ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
6 Οκτωβρίου 2024
Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, ακολουθούμενος από τους Μαθητάς Του, έφθασε στην τότε μεγάλη πόλη της Γαλιλαίας, Ναΐν.
Εκεί, την ώρα εκείνη, εγινόταν η κηδεία ενός νέου ανθρώπου, που ήταν μοναχοπαίδι μιας χήρας. Αυτόν τόν νεκρό λοιπόν ανέστησε ο Λυτρωτής του κόσμου! Αυτό το θαυμαστό γεγονός, όπως ήταν φυσικό, είχε ως αποτέλεσμα να χαρεί αφάνταστα η πονεμένη εκείνη μητέρα, αλλά και να εκπλαγούν από θαυμασμό οι εκεί παρευρισκόμενοι. Είναι πολλά τα σημεία που θα μπορούσε κανείς να επισημανει από το εξαίσιο αυτό συμβάν. Εμείς, ας μείνουμε στα εξής: Ο Ζωοδότης, ανασταίνει νεκρούς σωματικά, αλλά και νεκρούς πνευματικά, με μόνη την προστακτική Του φωνή και όχι με εμφυσήματα ή επικλήσεις Του Θεού Πατέρα. Γιατί; Γιατί είναι Θεός αληθινός και Παντοδύναμος, όπως ο Πατέρας Θεός και το Πανάγιο Πνεύμα. Αυτό επισημαίνει ο μεγάλος διδάσκαλος του Γένους μας Ηλίας Μανιάτης, εξηγώνας μας το θαύμα αυτό. Η ανάσταση του νέου της Ναίν είναι η ελάχιστη προκαταβολή της αναστάσεως όλων των νεκρών, κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Γιατί όπου τάφος εκεί και ανάσταση. Ο ιερός Λουκάς, μας λέει, ότι ο Λυτρωτής του κόσμου πριν προβεί στο θαύμα αυτό «εὐσπλαγχνίσθη» την μητέρα εκείνη. Δηλαδή, πολύ την συμπόνεσε. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός πάντοτε επιβλέπει με αγαθότητα και συμπάθεια προς όλους μας, και μάλιστα σε όσους βρίσκονται σε θλίψεις και ανάγκες. Αυτή την αλήθεια δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ποτέ. Σχετικά, μας υπογραμμίζει ο Απόστολος Πέτρος: «Όλη σας την φροντίδα αποθέσατε με εμπιστοσύνη στον Θεό, γιατί Αυτός ενδιαφέρεται και φροντίζει για σας» (Α΄ Πέτρου, Ε΄, 7). Και η αγία μας Εκκλησία σε κάθε εσπερινό, όρθρο και Θεία Λειτουργία μάς λέει: «Ἐαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Δηλαδή: Όλη μας την ζωή, να την εμπιστευώμαστε στον Θεό. Αλλά και εκείνη η Θεία προτροπή που απηύθυνε στην μητέρα εκείνη «Μην κλαις!». Πόση πίστη, πόση ελπίδα, πόση δύναμη, πόση παρηγοριά εστάλαξε στην ψυχή της! Αυτή η Θεία προτροπή είναι η πιο ελπιδοφόρα και ενισχυτική δύναμη για όλους μας, όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος φεύγει από την ζωή αυτή, ή όταν μάς κυκλώνουν οι θλίψεις και τα δύσκολα του βίου μας. Τότε, δεν θα πρέπει να κλαίμε, ούτε να συντρυβώμαστε από την λύπη, ούτε να απελπιζώμαστε. Αλλά να οπλιζώμαστε με υπομονή, με ελπίδα. Και ο Κύριός μας δεν αρκέστηκε μόνο στους παρηγορητικούς λόγους. Αλλά την Θεία Του ευσπλαγχνία εφανέρωσε έμπρακτα, με το θαύμα που επακολούθησε. Και εμείς, ας μη μένουμε απλά και μόνο σε κάποια παρηγορητικά λόγια όταν οι συνάνθρωποι μας πονούν, αλλά παράλληλα και να ενεργοποιούμαστε έμπρακτα στην ανακούφισή τους από τον πόνο και τις θλίψεις.
