ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Γ΄ των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. 8, 34 - 9,1)
7 Απριλίου 2024
Βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγαπητοί αδελφοί, και η αγία μας Εκκλησία προβάλλει σήμερα τον Σταυρό του Χριστού, για να μας δώσει θάρρος και δύναμη στη συνέχιση του δύσκολου πνευματικού μας αγώνα. «Καθάπερ γὰρ πάλαι ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸν χαλκοῦν ὄφιν οἱ δηχθέντες προσβλέποντες ἐῤῥύοντο θανάτου· οὕτω δὴ καὶ νῦν οἱ τὸ τῆς νηστείας μεσοπορήσαντες στάδιον͵ τούτῳ προσψαύοντες͵ τὸν νοητὸν ὄφιν νεκρὸν δεικνύουσι͵ καὶ αὐτοὶ ἀθανατίζονται͵ καὶ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς ἐγκρατείας δεικνύμενοι͵ κοινωνοὶ καὶ τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ ἀναδείκνυνται», θά μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος1. Δηλαδή, όπως παλαιά στην έρημο όσοι πλήττονταν από τα φίδια και ενατένιζαν τον χάλκινο όφι γλίτωναν από βέβαιο θάνατο, κατά τον ίδιον τρόπο κι εμείς, έχοντας διανύσει το μέσον της νηστείας και προσκυνώντας τον Τίμιο Σταυρό, δείχνουμε ότι ο μεν νοητός όφις είναι νεκρός, ενώ εμείς μετέχουμε της αθανασίας, και με την εγκράτεια γινόμαστε μέτοχοι των παθημάτων του Χριστού, και αναδεικνυόμαστε κοινωνοί της Αναστάσεώς Του.
Και όχι μόνο η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά ολόκληρη η ζωή μας είναι μία σταυρική και ανηφορική πορεία, που στοχεύει στη νέκρωση του κοσμικού φρονήματος και στη ανάστασή μας από την φθορά της αμαρτίας και τον πνευματικό θάνατο πού αυτή συνεπιφέρει. Είναι μία πορεία με σημείο αναφοράς τον Σταυρό του Κυρίου, που αποτελεί το καύχημά μας, το στερέωμά μας, το κραταιό όπλο κατά του Διαβόλου, τη σωτηρία μας, την ελπίδα μας, την απαντοχή μας στους πειρασμούς, το σύμβολο της θυσίας του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού και της Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, το καύχημα και την χαρά της Εκκλησίας.
Η πορεία μας αυτή δεν είναι πάντα εύκολη. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται ως σταυρός, τον οποίο σήμερα, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Μάρκου, μας προτρέπει ο Χριστός να σηκώσουμε και να Τον ακολουθήσουμε, στο Γολγοθά και στην Ανάσταση. “Όποιος θέλει να έλθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθήσει”, μάς λέει, θέλοντας να μας δείξει ότι ο δρόμος της αυτοθυσίας, ο δρόμος της αγάπης, ο δρόμος της ταπεινοφροσύνης, είναι μεν δύσκολος, αλλά οδηγεί στη σωτηρία και την όντως ζωή. “Αλήθεια”, αναρωτιέται στην συνέχεια, “ποιό το όφελος, αν κανείς κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά ζημιωθεί την ψυχή του; ή τί μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για την ψυχή του; γι αυτό και όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου σε τούτη τη γενεά την αμαρτωλή, και ο Υιός του ανθρώπου θα τον αποστραφεί όταν θα έλθει μέσα στην δόξα του Θεού Πατρός, συνοδευόμενος από τους αγίους Αγγέλους”.
Πολλά τα νοήματα και σκληρά τα λόγια του Χριστού. Αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε μαζί του, οφείλουμε αγόγγυστα και με πίστη να σηκώσουμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό και να Τον ακολουθήσουμε. Δύσκολη η πορεία και επίπονη. Η έκβασή της όμως δεν είναι άλλη από τη σωτηρία της ψυχής μας, από την βεβαιότητα της Αναστάσεως και της όντως ζωής. Δύσκολη η πορεία, μεγάλο όμως το αντάλλαγμα και σίγουρο, αφού το εγγυάται το αψευδές στόμα του Θεού. Αντίθετα, αν ακολουθήσουμε τον άλλο δρόμο, αν αρνηθούμε το Χριστό και περιφρονήσουμε τα λόγια Του, ή ακόμα αν δειλιάσουμε και απιστήσουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα, τότε κι Εκείνος θα μας αρνηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του. Τότε θα έχουμε χάσει οριστικά την ψυχή μας, και θα στερηθούμε τη χαρά της Αναστάσεως και της αιωνιότητας.
