ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
7 Ιανουαρίου 2024
Δεύτερη ημέρα αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα της μεγάλης εορτής των Θεοφανείων του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και η Αγία μας Εκκλησία μνημονεύει τον Τίμιο Πρόδρομο, εκείνον που έζησε από κοντά αυτό το μεγάλο μυστήριο της Επιφανείας του Ιησού στον κόσμο, στον κήρυκα της παρουσίας του Λυτρωτή πριν από τους αποστόλους. Από τη φάτνη όπου το θείο Βρέφος μας το αποκαλύπτουν οι μάγοι, οι ποιμένες και ο αστέρας, προχωρούμε στην αποκάλυψη της αλήθειας για το πρόσωπο του Ιησού που μας δίνει ο «εν γεννητοίς μείζων», η «τρυγών η φιλέρημος», ο Βαπτιστής Ιωάννης.
Ο άνθρωπος θέλει να γνωρίσει τον Θεό του. Κάθε κίνησή μας, κάθε σκέψη μας και κάθε πράξη μας σα βαθύτερο κίνητρό της έχει αυτή την μεγάλη μας ανάγκη να γνωρίσουμε τον Θεό. Όλος ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, το αποτύπωμα που αφήνουμε με την παρουσία μας στον κόσμο, είναι αυτή η αναζήτηση του Θεού. Πολλές φορές ο άνθρωπος αποτυγχάνει να Τον βρει. Τότε μέσα στην ιστορία βλέπουμε την πίκρα της απογοήτευσης και του θυμού που έρχεται να πνίξει και τις πιο όμορφες στιγμές και λειτουργίες του ανθρώπου. Απέναντι στο μηδενισμό της εποχής ότι ο Θεός είναι κάποιος που δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε, μέσα στις Εκκλησίες μας προβάλλει το ιερό πρόσωπο του Βαπτιστού Ιωάννη, που με το δάκτυλό του, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο ιερός υμνογράφος μας δείχνει τον Ιησού Χριστό. Μάλιστα μας τον δείχνει σ’ αυτή την κορυφαία στιγμή της ιστορίας, όταν ο Ιησούς ως τέλειος άνδρας έρχεται στον Ιορδάνη ποταμό έχοντας αναλάβει όλη την ανθρώπινη φύση για να την θεραπεύσει, όταν έρχεται για να οδηγήσει όπως φαίνεται μέσα από το γεγονός της Θεοφάνειας στην αλλαγή προοπτικής στην κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό που φανερώνεται την ώρα της Βαπτίσεως.
Αυτή τη μαρτυρία του Προδρόμου, ότι ο Ιησούς είναι δίπλα μας για να σηκώσει ως «αμνός του Θεού», σαν Εκείνον δηλαδή που θα θυσιαστεί για μας, για τη δική μας σωτηρία και πνευματική Πρόοδο, μοιράζεται μαζί μας ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Ευαγγελιστής διασώζει τη μαρτυρία του Προδρόμου, ότι ο Ιησούς είναι ο λυτρωτής του Κόσμου, Εκείνος που καθίσταται μπροστά από τον δούλο του, που δεν βαπτίζει μέσα στο νερό αλλά καθιστά τον άνθρωπο μέτοχο του μυστηρίου του Αγίου Πνεύματος, κοινωνό και συνομιλητή της Αγίας Τριάδος.
Είναι λοιπόν η μαρτυρία του Προδρόμου κομβική για την ζωή όλων μας. Υπενθυμίζει σ’ όλους τους ανθρώπους ότι μέσα από την έρημο την θλίψη, ή τον πόνο που μπορεί να αισθανόμαστε μπορεί να προέλθει και η δροσιά της παρουσίας του Ιησού στη ζωή μας. Όπως εκείνος έζησε μία ζωή άκρως ασκητική παλεύοντας με τις δυνάμεις του σκότους και του ψεύδους, θέλοντας να αποκαλύψει στους γύρω του έναν άλλο δρόμο ζωής που μέσα του εμπεριέχει την υπομονή την προσευχή και την προσμονή του Χριστού μας, καλεί εμάς τους μαθητές του να βρούμε μέσα από αυτό τον δρόμο του Αμνό του Θεού, Εκείνον που θα προσφερθεί ως θυσία άμωμος για τη λύτρωση μας, Εκείνον που από τη στιγμή της Βαπτίσεώς του στον Ιορδάνη έως το όρος των Ελαιών όπου θα αναληφθεί στους ουρανούς θα αγωνίζεται ώστε η ανθρώπινη φύση την οποία προσέλαβε να αξιωθεί του μεγαλείου της Βασιλείας των Ουρανών.