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της άλλης, της πέρα από τον τάφο ζωής. Είναι ένα απλό επεισόδιο αντίστοιχο με τον ύπνο. Είναι η γέφυρα που οδηγεί στην άλλη ζωή.
Επισημαίνει ο Θείος Χρυσόστομος: «Ο θάνατος δεν είναι πια θάνατος, αλλά μόνο στο όνομα έχει τον θάνατο. Μάλλον και αυτό το όνομα του έχει αφαιρεθεί. Γιατί δεν τον ονομάζουμε πια θάνατο, αλλά τον ονομάζουμε κοίμηση ή ύπνο».
Ο ίδιος διδάσκει: «Δεν είναι αθάνατος ο θάνατος, αλλά είναι αποδημία και μια μετάθεση από τα χειρότερα στα καλύτερα, από την γη στον ουρανό, από την ανθρώπινη κοινωνία, στην κοινωνία των Αγγέλων και Αρχαγγέλων.
Αυτά μας σαλπίζει ο Χρυσορρήμονας.
Μακάρι και εμείς, αυτές τις αλήθειες της πίστεώς μας να τις έχουμε υπ΄ όψη, να τις πιστεύουμε ακράδαντα και να τις ενεργοποιούμε. Και να μη ξεχνούμε, ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα, αλλά το χωρίς τέλος αιώνιο μέλλον μας.
Και εξετάζοντας τι τελικά θα αποκομίσουμε από την ζωή αυτή, να εργαζώμαστε κάθε αγαθό έργο, ενωμένοι με τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Ο ίδιος μας έδωσε την αδιάψευστη υπόσχεση ότι: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κάν ἀποθάνῃ ζήσεται» (Ἰωάννου ΙΑ΄, 26).
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ
13 Οκτωβρίου 2024
Ο παραβολικός λόγος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής μας μιλάει για την προσφορά του λόγου του Θεού από την Εκκλησία μας και για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την καρποφορία του.
Ο θείος λόγος σπείρεται στις ψυχές μας, όπως ο σπόρος σπείρεται στη γη. Ο φυσικός σπόρος, εάν πέσει σε κατάλληλο έδαφος, φυτρώνει, δένει και καρποφορεί.
Και ο θείος λόγος αν πέσει σε ψυχές καλοπροαίρετες που είναι δεκτικές της Θείας Χάριτος, φέρνει πνευματικούς καρπούς. Οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την καρποφορία του Θείου λόγου, είναι οι εξής:
Πρώτο: Να υπάρχει πόθος για την ακρόαση και μελέτη του Θείου λόγου, όπως το έδαφος της γης διψά για το απαραίτητο πότισμα. Και όχι μόνο πόθος ακοής και μελέτης του ευαγγελικού λόγου, αλλά και πόθος εφαρμογής του.
Αυτοί οι δύο βασικοί συντελεστές μας κάνουν να είμαστε «μακάριοι», δηλαδή αληθινά ευτυχείς. Είναι σαφέστατη η θεία διαβεβαίωση: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν…» (Λουκᾶ, Α΄, 28).
Δεύτερο: Η έγκαιρη αρχή του έργου της σποράς. Η καθυστέρηση σποράς αποβαίνει σε βάρος της απόδοσης της φυσικής σποράς. Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική σπορά.
Αυτό σημαίνει, ότι έγκαιρα θα πρέπει να γίνεται η πνευματική σπορά στις ψυχές. Ο Αιώνιος Παιδαγωγός και Λυτρωτής μας επισημαίνει στον πατέρα του δαιμονισμένου νέου, ότι θα έπρεπε «παιδιόθεν», δηλαδή ενωρίς, να εφρόντιζε για την πνευματική πορεία του νέου εκείνου (Μάρκου, Θ΄, 21).
Σχετικά και ο Θείος Παύλος μακαρίζει τον μαθητή του Τιμόθεο, επειδή «ἀπό βρέφους τά Ἱερά γράμματα οἵδε» (Β΄ Τιμοθέου, Γ΄, 15).
Τρίτο: Κάτι άλλο, πολύ σημαντικό με το οποίο ο Θεάνθρωπος κατακλείνει την παραβολή αυτή, είναι και το ότι απαιτείται να διαθέτουμε υπομονή, για την πνευματική μας κορποφορία.