Όλα αυτά τα ενθυμούμαστε σήμερα, ώστε να μη δειλιάσουμε, να μην αποκάμουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα. Έχουμε διανύσει ήδη τη μισή Σαρακοστή, έχουμε αγωνιστεί, έχουμε κοπιάσει πνευματικά. Ας πάρουμε δύναμη από τον ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας, ας τονωθούμε πνευματικά από τα λόγια του Χριστού, και ας συνεχίσουμε τον καλόν αγώνα μας με αμείωτη διάθεση.
Η εποχή μας, αλλά και η κάθε εποχή, διέπεται από το κοσμικό φρόνημα, που είτε δεν κατανοεί είτε απορρίπτει τα λόγια του Ευαγγελίου, προτιμώντας όχι τον πνευματικό αγώνα αλλά την άνεση και την ικανοποίηση των κάθε είδους απαιτήσεων και επιθυμιών που εξυπηρετούν τον προσωπικό μας εγωισμό. Αντί της αγάπης και της αυταπάρνησης προβάλλονται ο εγωκεντρισμός και η καταπάτηση του ανθρώπινου προσώπου, αντί των πνευματικών και αιωνίων τα γήινα και πρόσκαιρα, αντί της αιωνίου δόξας η εφήμερη διασημότητα η κενή νοήματος και περιεχομένου. Η Εκκλησία αντιθέτως προβάλλει, ιδιαίτερα σήμερα, τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου, το πανανθρώπινο Σύμβολο της σωτηρίας, το εχέγγυο της Αναστάσεως, το όπλο του χριστιανού, την ελπίδα του κάθε πιστού, την δόξα της Εκκλησίας, το καύχημα των Αγγέλων. Τον Σταυρό που και μόνο το σημείο του είναι αρκετό για να απομακρύνει τον προαιώνιο εχθρό του Θεού και των ανθρώπων. Τον Σταυρό του Κυρίου μας, τον σταυρό της Εκκλησίας, τον δικό μας σταυρό, που νεκρώνει τον παλαιό άνθρωπο και μας αναγεννά μέσα στο φως της Αναστάσεως του Χριστού. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Δ΄ των Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)
(Μάρκ. 9, 17-31)
14 Απριλίου 2024
Την δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας μάς διδάσκει σήμερα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αδελφοί χριστιανοί, μέσα από τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου παιδιού που μάς διηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Ενός παιδιού που από μικρό το είχε καταλάβει το πονηρό πνεύμα και συχνά απειλούσε ακόμα και την σωματική του ακεραιότητα, μιας που ο μισόκαλος διάβολος δεν αρκούνταν μόνο στη ζημιά που έκανε στην ψυχή του, αλλά το ωθούσε πότε στη φωτιά και πότε στο νερό, για να το φονεύσει. Ο πατέρας του απευθύνθηκε στους μαθητές του Χριστού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και ο Κύριος, αφού προηγουμένως στηλίτευσε την απιστία των μαθητών Του, λέει στον πατέρα του παιδιού “αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά για εκείνον που πιστεύει”. Κι εκείνος απαντά “πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου”. Τότε ο Ιησούς έδιωξε το ακάθαρτο πνεύμα από το παιδί, και αργότερα, στην ερώτηση των μαθητών Του για την δική τους αδυναμία, απάντησε ότι “τούτο το γένος δεν μπορεί με τίποτε άλλο να εκδιωχθεί, παρά μόνο με προσευχή και με νηστεία”.
Διαπιστώνουμε μια φαινομενική αντίθεση ανάμεσα στα όσα λέει ο Χριστός στην αρχή, που αφήνει να εννοηθεί ότι δεν είχαν αρκετή πίστη για να διώξουν το δαιμόνιο, και στα όσα λέει στους ίδιους μετά, ότι για να το κατορθώσουν χρειάζεται προσευχή και νηστεία. Στην ουσία όμως δεν αποτελούν αντιφατικές προτάσεις, αλλά τρόπον τινά μάς δείχνει ο Χριστός ποιος είναι ο τρόπος για την ενίσχυση της πίστεώς μας. Η νηστεία δηλαδή και η προσευχή αποτελούν τα στοιχεία εκείνα, τα πνευματικά αγωνίσματα, μέσα από τα οποία ενισχύεται η πίστη, γίνεται πιο καθαρή, πιο σταθερή, πιο δυνατή, πιο αποτελεσματική.