Η μαρτυρία λοιπόν αδελφοί μου του Προδρόμου, είναι η μεγαλύτερη συνέργειά του στο γεγονός της Θείας Οικονομίας. Είναι αυτός που ακόμη χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν Άδη τα μεγαλεία του Ιησού μας. Δεν αρκέστηκε δηλαδή να δαπανήσει την επίγεια ζωή του στο κήρυγμα της παρουσίας του Ιησού, αλλά και όταν μετά τον μαρτυρικό του θάνατο βρέθηκε με τους κεκοιμημένους όλων των προηγούμενων γενεών τους έδειξε αυτό τον ίδιο Ιησού που θα κατέβαινε έως τον Άδη για τη σωτηρία τους, κάνοντας έτσι τη ζωή μας ένα διαρκές πανηγύρι στο οποίο εκείνος είναι ο προεξάρχων και όπως ωραία μας υπενθυμίζει ο υμνογράφος και επισφραγίζων τον ύμνον, Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
14 Ιανουαρίου 2024
Τελευταία μέρα της εορτής των Θεοφανείων, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η σημερινή κατά την οποία όπως αναφέρει το ημερολόγιο αποδίδουμε τη μεγάλη αυτή εορτή, αφού την εορτάσαμε για περισσότερο από μία βδομάδα, την αποδίδουμε στον «Κύριο της», Εκείνον που έγινε για εμάς η αιτία της χαράς και της πνευματικής πανήγυρης, ζητώντας Του τόσο να μας κρατά γερούς στην πίστη μας ώστε να αξιωθούμε να την εορτάσουμε ξανά, όσο και να παραμείνουν ζωντανά τα μηνύματά της στην ψυχή μας, να μην έρθουν οι διάφοροι περισπασμοί της ζωής ή η απιστία μας να πάρουν μέσα από την καρδιά μας το μεγαλείο που ζήσαμε κοντά στον εορτάζοντα Κύριο μας.
Είναι λοιπόν η σημερινή ημέρα ο επίλογος των εορτών του Δωδεκαημέρου, των εορτών της Επιφανείας του Ιησού Χριστού και ακολουθώντας η Εκκλησία μας τη λογική σειρά των γεγονότων, μας μιλάει σήμερα μέσα από την ευαγγελική περικοπή για την έναρξη του Κηρύγματος του Ιησού. Το λάκτισμα για την έναρξη του κηρύγματος αποτελεί όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, τον εγκλεισμό στη φυλακή του Προδρόμου Ιωάννη. Αυτή λοιπόν την τραγική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας όπου ένας δίκαιος και αγωνιστής για άλλη μία φορά άδικα και αναίτια βασανίζεται, ο Ιησούς διαλέγει να σκορπίσει το φώς της παρουσίας Του και του κηρύγματός Του στον κόσμο. Είναι για μία ακόμη φορά να θέλει όλοι μας να εμπεδώσουμε ότι μπροστά στην αδικία το μίσος και την ασθένεια της κάθε εποχής, Εκείνος μπορεί να δώσει το φως της δημιουργίας της ηρεμίας και της προόδου. Εκεί που η ανθρώπινη διαστροφή μολύνει τις αξίες και τα ιδανικά, ο τρόπος του Ιησού έρχεται να φωτίσει τη νύκτα της αδικίας, να θερμάνει με τον Λόγο του όλους εκείνους που νομίζουν ότι είναι ανίσχυροι έναντι του οιοδήποτε κακού.
Σ αυτό τον αγώνα έναντι του διαβόλου και των οργάνων του ο Ιησούς δεν διστάζει να ορίσει ένα νέο έθνος, ένα νέο λαό του Θεού, μία νέα πολιτεία όπου το κύριο χαρακτηριστικό είναι αυτό το φως που μπορεί να δώσει στη ζωή μας. Ανοίγεται ο Ιησούς στα έθνη, και από τη μικρή Ναζαρέτ, αναχωρεί για το μεγάλο λιμάνι της Γαλιλαίας εκεί όπου ναι μεν οι άνθρωποι δοκιμάζονται από τα πάθη τους, αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο λήμμα που αναζητά κάποιον να ανοίξει την αγκαλιά του και να τον βάλλει μέσα της, να δώσει νόημα και σκοπό στην ζωή του, να τον ελευθερώσει από το βάρος της ενοχής και να του δείξει τον δρόμο της όντως ελευθερίας.