Κάθε γήϊνο αγώνισμα και κατόρθωμα έχει ανάγκη από υπομονή. Το ίδιο και οι πνευματικοί αγώνες, χρειάζονται υπομονή. Ο Ιερός Θεοφύλακτος μας συμβουλεύει να ακούμε τον Θείο λόγο με καθαρό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις. Και να επικαλούμαστε το Άγιο Πνεύμα, γιατί από Αυτό εξαρτάται η ενεργοποίηση του Θείου λόγου. Ο Θείος λόγος είναι αιώνιος, διαχρονικός, σωτήριος, αποκαλυπτικός και πάντοτε επίκαιρος και ελπιδοφόρος.
Ο λόγος του Θεού δεν είναι απλά μια διδασκαλία, αλλά είναι η ενεργητική επέμβαση του Θεού στα ανθρώπινα πράγματα. Είναι λόγος της ζωής του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι λόγος καταλλαγής, είναι ο λόγος της χάριτος και της σωτηρίας.
Η εφαρμογή του Θείου λόγου καθορίζει την ένταξή μας στην Θεία Βασιλεία, ήδη από τη ζωή αυτή.
Η γνώση και η καρποφορία του Θείου λόγου, επί πλέον, είναι ο κυματοθραύστης των αιρετικών πλανών, που ποτέ δεν έλειψαν. Με την δύναμη του, μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις αιρετικές διδασκαλίες.
Αλλά και στην παγκόσμια ειρήνη συμβάλλει ο Θείος λόγος. Επισημαίνει σχετικά ο όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «… Το άροτρο της ειρήνης, δηλαδή το Θείο κήρυγμα, θα τιθασσεύσει τις φιλοπόλεμες χώρες…».
Τελικά, ο Θείος λόγος είναι η μόνη αληθινή σοφία, που κάνει τον άνθρωπο πραγματικά σοφό. Ο Θείος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο: «Μή λησμονεῖς, ὅτι από τήν ἁπαλή σου ἡλικία γνωρίζεις τίς Ἅγιες Γραφές, πού μποροῦν νά σέ κάνουν σοφό και συνετό…» (Β΄ Τιμόθεον, Γ΄, 15).
Και τελειώνοντας, ας κλείσουμε τον λόγο με τις ενθαρρυθντικές σκέψεις του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος, ερμηνεύοντας την σημερινή παραβολή του Σπορέως, γράφει: «Αυτός που έσπειρε τον σπόρο, παντού έσπειρε. Δεν απέδωσε βέβαια όλος ο σπόρος, αλλά όμως έκανε το έργο του. Γιατί και αν δεν διασώθηκε όλος ο σπόρος, πάντως ήταν και αδύνατο να πάει όλος χαμένος…».
Μακάρι, με την Χάρη του Θεού και τις ευχές των Θεοφόρων και Αγίων Πατέρων της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου που σήμερα εορτάζουμε, ο Θείος λόγος να καρποφορεί πλουσιοπάροχα στις ψυχές μας, Αμήν!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ
20 Οκτωβρίου 2024
Πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό, απέναντι από τη Γαλιλαία, βρισκόταν η κωμόπολη Γάδαρα.
Σ΄ αυτή την περιοχή έφθασε ο Ιησούς και συνάντησε κάποιον που έπασχε φοβερά από την επίδραση των πονηρών πνευμάτων. Το πλάσμα του Θεού, η ζωντανή εικόνα του Δημιουργού, είχε καταντήσει ένα άθλιο σώμα, που υπέφερε φοβερά.
Όμως, αυτός ο δυστυχισμένος και καταβασανισμένος από τα δαιμόνια άνθρωπος, μόλις αντίκρυσε Τον Παντοδύναμο Κύριό μας που ήρθε στη γη για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και την σατανική δουλειά, αμέσως απαλλάχθηκε από την τυραννική και καταστροφική δαιμονική επίδραση. Εγκατέλειψε τα μνήματα στα οποία διέμενε, εσωφρονίσθηκε και επέστεψε στο σπίτι του και στην εργασία του, απόλυτα υγιής.