Πρώτη θέτει ο Χριστός την νηστεία. Κάνοντας έναν εύστοχο παραλληλισμό, οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι όπως η παράβαση της νηστείας έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο, έτσι και η νηστεία έχει τη δύναμη να φέρει και πάλι τον άνθρωπο κοντά στο Θεό. Διότι η νηστεία για τον χριστιανό δεν είναι ένα σωματικό αγώνισμα, αλλά πνευματικό. Δεν αποστρέφεται κάποιες τροφές ως “ακάθαρτες”, διότι τα πάντα ο Θεός τα δημιούργησε καλά λίαν. Αλλά απέχει συνειδητά από ορισμένες κατηγορίες τροφών, με απώτερο σκοπό να δαμάσει τις επιθυμίες του, κάνοντας αρχή από την πιο απλή, που είναι η επιθυμία για τροφή, και για ικανοποίηση της γεύσεως. Έτσι, μαθαίνει σταδιακά να μην υποτάσσεται στις επιθυμίες του σώματος, και παράλληλα να επιθυμεί τα πνευματικά πράγματα, τις αρετές, όλα εκείνα που αρέσουν στον Θεό και τρέφουν την ψυχή του ανθρώπου.
Ως φυσική συνέχεια ακολουθεί η προσευχή. Από τη στιγμή που έχουμε αρχίσει να τιθασεύουμε τις σωματικές μας επιθυμίες και να επιθυμούμε τα πνευματικά, η προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναζήτηση των πνευματικών δωρεών, το αίτημά μας προς τον Θεό για την χορήγησή τους. Μέσα από την προσευχή η ψυχή του ανθρώπου συνομιλεί με Εκείνον που τελικά επιθυμεί, ζητά το έλεος του Θεού, την συγχώρεσή Του, την βοήθειά Του, την προστασία Του ενάντια στους πειρασμούς, την εκπλήρωση της κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη προς τον πλησίον. Με τον τρόπο αυτό, τόσο η νηστεία όσο και η προσευχή τροφοδοτούν την πίστη προς τον Θεό και την ενδυναμώνουν.
Αν προχωρήσουμε λίγο ακόμα, θα διαπιστώσουμε ότι και η πίστη με τη σειρά της γίνεται η κινητήριος δύναμη για την προσευχή και για τη νηστεία, αφού ουσιαστικά χωρίς πίστη η μεν νηστεία γίνεται μια μηχανική αποχή από τροφές, η οποία δεν προσφέρει τα πνευματικά αγαθά που περιγράψαμε, η δε προσευχή αποτελεί μια απλή τυπολατρία χωρίς περιεχόμενο, εφόσον δεν μπορούμε να διαλεγόμαστε με κάποιον στον οποίο δεν πιστεύουμε. Χωρίς πίστη, ολόκληρη η ζωή μας χάνει το ουσιαστικό της νόημα και γίνεται μια καθημερινότητα ατέρμονη, άγευστη, βαρετή. Χωρίς πίστη η κάθε μας ημέρα περιστρέφεται μονάχα γύρω από το τί θα φάμε και τί θα πιούμε, πώς θα αποκτήσουμε περισσότερα υλικά αγαθά και πώς θα επιβληθούμε γύρω μας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες των πράξεών μας. Η πίστη, αντίθετα, είναι εκείνη που προκαλεί το θαύμα, την επέμβαση του Θεού, την αλλαγή στη ζωή μας, την Ανάσταση από τον πνευματικό θάνατο.
“Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου”, παρακαλεί ο πατέρας της σημερινής περικοπής. Έχω την στοιχειώδη πίστη να αναγνωρίσω την θεότητά Σου και την δύναμή Σου να μεταμορφώσεις τα πάντα γύρω σου προς το καλύτερο. Αναγνωρίζω παράλληλα και την δική μου ανεπάρκεια. Ενίσχυσέ με, αύξησε την πίστη μου, διώξε τον πειρασμό, δώσε μου την ειρήνη Σου, ανάστησέ με από τα πάθη που νεκρώνουν την ψυχή μου. Αυτή ας είναι και η δική μας προσευχή, όχι μόνο τούτη την περίοδο της εντονότερης νηστείας και προσευχής, αλλά και κάθε ημέρα της ζωής μας. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ε΄ των Νηστειών (Μαρίας της Αιγυπτίας)
(Μάρκ. 10, 32 - 45 )
21 Απριλίου 2024
Με τη σημερινή περικοπή από το Ευαγγέλιο του Μάρκου, αγαπητοί χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μάς εισάγει στο πνεύμα του Πάθους του Κυρίου μας. Καθώς ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα, ο Χριστός προετοιμάζει τους μαθητές Του για όσα θα συμβούν, για την σύλληψή Του από τους αρχιερείς και τους γραμματείς, για την καταδίκη Του και τον σταυρικό Του θάνατο, για την Ανάστασή Του την τρίτη ημέρα. Και τους τα λέει όλα αυτά ώστε να μη δειλιάσουν μπροστά στα γεγονότα που θα συμβούν, αλλά να έχουν πίστη και να κατανοήσουν το σκοπό για τον οποίο ο Υιός του Θεού προσφέρει τον εαυτό Του θυσία για τη σωτηρία του κόσμου.
Ωστόσο, οι μαθητές φαίνεται ότι αδυνατούν να κατανοήσουν το πνευματικό μέγεθος των πραγμάτων, και παραμένουν προσκολλημένοι στην εβραϊκή πεποίθηση της εποχής, ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να σώσει τον ισραηλιτικό λαό από τη δουλεία των Ρωμαίων. Γι αυτό σπεύδουν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και ζητούν από τον Κύριο, όταν έλθει με όλη τη δόξα Του, να καθίσουν ένας στα δεξιά Του κι ένας στα αριστερά Του. “Δεν ξέρετε τί ζητάτε”, τους απαντά· και θέτει το ερώτημα: “μπορείτε να πιείτε το ποτήριο που πίνω και να βαπτισθείτε το βάπτισμα που εγώ βαπτίζομαι;”, υπονοώντας τη θυσία και τον θάνατο που επρόκειτο να υποστεί. Στην καταφατική τους απάντηση, τους λέει ότι και αυτοί θα μαρτυρήσουν για το Ευαγγέλιο, δεν τους εγγυάται όμως ότι θα καθίσουν στα δεξιά Του και στα αριστερά Του.
Ίσως φαίνεται σκληρός ο λόγος του Χριστού, να ζητά από τη μια την θυσία των μαθητών Του, και από την άλλη να μην τους υπόσχεται ότι θα τους ανταμείψει με ό,τι εκείνοι ζητούν. Θέλει όμως να δείξει σε όλους μας ότι το κίνητρο για την κάθε θυσία στη ζωή μας, ιδιαίτερα για την πνευματική μας ζωή και προκοπή, δεν πρέπει να είναι μια σχέση δοσοληψίας ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό, αλλά να προέρχεται από την αγάπη μας προς Αυτόν. Θέλει να μας δείξει ότι όταν ο άνθρωπος εμφορείται από την αγάπη του Θεού, τότε προσφέρει και προσφέρεται χωρίς να επιζητεί κανένα αντάλλαγμα, αλλά επειδή έτσι υπαγορεύει η καρδιά του, κατά το υπόδειγμα του ίδιου του Κυρίου μας. Για τον λόγο αυτό συνεχίζει ο Χριστός, τονίζοντας την διαφορά ανάμεσα στην κοσμική εξουσία και στην κατά Θεόν υπεροχή: “Γνωρίζετε καλά”, τους λέει, “ότι εκείνοι που νομίζουν ότι εξουσιάζουν τα έθνη, τα κατακτούν, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Να μη συμβαίνει όμως το ίδιο με εσάς, αλλά όποιος από εσάς θέλει να γίνει μέγας, ας διακονεί τους πάντες, και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, ας είναι πάντων δούλος. Γιατί και ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε στη γη για να τον υπηρετούν, αλλά για να διακονήσει τους ανθρώπους και να δώσει την ζωή Του λύτρο αντί πολλών”.