Σ’ αυτό τον δρόμο ο πρώτος σταθμός είναι η μετάνοια. Τα πρώτα Κυριακά λόγια είναι «Μετανοείτε», δηλαδή αλλάξτε τη ματιά του νου σας, προσπαθήστε να αφήσετε πίσω σας τον κόσμο της ενοχής και τρέξτε όσο γίνεται με νεανικό ενθουσιασμό προς αυτό τον καινούριο δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών, που δεν είναι πια ένα άφταστο όνειρο, αλλά μπορεί να γίνει ένα χειροπιαστό επίτευγμα. Για μας τους ήδη βαπτισμένους χριστιανούς αυτή η μετάνοια είναι αυτή ακριβώς η συνέχεια του βαπτίσματός μας, τόσο ο τρόπος να κρατούμε καθαρό τον λευκό χιτώνα της ψυχής μας μέχρι να μας ζητηθεί από την Κύριο κατά την Δευτέρα Παρουσία, όσο και η μέθοδος για να αντιμετωπίζουμε με γενναιότητα την αδικία της καθημερινής ζωής.
Αδελφοί μου, μόνο όποιος μπορεί και αντιμετωπίζει με κουράγιο τα προσωπικά του παραστρατήματα και τα βλέπει σα μία ευκαιρία για να ζητά πιο έντονα το έλεος του Ιησού στη ζωή του, αυτός μπορεί να αξιωθεί να γίνει κάτοικος της Βασιλείας των Ουρανών. Αυτός που μαζί με τους αγίους κράζει «Φώτισόν μου το σκότος» είναι αυτός που δικαίως θα ανήκει στη μεγάλη αυτή μερίδα του λαού του Θεού που θα δει «Φως μέγα», Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΛΟΥΚΑ
21 Ιανουαρίου 2024
Ένα ερώτημα του Ιησού, αγαπητοί μου αδελφοί, εντυπώνεται μέσα στις καρδιές όλων μας που αξιωθήκαμε για μία ακόμη Κυριακή να βρεθούμε όλοι μαζί «επί τω αυτώ» στο Κυριακό Δείπνο της Βασιλείας, όπως αυτό στρώνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία: «οι δε εννέα που;».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μπαίνοντας ο Ιησούς σε ένα χωριό, μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, συναντά μία ομάδα δέκα λεπρών ανδρών οι οποίοι από μακριά, όπως διέταζε ο Μωσαϊκός Νόμος, ζητούν από τον Χριστό να τους ελεήσει. Δεν επιτρεπόταν να βρεθούν κοντά σε κάποιον υγιή αλλά έπρεπε λόγω της ασθένειας τους να μένουν απομονωμένοι από τους αδελφούς τους. Ο Ιησούς δεν τους θεραπεύει εκείνη τη στιγμή, αλλά πρώτα αποκαθιστά τη σχέση τους με τους υπολοίπους, λέγοντάς τους να πάνε στους ιερείς, εφαρμόζοντας έτσι τον νόμο, για να αποδείξουν ότι είναι υγιείς. Είναι σα να μας υπενθυμίζει ότι ο λόγος που όλοι μας αναζητούμε την υγεία μας σωματική και πνευματική είναι για να μπορούμε να έχουμε όμορφες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Το παν είναι ο άνθρωπος να αισθάνεται συνάνθρωπος ουσιαστικά κοντά στους υπόλοιπους.
Ο Ιησούς λοιπόν δεν παρέχει μία αυτονομημένη ίαση, αλλά δείχνει ένα δρόμο ουσιαστικής κοινωνίας με τους υπολοίπους. Στον δρόμο της επιστροφής οι δέκα πρώην λεπροί αισθάνονται ότι καθαριστήκαν, ότι μπορούν να ανήκουν σ΄ αυτό το μεγάλο πανηγύρι της ζωής και της δημιουργίας. Ένας όμως μόνον από αυτούς θέλησε αυτή τη χαρά να τη μοιραστεί με τον πάροχο της. Ένος μόνο η ευγνωμοσύνη εκφράζεται με τη ζωιρή φωνή του θεραπευμένου, με τα γρήγορα και σταθερά βήματα που τον φέρνουν κοντά πια σ’ Αυτόν που τον θεράπευσε. Τότε ακούγεται μαζί την ευαρέσκεια για εκείνον που επιστρέφει και η μεγάλη απορία «οι δε εννέα που;».