Έτσι, εβίωσε την Χάρη του Θεού, την χαρά, την ειρήνη και την ελευθερία του.
Όντως, είναι συγκινητικό και αξιοθαύμαστο, το ότι ο Σωτήρας του κόσμου, με το θαύμα αυτό ελευθέρωσε τον δυστυχισμένο εκείνο άνθρωπο.
Έτσι βλέπουμε τόσο την κακία του διαβόλου, όσο και την Θεία φιλανθρωπία.
Και εδώ, παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «…Όταν δεις άνθρωπο να πειράζεται από δαίμονα, προσκύνησε Τον Κύριο και μάθε την κακία των δαιμόνων. Μπορεί να δεις και τα δύο στην περίπτωση του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών. Και την φιλανθρωπία του Θεού και την κακία των δαιμόνων, όταν ταράζουν και αναστατώνουν την ψυχή του δαιμονισμένου…». Αυτά διδάσκει ο Χρυσορρήμονας.
Ασφαλώς, αυτό το θαύμα θα έπρεπε να διακηρυχθεί τότε σε όλη την ευρύτερη περιοχή της χώρας των Γαδαρηνών. Σήμερα βέβαια, διασαλπίζεται παντού, σε όλο τον κόσμο, από την Αγία Γραφή και την Πατερική διδαχή της Εκκλησίας μας. Ναι! Αλλά τότε, δεν έγινε γνωστό έξω από τα στενά όρια του τόπου όπου συνέβη.
Ο Λυτρωτής του κόσμου, στον θεραπευθέντα δαιμονόπληκτο, ο οποίος Τον παρακαλούσε επίμονα να τον πάρει μαζί Του, να Τον ακολουθήσει, του είπε: «Να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγηθεί όσα μεγάλα και θαυμαστά έκανε σ΄ αυτόν ο Θεός. Του είπε: «Ὑπόστρεφε εἰς τόν οἵκον σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ο Θεός…». Αυτή η Θεία προτροπή αποτελεί ένα πολύ δυνατό και διαχρονικό μήνυμα.
Γιατί σημαίνει ότι και εμείς δεν θα πρέπει να ζούμε και να απολαμβάνουμε εγωιστικά τις ανεξάντλητες Θείες δωρεές και ευλογίες, αλλά να ευχαριστούμε, να δοξάζουμε Τον Τριαδικό Θεό και να προσπαθούμε να κάνουμε και άλλους μετόχους στις εκδηλώσεις της Θείας αγάπης και φιλανθρωπίας.
Ποιος θα μπορούσε να επιβιώσει, έστω και για μια ημέρα, χωρίς την συνεχόμενη κάλυψη της Θείας πρόνοιας και στοργής; Η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη μας προς Τον Ύψιστο, αλλά και η διακήρυξη από μέρους μας των Θείων δωρεών, παράγει νέες αποκαλύψεις της Θείας στοργής και οδηγεί στην κατά Θεό ζωή, που είναι η μόνη αληθινή ζωή.
Με το θαύμα Του αυτό, ο Θεάνθρωπος ήθελε να οδηγήσει τόσο τον δαιμονισμένο, όσο και τους κατοίκους της περιοχής εκείνης στην Θεία Βασιλεία.
Αλλά αυτοί δεν ανταποκρίθηκαν στην Θεία πρόθεση. Με την ανόητη και βλάσφημη συμπεριφορά τους, αντί να χαρούν για το θαύμα και να δεχθούν και να αποδεχθούν Τον Λυτρωτή και Σωρήτα του κόσμου, Τον έδιωξαν από τα τοπικά τους όρια!
Γιατί; Γιατί έχασαν τους χοίρους τους και τα κέρδη τους από την διακίνηση και το εμπόριο τους, πράγμα που τότε απαγόρευε ο Θείος Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης.
Η αρνητική και απαράδεκτη αυτή στάση και συμπεριφορά τους ενώπιον Του Θεού, σημαίνει εμμονή στην αμαρτία και υπακοή στα δαιμόνια. Και η κατάσταση αυτή είναι κατάσταση δαιμονική.
