει τον θησαυρό, που δεν είναι άλλος από τον Χριστό. Ο Χριστός για τον Ματθαίο είναι ο θησαυρός, που μόλις τον ανακάλυψε τα άφησε όλα για να τον ακολουθήσει.
Αδελφοί μου, η Εκκλησία μας την σημερινή ημέρα, μας παρουσιάζει ακόμα έναν Άγιο της, που έζησε ύστερα από τη συνάντηση που είχε με τον Κύριο, το πέρασμα από την ζωή της αμαρτίας στην εν Χριστώ ζωή και έτσι μας γεμίζει και εμάς, ελπίδα και παρηγοριά. Μέσα από την γιορτή του ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, θέλει να μας μιλήσει για ένα θησαυρό που ανακάλυψε και άλλαξε ολοκληρωτικά όλη η ζωή του. Θέλει να μας πει πως, όπως ο άνθρωπος της παραβολής του κρυμμένου θησαυρού, σκάβοντας το χωράφι βρήκε το θησαυρό, έτσι και εμείς πρέπει να αρχίσουμε να καλλιεργούμε το χωράφι της ψυχής μας, για να συναντήσουμε επιτέλους τον αληθινό θησαυρό που δεν είναι άλλος από τον Χριστό μας.
Αυτόν τον θησαυρό, αδελφοί μου, πρέπει να τον βάλουμε μέσα στην καρδιά μας και να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για την εξασφάλισή του. Θα είναι σαν να έχουμε καλέσει, όπως έκανε κάποτε ο Ματθαίος, τον Κύριο σε δείπνο, και έτσι θα ζούμε από τώρα την χαρά της κοινωνίας της αγάπης του Θεού. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Θ΄ Λουκά. (Λουκ. Ιβ΄16-21)
23 Νοεμβρίου 2014
Μία πολύ όμορφη και διδακτική παραβολή μας διηγήθηκε ο Κύριος, μέσα από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου Χριστιανοί. Μια παραβολή επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, αφού κάνει λόγο για την πλεονεξία. Η οποία θεωρείται σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αρρώστια από τις πιο επικίνδυνες για τον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος μάλιστα την ονομάζει ειδωλολατρία και τη θεωρεί ρίζα πάντων των κακών.
Αφορμή για να διηγηθεί ο Κύριος αυτή την παραβολή, στάθηκε μια διαμάχη μεταξύ δύο αδελφών, οι οποίοι διαφωνούσαν για τον τρόπο που θα έπρεπε να μοιράσουν την πατρική τους κληρονομιά. Μάλιστα ο ένας από τους δύο αδελφούς, απευθύνθηκε στο Χριστό και του ζήτησε να τους δώσει λύση στο πρόβλημά τους. Ο Κύριος όπως ήταν φυσικό αποστασιοποιήθηκε από αυτή την ιστορία, λέγοντας στα δύο αδέλφια: «προσέχετε και να προφυλάγεστε από κάθε είδος πλεονεξίας, διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περισσά πλούτη, ούτε τα υπάρχοντά του, του εξασφαλίζουν μακροζωία και ευχάριστη ζωή». Και θέλοντας να δείξει τις κακές συνέπειες της πλεονεξίας, διηγήθηκε στα δύο αδέλφια και διά μέσου αυτών σε όλους εμάς, την παραβολή του άφρονος πλουσίου.
Πρόκειται για την πολύ γνωστή παραβολή που ο Κύριος μιλάει για τον άνθρωπο εκείνο που είχε πολλά χωράφια και τα είδε λίγο πριν το θερισμό να είναι γεμάτα με καρπούς. Κι αφού έκανε αυτή την παρατήρηση, άρχισε να σκέφτεται τι θα κάνει, μιας και καρποφόρησαν τόσο πλούσια τα χωράφια του. Σκεφτόταν να γκρεμίσει τις αποθήκες του και στη θέση τους να φτιάξει καινούριες για να μαζέψει εκεί όλη τη σοδειά της χρονιάς. Έτσι θα ήταν ήσυχος στο μέλλον, θα είχε εξασφαλισμένα τα εισοδήματά του, και θα κάλυπτε τις ανάγκες του χωρίς προβλήματα. Και ενώ τα σκεφτόταν αυτά, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: «Άφρον, αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν;».
Αδελφοί μου, όλα αυτά που μας περιγράφει ο Χριστός μας μέσα από αυτή την παραβολή, δεν είναι τίποτα άλλο από σκέψεις που έκανε ο άφρονας πλούσιος για το μέλλον του. Φανταστείτε πόσο πολύ θα είχε ζαλίσει το μυαλό του με όλους αυτούς τους λογισμούς, και συνάμα πόσο μεγάλο άγχος θα είχε προκειμένου να τακτοποιήσει την σοδειά από τα χωράφια του.
Δυστυχώς, σκέψεις σαν του πλουσίου της παραβολής στις μέρες μας, είναι αυτονόητες. Οι λέξεις απλότητα, λιτότητα και ασκητικότητα στη σημερινή πραγματικότητα, φαντάζουν εντελώς ξένες. Είναι αυτό που αναφέρει κάπου ο γέροντας Παΐσιος ό Αγιορείτης, ότι τελικά οι άνθρωποι βασανίζονται και από τον πλούτο, γιατί τα υλικά αγαθά δεν τους γεμίζουν. Γι’ αυτό δίδασκε πάντοτε «απλοποιήστε τη ζωή σας για να φύγει το άγχος. Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από τη φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, τόσο αυξάνει και το ανθρώπινο άγχος. Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορηθεί αληθινά, αν δεν πιστέψει στο Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον, την αιώνια;».
Αυτήν την μετά θάνατον ζωή, έρχεται να θυμίσει στον πλούσιο ό ίδιος ο Θεός λέγοντάς του: «Άφρον, αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν;». Ο Θεός του θυμίσει την μετά θάνατο ζωή για να τον ξυπνήσει. Για να τον οδηγήσει στην επίγνωση της κατάστασής του. Για να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ζει μόνος του, χωρίς να νοιάζεται για τους συνανθρώπους του. Βλέπετε δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό του, να δώσει ένα μικρό μέρος από την πλούσια σοδιά του στους φτωχούς ανθρώπους που το είχαν τόση ανάγκη. Τέλος για να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ζει κανείς χωρίς το Θεό, γιατί η ζωή του θα είναι άδεια χωρίς νόημα.
Αδελφοί μου, μέσα από τη σημερινή παραβολή, ο Χριστός μας θέλει να μας θυμίσει κάποιες αλήθειες που ίσως να έχουμε ξεχάσει γιατί ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει με τη νοοτροπία του άφρονος πλουσίου. Ο Χριστός σήμερα μας θυμίζει, ότι δεν μπορούμε να ζούμε μόνοι μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τους αδελφούς μας. Μας καλεί να βρεθούμε στο πλευρό τους και να τους σκεφτόμαστε καθημερινά. Επίσης μας θυμίζει, ότι δεν μπορούμε να ζούμε δίχως το Θεό, όπως δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το θάνατό μας. Όλα αυτά είναι σημαντικές αλήθειες, οι οποίες θα μας βοηθήσουν να μην έχουμε την κατάληξη του άφρονα πλουσίου, αλλά να πετύχουμε τον προορισμό μας, που δεν είναι άλλος, από την Βασιλεία του Θεού. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.
(Ιωαν. Α΄ 35-52)
30 Νοεμβρίου 2014
Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».
Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.
Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.
Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.
Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.
Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.
π. Π.Α