Γιατί όμως ο ανενδεής Θεάνθρωπος φαίνεται να αναζητά την ευχαριστία του πλάσματος; Ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος του Ιησού για τον άνθρωπο; Ο καθένας μας υπάρχει για να γίνει καλά από τις αδυναμίες του ή για να μπορεί να γίνει σκεύος εκλογής της χάριτος του Τριαδικού Θεού; Η απάντηση στα παραπάνω όσο και αν μοιάζει προφανής, τόσο καλό είναι να εμπεδώνεται μέσα στη συνείδηση μας. Για την Εκκλησία υπάρχουμε όταν ευχαριστούμε τον Θεό. Εκείνος μας δίνει τα όπλα να ταξιδέψουμε μέσα στον κόσμο και να προκόψουμε, ενώ εμείς θεληματικά εκφράζοντας και κατανοώντας τις βαθύτερες ανάγκες της ψυχής γυρνάμε ευχαριστιακά και Τον συναντούμε. Αναπτύσσουμε σχέση μαζί Του. Του λέμε «τα σα εκ των σων» και του παραδίδουμε τη ζωή μας την αναπνοή και τη σκέψη μας. Έχουμε έτσι τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τη ζωή μας σε Θεία Λειτουργία ή όπως αλλιώς την ονομάζουμε Θεία Ευχαριστία. Θυμόμαστε τις ευεργεσίες Του, τον σταυρό τον Τάφο, την Τριήμερο Ανάσταση και την Δευτέρα Παρουσία και Του προσφέρουμε αυτά τα μικρά της καθημερινότητας μας το ψωμί και το κρασί που Εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μεταβάλλει για μας σε Σώμα και Αίμα Του, αντικαταπέμποντας μας αυτή την Θεία Χάρη.
Αδελφοί μου, εντός της Εκκλησίας δεν αναζητούμε την αυτονομημένη θεραπεία της ασθένειας μας. Πρωταρχική επιδίωξη είναι η σχέση μας με τον Ιησού, έτσι όπως αυτή μπορεί να διαμορφωθεί από την σχέση μας με την λατρεία Του. Η προσευχή μας που θα περιλαμβάνει τον κάθε ένα άνθρωπο και η μετοχή μας στα Μυστήρια θα μας δώσουν την ευκαιρία να ζούμε την χαρά της Βασιλείας μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο όπου υπάρχει το κακό και εκφράζεται με την ασθένεια τον πόνο και τον θάνατο αλλά δεν θα μπορεί ποτέ να νικήσει το φως της παρουσίας του Ιησού, Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ
28 Ιανουαρίου 2024
Ανάμεσα στα ευαγγελικά αναγνώσματα που ακούγονται κατά το ιερό μυστήριο του Ευχελαίου, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι και το σημερινό «του Ζακχαίου», όπως ονομάζεται. Πράγματι μέσα από αυτή την διήγηση του Ευαγγελιστού Λουκά παρατηρούμε τη δύναμη της θεραπείας που έχει η παρουσία του Ιησού στη ζωή των ανθρώπων και εν προκειμένω του ανθρώπου αυτού που ζει με ένα τρόπο που τον αποκόπτει τόσο από το θέλημα του Θεού, όσο και από την αγάπη των ανθρώπων.
Για τον Ζακχαίο από την αρχή της σημερινής περικοπής μαθαίνουμε ότι ήταν τελώνης και πλούσιος, δηλαδή ζούσε ως τώρα εις βάρος των υπολοίπων ανθρώπων, μία ζωή μιαρή αφού έπρεπε να έρχεται σε επαφή με την Ρωμαϊκή αρχή, έχοντας προδώσει τους συμπατριώτες του, τους οποίους κατ επάγγελμα αδικούσε. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος κρατά μέσα του την ανάγκη να δει τον Ιησού. Η αμαρτία του τον πνίγει, η ζωή του μοιάζει να είναι σε αδιέξοδο αλλά εκείνος έχει ένα τρομερό προτέρημα, δεν παύει να αναζητά τον Ιησού. Θέλει να δει ποιος είναι, νομίζει ότι ίσως μπορέσει να βρει μία μικρή ανακούφιση στο βάρος της ενοχής το οποίο έχει πέσει στην πλάτη του ως φορτίο δυσβάστακτο.