Όσοι απομακρύνουν Τον Θεό από τη ζωή τους και απομακρύνονται από Αυτόν, έχουν υποστεί πνευματική διαστροφή και είναι υπόδουλοι στο πολύμορφο κακό.
Η αρνητική, αποκρουστική και απαράδεκτη στάση των Γαδαρηνών έναντι του Θεού, θα αποτελεί άθλιο και φοβερό υπόδειγμα προς αποφυγή.
Ας φυλαχθούμε με την Θεία Χάρη από αυτή την παγίδα, ας ζούμε με πίστη τα Θεία ελέη και ας μην αποκακρυνώμαστε από Τον Θεό, Αμήν!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ
27 Οκτωβρίου 2024
Δύο μεγάλα θαύματα του Κυρίου μας εξιστορεί σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Το θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης, που δώδεκα χρόνια υπέφερε από την ασθένεια της και το θαύμα της αναστάσεως της νεκρής κόρης του Ιαείρου. Η άρρωστη αυτή με πολύ προσεκτικές κινήσεις, αθόρυβα, επλησίασε Τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, αγγίζοντας την άκρη του ιματίου Του, με βέβαιη την ελπίδα της θεραπείας της. Αυτό σημαίνει, ότι διέθετε πολλή πίστη και ευλάβεια.
Η ευλάβεια αποτελεί πρωταρχικό σημείο της πίστεώς μας. Τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η ευλάβειά μας προς Τον Θεό και τα Θεία, μας επισημαίνει και μας δείχνει η άρρωστη αυτή. Χωρίς φωνές, χωρίς νευρικές κινήσεις, αλλά με Ιερό δέος, με μεγάλη πίστη, με ταπείνωση και συστολή, αθόρυβα επλησίασε Τον Θεάνθρωπο. Και επίστευε, ότι εάν άγγιζε και μόνο το ιμάτιό Του θα θεραπευόταν. Και καθώς επισημαίνει ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός «αὐτή ἡ πίστη της, ἀσφαλῶς και ἄλλους θά παραδειγμάτισε…».
Ο τρόπος με τον οποίο επλησίασε Τον Ιησού, απέσπασε το Θείο έλεος και βρήκε την Ίαση.
Έτσι λοιπόν, η ψυχή αυτή διαχρονικά μάς διδάσκει το πώς θα πρέπει να προσεγγίζουμε Τον Θεό, για την επίλυση των προβλημάτων μας.
«Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εἰς εἰρήνην», την διαβεβαίωση ο Κύριός μας και την εθεράπευσε!
Και σημειώνει ο ιερός Θεοφύλακτος: «…Οἱ μέν προφήτες δέν εἶχαν δυνάμεις ἀπό τούς ἑαυτούς τους, ἀλλά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐθαυματουργούσαν. Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐθεράπευε ὡς πηγή παντός ἀγαθοῦ καί κάθε δυνάμεως, πού προερχόταν ἀπό Αὐτόν, ὡς Θεός».
Λέγεται, ότι αυτή η θεραπευθείσα ασθενής, είναι η Αγία Βερινίκη ή Βερονίκη, που η ιερή της μνήμη τελείται την 12η Ιουλίου κάθε χρόνο.
Ο δε ιστορικός Ευσέβιος διηγείται την ύπαρξη χάλκινης εικόνας της θεραπείας της.
Το άλλο θαύμα είναι ανάσταση της νεκρής κόρης και μονάκριβου παιδιού του Ιαείρου.
Ιάειρος σημαίνει φωτεινός ή Φώτιος. Ο Ιάειρος ήταν αρχισυνάγωγος. Δηλαδή πρόσωπο σημαντικό στην μικρή κοινωνία της Παλαιστινής υπαίθρου, ως αρχηγός της συναγωγής.
Έρχεται στον Ιησού, γονατίζει μπροστά Του, γιατί Τον αναγνωρίζει ως υπέρτερό Του. Αυτό φανερώνει το ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου αυτού.
Και η θλίψη πολλές φορές αναγκάζει τον άνθρωπο να καταφεύγει στους ανωτέρους του.
Πολύς ο πόνος του αρχισυναγώγου! Ο πρόωρος θάνατος της δωδεκάχρονης κόρης του αποτελεί γι΄ αυτόν το τέρμα των ελπίδων του, αλλά ταυτόχρονα και την πίστη του στην θεία παντοδυναμία.