Αυτά τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας έχουν μεγάλη και διαχρονική σημασία. Μέσα στην παγκόσμια ιστορία οι έννοιες του πρώτου και της εν γένει υπεροχής έχουν ταυτιστεί με την εξουσία, με την επιβολή, με την καταπίεση των ανθρώπων που βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα. Η ανθρώπινη υπεροχή έχει ταυτιστεί με τον εγωισμό, με την ικανοποίηση που προσφέρει η δυνατότητα κάποιων να καθορίζουν τις ζωές των άλλων ανθρώπων και να τους μεταχειρίζονται ως πιόνια, επιβάλλοντας και απαιτώντας ακόμη και παράλογα πράγματα. Τα παραδείγματα βασιλέων, αρχόντων, ανθρώπων που στο όνομα της υπεροχής τους ή της δύναμής τους καταπιέζουν τους συνανθρώπους τους, είναι πολλά. Όπως πολλά είναι επίσης και τα παραδείγματα εκείνων που επειδή έχουν κάποια δύναμη, εκδηλώνονται εξουσιαστικά και καταπιεστικά στους συνανθρώπους τους: από τον πλούσιο που θέλει να επιβάλλει τα συμφέροντά του στην κοινωνία, μέχρι τον απλό υπάλληλο μιας υπηρεσίας που ταλαιπωρεί τον απλό πολίτη, η ίδια τάση καταπίεσης προς τον συνάνθρωπο εκφράζεται και ασκείται. Ο εγωισμός, η περιφρόνηση και η απαξία προς τους άλλους ανθρώπους είναι αυτή που υπαγορεύει τέτοιου είδους συμπεριφορές και αντί να θεραπεύει τα τραύματα της κοινωνίας στην ουσία τα επιδεινώνει και προσθέτει και άλλα.
Το παράδειγμα του Χριστού όμως και η εντολή Του βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση. Μεγαλείο για τον Θεό αποτελεί η αγάπη και η προσφορά, γιατί μόνο μέσα από την θυσία και τον Σταυρό μπορεί να υπάρξει Ανάσταση. Το να κάνει κανείς επίδειξη της δυνάμεώς του είναι εύκολο, όπως επίσης και να την ασκεί σε βάρος των άλλων ανθρώπων. Το να επιστρατεύσει όμως τις όποιες δυνάμεις διαθέτει στην υπηρεσία του πλησίον, να αρνηθεί την υπεροχή του και να προσφέρει ακόμα και τη ζωή του για το συμφέρον των άλλων, απαιτεί μεγάλο αγώνα και τεράστια αποθέματα αγάπης και ταπεινώσεως.
Αυτή την αγάπη, αυτή τη διάθεση αυτοθυσίας και προσφοράς ήλθε να μας διδάξει ο Χριστός, θέτοντας ως παράδειγμα τον ίδιο Του τον εαυτό. Αυτό το πνεύμα έχει ανάγκη και η εποχή μας, αλλά και η ζωή μας στην καθημερινότητά της, αν θέλουμε πράγματι να ζήσουμε ουσιαστικά το μήνυμα του Ευαγγελίου και το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου μας, που σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή των Βαΐων
(Ιωάν. 12, 1 - 18)
28 Απριλίου 2024
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Με την επευφημία αυτή, αδελφοί χριστιανοί, υποδέχεται σήμερα ο λαός τον Χριστό που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, καθισμένος επάνω σε ένα πουλάρι όνου. Τον υποδέχονται ως θριαμβευτή και ως βασιλέα, στρώνοντας στο διάβα Του τα ενδύματά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά από φοίνικες, το σύμβολο της νίκης. Τον υποδέχονται ως απεσταλμένο του Θεού, που φέρει την ελπίδα στον ταλαιπωρημένο λαό, και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν τους έχει εγκαταλείψει.