Αυτή τη στιγμή που θέλει να δει τον Ιησού, έρχεται και σε μία άλλη θα λέγαμε τραγική ανακάλυψη για τον εαυτό του. Όσο πλούσιος κι αν έγινε στη ζωή του εξακολουθεί να είναι μικρός το δέμας. Όλη του η περιουσία δεν μπορεί να του διασφαλίσει ότι θα δει τον Ιησού. Ό,τι μέχρι τώρα έχει συνάξει δεν αρκεί για τον φέρει σε κοινωνία με τον Ιησού. Πρέπει να αρχίζει να αποτινάξει από πάνω του τον καθωσπρεπισμό του και να φανεί μπροστά στον Ιησού όπως ακριβώς είναι. Ανεβαίνει πάνω στη συκιά σα μικρό άδολο παιδί αυτός που έχει μάθει να διατάζει και κρίνει τα πάντα γύρω του. Αυτή είναι η αρχή της αλλοιώσεως του. Εκεί τον βρίσκει ο Ιησούς και τον καλεί κοντά Του, διότι όπως μας λέει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας «’εγνω αυτόν έτοιμον εις υπακοήν, και θερμόν εις πίστην και ευμετάβλητον από κακίας εις αρετήν».
Η κλήση του Ιησού γίνεται κλίση του Ζακχαίου. Ο δάσκαλος καλεί κοντά του τον νέο μαθητή που όμως είναι σαν από καιρό έτοιμος να αναδείξει τα καλύτερα και ευγενέστερα χαρακτηριστικά της ψυχής του. Εκείνος που αφιέρωσε τη ζωή του στην αδικία, είναι έτοιμος να γίνει αιτία δικαιοσύνης και χορτασμού των ανθρώπων. Είναι έτοιμος να αποκαλύψει και την παραμικρή του αμαρτία και να ζητήσει έμπρακτη συγγνώμη. Από άνθρωπος που απλώς συσσωρεύει πλούτο, θέλει να αποκτήσει ελεήμονα καρδία που ξοδεύει και ξοδεύεται αφειδώλευτα για τον άνθρωπο. Το ελάττωμα του ότι ήταν μικρός δεν τον χαρακτηρίζει πια αφού διαθέτει τη μεγαλοσύνη και την ανδρεία του Διδασκάλου του.
Αδελφοί μου, όπως επισημάναμε και την αρχή αυτή η ευαγγελική περικοπή αποτελεί μέρος και του ιερού μυστηρίου του Ευχελαίου. Αυτό συμβαίνει διότι η Εκκλησία μας θέλει να μας υπενθυμίσει ότι ο τρόπος που εμείς διαλέγουμε να ζούμε καθορίζει μεν τη ζωή μας, αλλά εντός Εκκλησίας αν θελήσουμε να δούμε ποιος είναι ο Ιησούς, αν θελήσουμε μέσα στην πολλές φορές άσπλαχνη και άβολη καθημερινότητά μας να κάνουμε κάποια μικρή κίνηση να πλησιάσουμε προς τον Σωτήρα, τότε έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να έλθει Εκείνος προς εμάς να σκηνώσει μέσα μας και να μας θεραπεύσει με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει.
Σ’ αυτή την περίπτωση η μετάνοια μας θα σημαίνει πραγματικά αλλαγή του νου και της καρδιάς . Θα είναι ένα μυστήριο που συντελείται εντός της Εκκλησίας, κάθε αμαρτία που θα αποκαλύπτουμε δεν θα είναι αιτία ενοχής και ντροπής αλλά ευκαιρία μεγαλύτερου δεσίματος με τον Ιησού, έκφραση της ευγνωμοσύνης μας για την αγάπη Του προς εμάς. Η μετάνοια έτσι γίνεται εξομολόγηση, ομολογία δηλαδή ότι ο Χριστός είναι το παν στη ζωή μας, η βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μας, η αγωνία μας να μείνουμε κοντά σ’ Εκείνον που μας αγαπά και πονά για μας. Ο μικρός το δέμας Ζακχαίος μας καλεί σ’ αυτό τον άλλο τρόπο ζωής, Αμήν.
π. Α.Μ.