Η παρέμβαση του Κυρίου ανατρέπει την ψυχρή λογική και καλεί τον Ιάειρο από την άβυσσο της απελπισίας στην ελπίδα.
Η παρουσία στο θαύμα των τριών Μαθητών έγινε για να επιβεβαιωθεί το θαύμα και έτσι να πιστέψουν και άλλοι στην Θεία παντοδυναμία.
Πριν από το θαύμα ο Ζωοδότης καθησύχασε τους γονείς της νεκρής και τους παρισταμένους, λέγοντάς τους: «Δεν απέθανε, αλλά κοιμάται…».
Δηλαδή, τον θάνατο ονομάζει ύπνο, γιατί θα ανέστηνε την νεκρή κόρη, όπως θα την εξυπνούσε από τον βιολογικό ύπνο.
Και ο Θείος αυτός λόγος εφαρμόζεται για όλους τους νεκρούς. Αυτό σημαίνει, ότι δεν θα πρέπει να θλιβώμαστε πολύ για τον θάνατο, όπως θλίβονται αυτοί που δεν έχουν πίστη και ελπίδα. Γιατί ο θάνατος είναι ύπνος. Γιατί πρόκειται να επακολουθήσει η ένδοξη ανάσταση όλων των κεκοιμημένων.
Ο παρηγορητικός λόγος του Θεανθρώπου πριν από το θαύμα προκάλεσε την χλεύη και το γέλιο των εκεί παρευρισκομένων. Γιατί δεν εγνώριζαν τις Γραφές, στις οποίες ο θάνατος ονομάζεται ύπνος.
Εν τούτοις, και από την χλεύη αυτή, προήλθε κάποιο καλό. Δηλαδή, επιβεβαιώθηκκε η αλήθεια του θαύματος. Γιατί από όλους εμαρτυρήθηκε ότι η κόρη του Ιαείρου ήταν όντως νεκρή.
Το κύριο θέμα της σημερινής ευαγγελικής διηγήσεως είναι η ανάδειξη του Ιησού ως Νικητή των ασθενειών και του θανάτου αφ΄ ενός και η ζωή και σωτηρία του κόσμου με την ένωσή του μαζί Του, αφ΄ετέρου.
Η εν Χριστώ επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία, αφαιρεί το κέντρο του θανάτου και τον καθιστά ακίνδυνο για τον αναγεννημένο άνθρωπο. Η οριακή κατάσταση του θανάτου δεν είναι πλέον ο τόπος της συνάντησης του ανθρώπου με το μηδέν, με το τέλος της ζωής και της ελπίδας του. Αλλά αντίθετα, είναι ο τόπος και ο χρόνος της υπερνίκησης του φόβου μπροστά στο άγνωστο μέλλον. Είναι η συνάντηση με Τον Θεό, ο Οποίος καταργεί τον θάνατο και ελκύει τον άνθρωπο από την σφαίρα της φθαρτής ζωής, στον κόσμο της αληθινής και πραγματικής ύπαρξης.
Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει ο φυσικός άνθρωπος. Γι΄ αυτό και την στάση του Θεανθρώπου δεν μπόρεσαν να δεχθούν οι οικείοι του Ιαείρου και «κατεγέλουν αὐτοῦ».
Οι αλήθειες της πίστεώς μας που λαμπουν μέσα στην Αγία Γραφή και στην ορθόδοξη παράδοσή μας, με τα ανθρώπινα σκεπτικά φαίνονται ακατόρθωτες και δύσκολες. Όμως, μπορεί ο αδύναμος μεν αλλά πιστός άνθρωπος να γνωρίσει, να πιστέψει και να ενεργοποιεί σε καθημερινή βάση.
Γιατί τελικά, το θάρρος της αλήθειας της πίστεώς μας δεν είναι έργο ανθρώπινο, αλλά δώρο της Θείας Χάριτος.
Μακάρι το δώρο αυτό και εμείς να το αναζητούμε σε καθημερινή βάση, όπως η ασθενής και ο αρχισυνάγωγος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Α.Μ.