Παρά όμως τις επευφημίες και την μεγάλη αλήθεια που ομολογούν υποδεχόμενοι τον Κύριο, οι εκδηλώσεις τους αυτές είναι επιφανειακές και δεν προέρχονται από την πίστη ότι όντως ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος του Θεού. Ο κύριος λόγος για την κοσμοσυρροή και την θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, είναι το θαύμα που προηγήθηκε, αυτό της ανάστασης του τετραήμερου Λαζάρου, όπως τονίζει ρητά ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι΄ αυτό και σύντομα, στις επόμενες μέρες, και το θαύμα θα ξεχαστεί, και οι ζητωκραυγές θα κοπάσουν, και ο ενθουσιασμός του όχλου θα μεταβληθεί σε οργή, και το «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» θα αντικατασταθεί με το «ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εβραίοι, βλέποντας ένα θαύμα του Χριστού, σπεύδουν να Τον ονομάσουν βασιλέα τους. Όταν στο Όρος των Ελαιών χόρτασε τα πλήθη με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, τότε αμέσως θέλησαν να Τον ανακηρύξουν βασιλέα2, όχι επειδή με το θαύμα που έκανε πίστεψαν ότι είναι όντως ο Υιός του Θεού, αλλά γιατί χωρίς αυτοί να κοπιάσουν, θα τους εξασφάλιζε το καθημερινό τους φαγητό. Κατά τον ίδιο τρόπο και σήμερα, έκθαμβοι από το μέγεθος του θαύματος της ανάστασης του Λαζάρου, Τον υποδέχονται ως βασιλέα αήττητο, που θα τους λυτρώσει από την ρωμαϊκή τυραννία. Και όταν πλέον Τον δουν παραδομένο στον Πιλάτο και ανίσχυρο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, θα Τον απορρίψουν και θα ζητήσουν την καταδίκη Του.
Υποδεχόμαστε κι εμείς σήμερα τον Ιησού, θριαμβευτή του θανάτου, να εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Όχι για να αναλάβει κοσμική δόξα και εξουσία, αλλά για να παραδοθεί στους σταυρωτές Του και να θυσιαστεί για την σωτηρία του κόσμου. Τον υποδεχόμαστε γνωρίζοντας καλά ότι είναι ο βασιλεύς της ζωής και ο νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Κύριος και Θεός μας. Φέρουμε στα χείλη μας κι εμείς το «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», όχι επειδή προσδοκούμε να λάβουμε κάτι φθαρτό και επίγειο, αλλά γιατί ζούμε μέσα στη βεβαιότητα της Αναστάσεως και επειδή πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, που μας απάλλαξε από τη δουλεία της αμαρτίας και από την τυραννία του διαβόλου. Η ανάσταση του Λαζάρου και η δική Του Ανάσταση οριοθετούν και σηματοδοτούν την εβδομάδα του Πάθους Του. Τον προσκυνούμε σήμερα ως νικητή και μέχρι το Μέγα Σάββατο κλίνουμε ευλαβικά τον αυχένα της ψυχής μας μπροστά στο μεγαλείο της Άκρας Ταπεινώσεώς Του και της αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Γι αυτό και την Μεγάλη Πέμπτη, μπροστά στον Εσταυρωμένο θα ψάλουμε: «προσκυνοῦμεν σου τά Πάθη, Χριστέ, δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν».
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», είναι η ιαχή και το σύνθημα της σημερινής ημέρας. Με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να υποδεχόμαστε το Χριστό στη ζωή μας, κάθε ημέρα που ανατέλλει. Γιατί όντως είναι ο απεσταλμένος του Θεού στη γη, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ο μόνος που μπορεί να δώσει νόημα, ελπίδα και χαρά στην ζωή μας, ο μόνος που μπορεί να μας αποσπάσει από τα γήινα και τα εφήμερα και να μας οδηγήσει στα επουράνια και στα αιώνια. Οι πειρασμοί στη ζωή μας είναι πολλοί, και ο μεγαλύτερος όλων είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, η αποδυνάμωση της πίστεώς μας. Όταν εκλείψει η πίστη μας, τότε δυστυχώς δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τον οργισμένο όχλο, που απορρίπτει τον Θεό και βάλλει εναντίον Του. Σε αντίθεση όμως με τους εβραίους, εμείς έχουμε ενώπιόν μας το γεγονός της τριημέρου Αναστάσεως του Κυρίου μας, και την βεβαιότητα της νίκης επάνω στον θάνατο και ενάντια σε κάθε δύναμη που αντίκειται στον Θεό.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, άσβεστη τη σημερινή χαρά και ας υποδεχτούμε τον Χριστό αληθινά ως βασιλέα και Θεό, γνωρίζοντας ότι όπως μετά το Πάθος Του ακολούθησε η Ανάστασή Του, έτσι ακριβώς και μετά από τον σταυρό που καλούμαστε στη ζωή μας να σηκώσουμε, αν δεν ολιγοπιστήσουμε και δεν Τον αρνηθούμε, θα ακολουθήσει και η δική μας, προσωπική Ανάσταση. Αμήν.
π.Χ.Β.